بفرمود تا رویش از خاک خشک

ستردند و بر وی پراگند مشک

ازین چون بپرد شود برگ خشک

بران بر نشیند دهد بوی مشک

گیاهی که گویمت با شیر و مشک

بکوب و بکن هر سه در سایه خشک

چنین گفت فرزانه مردی پزشک

که چون خون او را بسان سرشک

شود در جهان چشمهٔ آب خشک

نگیرد به نافه درون بوی مشک

ببارید پیران ز مژگان سرشک

تن پیلسم دور دید از پزشک

سرشک اندر آید بمژگان ز رشک

سرشکی که درمان نداند پزشک

بینبارم این رود جیحون به مشک

به مشک آب دریا کنم پاک خشک

تو سیحون مینبار و جیحون به مشک

که ما را چه جیحون چه سیحون چه خشک

بماندست بابم بران خاک خشک

سیه ریش او پروریده به مشک

ز دیده ببارید چندان سرشک

که با درد او آشنا شد پزشک

اگر گنج پیش آید از خاک خشک

وگر آب دریا و گر در و مشک

بگرییم چندی به خونین سرشک

تو باشی بدین درد ما را پزشک

به رستم نمود آن زمان راه خشک

همی آمد از باد او بوی مشک

سر آمد مرا روزگار پزشک

تو بر من مپالای خونین سرشک

یکی خرد صندوق از چوب خشک

بکردند و برزد برو قیر و مشک

سر تنگ تابوت کردند خشک

به دبق و به عنبر به قیر و به مشک

بمالید بر کام او بر پزشک

ببارید چندی ز مژگان سرشک

ز دیده ببارید چندی سرشک

تن خسته را دور دید از پزشک

دگر چشمه‌ای دیدی از آب خشک

به گرد اندرش آبهای چو مشک