... در گریبان تأمل فرصت اندیشه نیست

دامنی از راه سرعت بر کمر دارد بهار

صد چمن گل گر نماید پیش چشمش جلوه ای ...

... توتیا با چشم خود از خاک این دربار بر

رنگ زردم از طلا گشتن به وصلش راه برد

نقد سودای محبت شد درین بازار زر ...

... گوی با یاد تو هر شام و سحر

زاد راه عشق گوید چیست گو

توشه عاشق بود لخت جگر ...

گرچه در راه محبت در تک و تازم هنوز

نیست مضرابم برون پرده سازم هنوز ...

... از نامه پیغمبر ما خسرو پرویز

غفلت نشود بدرقه راه امیدت

تا چند چو مخمل تو ازین خواب گران خیز ...

... تشویش پای آبله از نیشتر مپرس

از مهر سوی ذره توانی تو راه برد

گر خوی یار دیده ای وضع شرر مپرس ...

... کردی اداء ولی ز قضا این قدر مپرس

عشاق را به راه محبت دلیل نیست

ای بی خبر ز عشق تو از ما خبر مپرس ...

... می توان امروز بودن فرش پای آفتاب

شب روان راه را چون سایه نبود بیم کس

تا نباشی رهنورد وادی دشت عدم ...

... کی بود فیل دمان را تاب یک گشت فرس

اشک در راه طلب باشد دلیل مدعا

کاغذ ابری بود آیین عشق بوالهوس ...

... محض اوهام است شیر مرغ و هم بال فرس

داد نیرنگ جهان از راه یکرنگی غلط

استخوان را با هما و قند را اندر مگس ...

... کشد دامان زلف او به خاری از گریبانش

به راه وادی عشقش تو را از سر قدم باید

که عاشق را نباشد باک از خار مغیلانش ...

... کس نباشد در جهان امروز همتای چراغ

راه تاریک است و تو مغرور شمع دل مشو

روشنی هرگز نمی بینی تو در پای چراغ ...

... رفتی تو رود روان عاشق

یکبار ز راه مهربانی

بگذر طرف مکان عاشق ...

... حذر سازید از جیحون طغرل

عجب نبود که از راه تلطف

به دست آورد دل محزون طغرل ...

... توشه لخت جگر کافی بود عشاق را

می روم در راه عشقش بی لب نان در بغل

کوهکن وش کوه دل کن لفظ شیرین بایدت ...

... عاقبت دست ندامت همچو گل بر سر زدم

گر به دل از یاد چشمش راه راحت داشتم

از خیال آن مژه بر سینه صد خنجر زدم ...

... سمند ناله ای در زیر بار سرمه کی ماند

به قلاب نفس از راه خاموشی زمینگیرم

خدنگ فکر من باشد حریف هر نشان طغرل ...

... زلال زندگی چون موج می از چشمه میمم

ز راه بیخودی امروز مانند سرشک خود

سری در پای او می افکنم اینست تصمیمم ...

... به پای خویش از زلف تو من زنجیر می خواهم

به شمع عارض خود راه تاریکم منور کن

که در ظلمات گیسویت یکی شبگیر می خواهم ...

... با تو ای نور چشم حرفی چند

من ز راه صواب می گویم

دل ربودی مرا به تار زلف ...

... نیم از عاشقان بی مروت

که روبم خاک راهش را به مژگان

مبادا خاری اندر رهگذارش

ز مژگان اوفتد نبود ادب آن

زنم آبی به راه او ز دیده

که بنشیند ز پا گردش بدینسان ...

... بعد مرگ از نرگس خاک مزارم ز انتظار

صد هزاران چشم در راه تو وا خواهد شدن

نسبت من با سگت دادی و می ترسم ازآن ...