الهی بنده را در کار خود کن

حضوری بخش و توفیقم مدد کن

که بعد از هشتصد و من بعد هشتاد

بگویم قصه شیرین و فرهاد

دگر بار از نو این شیرین و خسرو

[...]

بنام آنکه جان آرام ازو یافت

دل معشوق و عاشق کام ازو یافت

به جوی تن روان را کرد جاری

زبان را در فصاحت داد یاری

به چشم خود نظر بر روی خود کرد

[...]

خدایا رحمتی در کار من کن

به لطف خود هدایت یار من کن

که در کار تو از بایسته تو

نکردم آنچه بد شایسته تو

در آن روزی که باشد عرض اکبر

[...]

ندارم وصف و تحمیدی که نیکوست

سزای آنکه مقصود از جهان اوست

محمد آن که در ملک نکویی

بود صد بار به از هر چه گویی

خرد حیران در آن وصف و بیانست

[...]

چو بختم یار و دولت همنشین شد

سعادت با من از هر در قرین شد

ز بعد منبع الاطوار جان بخش

به میدان سخن راندم دگر رخش

به نظم دلکش و الفاظ رنگین

[...]

در آن روزیکه بد روز جوانی

جوانی چون بود زان سان که دانی

دلم می بود با دلبر همیشه

هوای شاعری در سر همیشه

به نقش دلبران هر جا عمل گو

[...]

چنین دادم خبر پیر سخن سنج

که در تاریخ عمری برده بد رنج

که چون بر ملک کسری کسر شد ضم

به هرمز گشت سلطانی مسلم

به عالم کرد زان سان عدل بنیاد

[...]

چو بشنید این سخن از شاه، شاپور

بدان خدمت زمین بوسید از دور

که شاها تا فلک را زندگانی

بود، بادی به تختت کامرانی

فلک را سایه چتر تو جا باد

[...]

زمین را بوسه زد شاپور و برخاست

که باد این کار همچون قامتت راست

میفتا در دلت هرگز ملالی

مبادا آفتابت را زوالی

نه از بیگانه روزی نی زخویشان

[...]

چو زلف شب پریشان گشت بر روز

ز تب شمع فلک افتاد در سوز

ز زردی کرد روی اندر تباهی

همه گم شد سفیدی در سیاهی

فلک هر بیضه کز خون جگر کرد

[...]

چو دیو شب برآمد از تنش جان

یکایک شد پری هر گوشه پنهان

فسون خوان سحرگه از دم سرد

پریها را همه در شیشه ای کرد

دگر ره رفته بد شاپور از پیش

[...]

دگر چون روز سر برزد ز کهسار

ز مردم دیو شب شد ناپدیدار

پری رویان مریم روی از سیر

همه گشتند پنهان جمله در دیر

نشستند آن ندیمان گرد شیرین

[...]

چو شاپور این چنین نیرنگ بر ساخت

به غیبت آنچنان شطرنج ها باخت

یکی طومار نقاشانه بگشود

که هر نقشی که می خواهی در او بود

گرفت او یک سر راهی و بنشست

[...]

سحر کاشک زلیخا جمله پالود

ز خاور خسرو خور چهره بنمود

نه حیلت را مجالی ماند نه ریو

پریها گم شدند از صحبت دیو

به صد عشوه پری روی پری زاد

[...]

سخن پرداز، کین در دری سفت

ز شیرین و ز خسرو این چنین گفت

که خسرو از پدر چون روی برتافت

در آن ره صحبت شاپور دریافت

سوی ارمن روانه کرد او را

[...]

چو شب اشک زلیخا ریخت برخاک

برآمد یوسف خورشید از افلاک

سپاه روم، شد بر زنگ، فیروز

به تخت شرق، آمد خسرو روز

برآمد رومیی ناگه به صد فن

[...]

چو خسرو سوی ارمن یافت تسکین

شنو دیگر حکایتهای شیرین

که چون او در مداین ساخت منزل

نبودش یک زمان آرام در دل

سراسر حال خسرو کرد معلوم

[...]

چو شد احوال شیرین جمله مفهوم

ز خسرو کن حکایت نیز معلوم

چنین دارم ز استاد سخن یاد

که خسرو چون به ارمن رخت بنهاد

به عشرت روز و شب با جام بودی

[...]

غنیمت دان دلا روز جوانی

کزان، خوشتر نباشد زندگانی

هلالت چون فزونی جست و شد بدر

غنیمت دان مه بدر و شب قدر

بهار زندگی روز جوانیست

[...]

چو شد در قصر، شاپور پری خوان

پری رو را برآمد ناله از جان

عرق افکند و از خود رفت یک چند

پس از یک لحظه افشاند از شکر قند

که ای شاپور خوش دامی نهادی

[...]