الحَمدُ لِخالِقَ البَرایا

والشُکرُ لِواهِبَ العَطایا

ای نام تو صدر هر کتابی

و آرایش فصل هر خطابی

مفتاح خزینۀ معانی

[...]

آن سایۀ رحمت الهی

آن مظهر لطف پادشاهی

آن خواجه که شد فلک غلامش

آرایش عقل گشت نامش

آن محرم سر ذوالجلالی

[...]

ای مقصد هر امیدواری

بخشندۀ هر گناهکاری

گر جرم ز بندگان نیاید

عفو تو جمال کی گشاید

گر بار گناه ما گران است

[...]

فرخنده شبی نشسته بودم

در بر رخ غیر بسته بودم

از نیک و بد جهان گذشته

وز باده فکر مست گشته

تا درنگرم ز راه بینش

[...]

خواهم ورقی نوشتن از عشق

کآسان نتوان گذشتن از عشق

عشق است طریق آشنایی

دل یافت ز عشق روشنایی

عشق است دلیل جوهر خاص

[...]

این طرفه حکایتی‌ست بشنو

وز عشق روایتی‌ست بشنو

گویند که گشت نوجوانی

سرگشتۀ مهر دلستانی

عشق رخ آن نگار سرمست

[...]

بربود دلم به غمزه ماهی

در کشور حسن پادشاهی

شوخی صنمی بتی نگاری

سیمین‌بدنی سمن‌عذاری

سلطان سریر خوب‌رویی

[...]

گو ای مه آسمان خوبی

وی گلبن بوستان خوبی

آب رخ تو سمن ندارد

سروی چو قدت چمن ندارد

دل خستۀ چشم نیم‌مستت

[...]

در عشق تو دل ز دست دادم

بر خویش در بلا گشادم

عشق تو گشود آبم از چشم

عشق تو ربود خوابم از چشم

گفتم که درون پردۀ جان

راز تو کنم ز غیر پنهان

شد فاش میان مردم این راز

[...]

چون باد صبا از آن غم‌اندوز

این قصه شنید از سر سوز

برخاست ز راه دل‌نوازی

دربست میان به چاره‌سازی

نگرفت دمی قرار و آرام

[...]

کای هرزه‌درای بادپیمای

وی شیفته‌رای بی سروپای

از خیل که‌ای تو را چه نام است

کاندر سرت این خیال خام است

جای تو کدام سرزمین است

[...]

این راه نکرد هیچ کس طی

کس زنده برون نرفت از حی

این فکر مخالف از کجا خاست

فکری نکنی که این چه سوداست

افتاده‌ای از ره سلامت

دوری ز مقام استقامت

راه طلب تو بی‌نشان است

[...]

چون باد صبا از آن پری‌وش

این قصه شنید شد مشوش

آمد سوی عاشق جگرسوز

گفتش سخنان آن دل‌افروز

حرفی چو رسید از آن به گوشش

[...]

گو ای رخت اوج حسن را ماه

سر تا قدمت لطیف و دل‌خواه

ای رشک پری و غیرت حور

از روی تو باد چشم بد دور

ای خسرو خیل ماه‌رویان

[...]

دارم ز غم تو ای پری‌وش

چشمی و دلی پر آب و آتش

ای فکر محالت از کجا خاست

فکری نکنی که این چه سوداست

آن دم که صبا به فال فرخ

آمد ز بر تو ای پری‌رخ

جان را ز فرح به باد دادم

[...]

زو باز چو باد نوبهاری

بشنید همان فغان و زاری

دانست که دردمند عشق است

سرگشته و پای‌بند عشق است

شد سوی حریم آن حرم باز

[...]

گو ای شده از ره خرد دور

گشته به هوای خویش مغرور

پیداست ز نامه و پیامت

کافتاده‌ای از ره سلامت

گر هست هوای مات در سر

[...]