چون خرد کارهاش روشن و چست

چون قضا سطوتش درشت و درست

خواجه در خواب غفلتی پیوست

روز محشر ترا که گیرد دست

این مثل را نگر نداری سست

که اقارب عقاربند دُرست

جفت پر کبر نیش بی‌شهد است

گل رعنا دو روی و بد عهدست

مرد فاسق به حیله بیرون جست

تا مؤذّن براو نیابد دست

خشک او تر و سرد او گرم است

سرِ او پای و سخت او نرمست

کار دربند همّت من و تست

نشوی خوار تا نباشی سست

شعر من گل محال او خار است

خود خریدار ما پدیدارست

شعر من صورت روان بدنست

خط من خامش شکر سخن است

پای بر پایم آمد از غم شست

لاجرم دست می‌زنم بر دست

این همه بیهُدست و عاریتست

اجل او را تمام عافیتیست

همچو نیلوفر به جان و به دست

آسمان رنگ و آفتاب‌پرست

پس چو انسان ز نفس ناطقه رست

روح قدسی به جای آن بنشست

بر بُراق خرد نشین پیوست

دور باش از هوای گاوپرست

چژک را چون نه تیغ و نه سپرست

سینه مرچزک را حصار سر است

گورخر چون نداد کس را دست

نه ز پالان و رنج بار برست

همچو نیلوفرم به جان پیوست

آسمان رنگ و آفتاب‌پرست

عادت و رسم روزگار بدست

خاصه با آنکه خاصهٔ خرد است