... وهم از این سجده گاه آگاه نیست

اندر او جز خایفین را راه نیست

در بیان قبلۀ حقیقی و ذکر حدیثکمیل بن زیاد ...

... چون عقول خلق باشد مختلف

بر تو هر کس شد ز راهی معترف

آن یکی داند تو را از راه عقل

وآن یک از تقلید محض و حیث نقل ...

... دیده رویی وز غمت دیوانه است

من ندانم آن چه راهی و آن چه روست

داند آن کو عالم آرا حسن اوست ...

و إذ جعلنا البیت مثٰابة للنٰاس و أمنا و اتخذوا من مقٰام إبرٰاهیم مصلی و عهدنٰا إلیٰ إبرٰاهیم و إسمٰاعیل أن طهرٰا بیتی للطٰایفین و العٰاکفین و الرکع السجود ۱۲۵

و هنگامی که گردانیدیم خانه را بازگشتن گاه برای مردمان و امن و بگیرید از مقام ابراهیم نمازگاه و عهد کردیم بسوی ابراهیم و اسماعیل اینکه پاکیزه نمایید خانۀ مرا برای طواف کنان و معتکفان و رکوع کنندگان و ساجدان ۱۲۵

وینکه گرداندیم جای بازگشت ...

... مأمن است او پس بگیرید از نیاز

جای ابراهیم از بهر نماز

ما به ابراهیم و اسماییل هین

در طهارت عهد کردیم این چنین

پاک تا دارند و نیک آن خانه را

راه ندهند اندر آن بیگانه را

بهر طوف طایفین و عاکفین ...

... وز فساد و کید وهم تیز دست

جای ابراهیم اگر دانی مقام

شد مقام روح و خلت بر کرام ...

و إذ یرفع إبرٰاهیم القوٰاعد من البیت و إسمٰاعیل ربنٰا تقبل منٰا إنک أنت السمیع العلیم ۱۲۷ربنٰا و اجعلنٰا مسلمین لک و من ذریتنٰا أمة مسلمة لک و أرنٰا منٰاسکنٰا و تب علینٰا إنک أنت التوٰاب الرحیم ۱۲۸

و آن هنگام که برداشت ابراهیم پایه ها از خانه و اسماعیل پروردگار ما بپذیر از ما بدرستی که تویی شنوای دانا ۱۲۷پروردگار ما و بگردان ما را که گردن نهنده مر تو را و از ذریۀ ما گروهی گردن نهندگان مر تو را و بنما ما را مناسک ما را و بپذیر بر ما بدرستی که تویی توبه پذیر و مهربان ۱۲۸

کرد ابراهیم وقتی که بلند

پایهای خانه را دور از گزند ...

... گشت از لمس زنی حایض سیاه

نک شنو تأویل هر یک ز اهل راه

اینکه نازل شد به عهد آدم آن ...

... باز آمد در زمین ز امر جلیل

یعنی اندر عهد ابراهیم راد

بر مقام قلب شد میل عباد ...

... میشود جاری از او بی اختیار

داد ابراهیم رفعت ز انقیاد

مر قواعد را و اسماعیل راد ...

... رشتۀ توحید را از جد گرفت

کو نجست از راه توحید انحراف

یک قدم ننهاد بر شرک و خلاف ...

ربنٰا و ابعث فیهم رسولا منهم یتلوا علیهم آیٰاتک و یعلمهم الکتٰاب و الحکمة و یزکیهم إنک أنت العزیز الحکیم ۱۲۹ و من یرغب عن ملة إبرٰاهیم إلاٰ من سفه نفسه و لقد اصطفینٰاه فی الدنیٰا و إنه فی الآخرة لمن الصٰالحین ۱۳۰ إذ قٰال له ربه أسلم قٰال أسلمت لرب العٰالمین ۱۳۱ بهٰا إبرٰاهیم بنیه و یعقوب یٰا بنی إن اللٰه اصطفیٰ لکم الدین فلاٰ تموتن إلاٰ و أنتم مسلمون ۱۳۲ أم کنتم شهدٰاء إذ حضر یعقوب الموت إذ قٰال لبنیه مٰا تعبدون من بعدی قٰالوا نعبد إلٰهک و إلٰه آبٰایک إبرٰاهیم و إسمٰاعیل و إسحٰاق إلٰها وٰاحدا و نحن له مسلمون ۱۳۳ تلک أمة قد خلت لهٰا مٰا کسبت و لکم مٰا کسبتم و لاٰ تسیلون عمٰا کٰانوا یعملون ۱۳۴ و قٰالوا کونوا هودا أو نصٰاریٰ تهتدوا قل بل ملة إبرٰاهیم حنیفا و مٰا کٰان من المشرکین ۱۳۵ قولوا آمنٰا باللٰه و مٰا أنزل إلینٰا و مٰا أنزل إلیٰ إبرٰاهیم و إسمٰاعیل و إسحٰاق و یعقوب و الأسبٰاط و مٰا أوتی موسیٰ و عیسیٰ و مٰا أوتی النبیون من ربهم لاٰ نفرق بین أحد منهم و نحن له مسلمون ۱۳۶ فإن آمنوا بمثل مٰا آمنتم به فقد اهتدوا و إن تولوا فإنمٰا هم فی شقٰاق فسیکفیکهم اللٰه و هو السمیع العلیم ۱۳۷

و وصٰی پروردگار ما و برانگیز در ایشان فرستاده از ایشان بخواند بر ایشان آیات تو را و تعلیم بکند ایشان را کتاب و حکمت را و پاک سازد ایشان را بدرستی که تو تویی غالب درست کردار ۱۲۹ و آن کیست برگردد از کیش ابراهیم مگر کسی که خوار کرده باشد نفسش را و هر آینه بتحقیق برگزیدیم او را در دنیا و بدرستی که او در آخرت هر آینه از شایستگان است ۱۳۰ هنگامی که گفت مر او را پروردگارش که فرمان بر گفت فرمان بردارم مر پروردگار جهانیان را ۱۳۱ و وصیت کرد بدان ابراهیم پسران خود را و یعقوب ای پسران من بدرستی که خدا برگزید از برای شما دین پس نمیرید البته مگر اینکه باشید شما مسلمانان ۱۳۲ آیا بودید گواهان هنگامی که حاضر شد یعقوب را مرگ هنگامی که گفت مر پسرانش را که می پرستید از بعد من گفتند می پرستیم خدای تو را و خدای پدران تو ابراهیم و اسماعیل و اسحق خدایی یگانه و ما مر او را منقادانیم ۱۳۳ آنها گروهی اند که گذشتند مر آنها را آنچه کسب کردند و برای شما است آنچه کسب کردید و پرسیده نشوید از آنچه بودند که می کردند ۱۳۴ و گفتند بوده باشید یهود یا ترسا تا هدایت یابید بگو بلکه کیش ابراهیم حق کرا است و نسزد که باشد از مشرکان ۱۳۵ بگویید گرویدیم بخدا و آنچه که ما فرو فرستادیم شد بسوی ما و آنچه فرو فرستاده شد بسوی ابراهیم و اسماعیل و اسحق و یعقوب و اسباط و آنچه آمده شد بموسی و عیسی و آنچه داده شد پیغمبران را از پروردگارشان جدایی نمی اندازیم میان یکی از ایشان و ما مر او را گردن ننهندگانیم ۱۳۶ پس اگر بگروید بمانند آنچه ایمان آوردند باو پس بتحقیق که هدایت یابید و اگر رو بگردانید پس جز این نیست که ایشان در مخالفتند پس زود باز دارد ایشان را و اوست شنوای دانا ۱۳۷

کن تو ای پروردگار از ما قبول ...

... برگزیدیم آن بلند آوازه را

یعنی ابراهیم نیک اندازه را

برگزیده شد به دنیا هم به دین ...

... خاصه یعقوب آن سلوک و رأی خود

راه این توحید بر ایشان نمود

گفت حق بگزیدتان زین ره ز جود ...

... می پرستیدی تو و آباء از تمیز

آنکه ابراهیم و اسماعیل راد

می پرستیدند و اسحاق از وداد ...

... بودشان کار از بصیرت وز یقین

نی به میل دیگران در راه دین

هیچ کس را نیست اندر نیک و بد ...

... گو بر ایشان بلکه هست اندر نسق

ملت توحید ز ابراهیم و حق

شامل است آن بالیقین بر کل دین ...

... بر خدا و آنچه بفرستاده او

بر براهیم و ذبیح پاک دین

هم دگر اسحاق و یعقوب بنین ...

سیقول السفهٰاء من النٰاس مٰا ولاٰهم عن قبلتهم التی کٰانوا علیهٰا قل للٰه المشرق و المغرب یهدی من یشٰاء إلیٰ صرٰاط مستقیم ۱۴۲

زود باشد بگویند بیخردان از مردمان چه چیز گردانید ایشان را از قبلۀ ایشان که بودند بر آن بگو مر خدای راست مشرق و مغرب هدایت می کند هر که را می خواهد بسوی راه راست ۱۴۲

سالها می بود روی اقدسش ...

... نعمت خود بر شما سازم تمام

تا که باشد مر شما یابید راه

ذکر و فکر از دیوتان گردد پناه ...

یٰا أیها الذین آمنوا استعینوا بالصبر و الصلاٰة إن اللٰه مع الصٰابرین ۱۵۳ و لاٰ تقولوا لمن یقتل فی سبیل اللٰه أموٰات بل أحیٰاء و لٰکن لاٰ تشعرون ۱۵۴ و لنبلونکم بشی ء من الخوف و الجوع و نقص من الأموٰال و الأنفس و الثمرٰات و بشر الصٰابرین ۱۵۵ الذین إذٰا أصٰابتهم مصیبة قٰالوا إنٰا للٰه و إنٰا إلیه رٰاجعون ۱۵۶ أولٰیک علیهم صلوٰات من ربهم و رحمة و أولٰیک هم المهتدون ۱۵۷

ای آن کسانی که گرویدید یاری جویید بشکیبایی و نماز بدرستی که خدا با شکیبایانست ۱۵۳ و مگویید مر آن را که کشته شود در راه خدا مردگانند بلکه زندگانند و لیکن نمی فهمند ۱۵۴ و هر آینه می آزماییم شما را بچیزی از ترس و گرسنگی و کمی از مالها و نفسها و میوه ها و مژده ده شکیبایان را ۱۵۵ آنان که هرگاه برسد ایشان را مصیبتی گفتند بدرستی که ما از برای خداییم و بدرستی که ما بسوی او بازگشت کنندگانیم ۱۵۶ آن گروه بر ایشان رحمتها از پروردگارشان و رحمت و آن گروه ایشانند هدایت یافتگان ۱۵۷

مؤمنان جویید از وجه ثبات ...

... بی عنایت این نخواهد شد یقین

تا نگویید آنکه در راه خدا

کشته شد یعنی که وارست از هوی ...

... التفاتش جز به حب مال و جاه

نیست بر چیزی که داند راه و چاه

با جماعت گر گذارد هم نماز ...

... نیست از اغراض تقلید است و بس

هست با اهل غرض همراهی اش

هم به تقلیدی نه از آگاهیاش ...

... هم رحیم است اعنی او بر مؤمنین

رحمتش خاص است در راه یقین

آنچه را او داده بر ما بی عوض ...

... بدرستی که در آفرینش آسمانها و زمین و اختلاف شب و روز کشتی که می رود در دریا بآنچه منفعت می رساند مردمان را و آنچه فرو فرستاد خدا از آسمان از آب پس زنده کرد بدان زمین را بعد از مردنش و پراکنده کرد در آن از هر جنبندۀ و گردانیدن بادها و ابر که مسخر است میان آسمان و زمین مر حجت ها است برای قومی که دریابند بعقل ۱۶۴

چون شنیدند اهل کفر از اهل راه

که بود واحد مر ایشان را اله ...

... و اهل معنی را بود حبی اشد

بر خدا از راه ایمان و رشد

ور ببینند آن کسانی را که دوست ...

... خطوه است افراط و تفریط ای پناه

بر یمین و بر یسار از خط راه

در لغت خطوه بود گام و قدم ...

... یا کلامی گو که پاکان گفته اند

راهت از خاشاک بهتان رفته اند

یا ز روی عقل و برهان گو سخن ...

لیس البر أن تولوا وجوهکم قبل المشرق و المغرب و لٰکن البر من آمن باللٰه و الیوم الآخر و الملاٰیکة و الکتٰاب و النبیین و آتی المٰال علیٰ حبه ذوی القربیٰ و الیتٰامیٰ و المسٰاکین و ابن السبیل و السٰایلین و فی الرقٰاب و أقٰام الصلاٰة و آتی الزکٰاة و الموفون بعهدهم إذٰا عٰاهدوا و الصٰابرین فی البأسٰاء و الضرٰاء و حین البأس أولٰیک الذین صدقوا و أولٰیک هم المتقون ۱۷۷

نیست نیکی آنکه بگردانید رویهای خودتان را جانب مشرق و مغرب و لیکن نیکو آنست که ایمان آورد بخدا و روز آخر و فرشتگان و کتاب و پیغمبران را و داد مال را بر دوستی او صاحبان قرابت و یتیمان و فقیران و راه گذران و سؤال کنندگان و در خلاص کردنها و بر پا داشت نماز را و داد زکاة را و وفاکنندگان بعهدشان چون پیمان بندند و شکیبایان در شدتها و ضررها و وقت کارزار آنهااند آنان که راستی کردند و آنهااند ایشان پرهیزکاران ۱۷۷

در بیان بذل و بخشش ...

... راست گویانند آنها در مدار

هم به راه عقل و دین پرهیزکار

... بهر او باشد عذاب دردناک

رفته از راه نجاتی بر هلاک

آن ثلاثه شد قصاص و انتقام ...

یٰا أیها الذین آمنوا کتب علیکم الصیٰام کمٰا کتب علی الذین من قبلکم لعلکم تتقون ۱۸۳ أیٰاما معدودٰات فمن کٰان منکم مریضا أو علیٰ سفر فعدة من أیٰام أخر و علی الذین یطیقونه فدیة طعٰام مسکین فمن تطوع خیرا فهو خیر له و أن تصوموا خیر لکم إن کنتم تعلمون ۱۸۴ شهر رمضٰان الذی أنزل فیه القرآن هدی للنٰاس و بینٰات من الهدیٰ و الفرقٰان فمن شهد منکم الشهر فلیصمه و من کٰان مریضا أو علیٰ سفر فعدة من أیٰام أخر یرید اللٰه بکم الیسر و لاٰ یرید بکم العسر و لتکملوا العدة و لتکبروا اللٰه علیٰ مٰا هدٰاکم و لعلکم تشکرون ۱۸۵ و إذٰا سألک عبٰادی عنی فإنی قریب أجیب دعوة الدٰاع إذٰا دعٰان فلیستجیبوا لی و لیؤمنوا بی لعلهم یرشدون ۱۸۶ أحل لکم لیلة الصیٰام الرفث إلیٰ نسٰایکم هن لبٰاس لکم و أنتم لبٰاس لهن علم اللٰه أنکم کنتم تختٰانون أنفسکم فتٰاب علیکم و عفٰا عنکم فالآن باشروهن و ابتغوا مٰا کتب اللٰه لکم و کلوا و اشربوا حتٰی یتبین لکم الخیط الأبیض من الخیط الأسود من الفجر ثم أتموا الصیٰام إلی اللیل و لاٰ تباشروهن و أنتم عٰاکفون فی المسٰاجد تلک حدود اللٰه فلاٰ تقربوهٰا کذٰلک یبین اللٰه آیٰاته للنٰاس لعلهم یتقون ۱۸۷

ای آنان که گرویدید نوشته شد بر شما روزه چنان که نوشته شد بر آنان که از پیش شما بودند تا شاید بپرهیزید ۱۸۳ روزهای شمرده شده پس کسی که بوده باشد از شما بیمار یا بر سفر پس مدت شمرده شد از روزهای دیگر و بر آن کسانی که طاقت دارند آن را فدا دهند طعام بیچاره ای را پس هر که رغبت کرد نیکی را پس آن بهتر است مر او را و اگر روزه بگیرید بهتر است مر شما را اگر باشید که بدانید ۱۸۴ ماه رمضان آنکه فرو فرستاده شد در آن قرآن بهدایت برای مردمان و بینه ها از هدایت و فرقان پس هر که حاضر است از شما این ماه را پس باید روزه بگیرد آن را و آنکه باشد بیمار یا بر سفری پس شمرده شد از روزهای دیگر می خواهد خدا بشما آسانی را و نمی خواهد بشما دشواری را و از برای آنکه تمام کنید شماره را و تا ببزرگی یاد کنید خدا را بر آنچه راه نمود شما را و تا شاید شما شکر کنید ۱۸۵ و چون پرسندت بندگان من از من پس بدرستی که من زودپذیرنده ام خواندن خواننده را چون خواند مرا پس بپذیر مرا و باید ایمان آورید بمن تا شاید شما بفلاح رسید ۱۸۶ حلال شد برای شب روزه جماع با زنانتان آنهااند لباس برای شما و شما لباسید ایشان را دانسته خدا که شما بودید که خیانت کردید خودتان را پس پذیرفت بر شما و درگذشت از شما پس اکنون مباشرت کنید ایشان را و بجویید آنچه نوشته خدا برای شما و بخورید و بیاشامید تا آنکه پدید آید برای شما رشته سفید از رشته سیاه از صبح پس تمام کنید روزه را تا شب و مباشرت مکنید ایشان را و شمایید معتکفان در مسجدها اینست حدهای خدا پس نزدیک مشوید آن را همچنین هویدا می کند خدا آیتهایش را برای مردمان تا شاید ایشان بپرهیزند ۱۸۷

در بیان صوم ...

... هر که بر نیکی کند رغبت یقین

بهر او بهتر بود در راه دین

مر مساکین را دهد نان و طعام ...

یسیلونک عن الأهلة قل هی موٰاقیت للنٰاس و الحج و لیس البر بأن تأتوا البیوت من ظهورهٰا و لٰکن البر من اتقیٰ و أتوا البیوت من أبوٰابهٰا و اتقوا اللٰه لعلکم تفلحون ۱۸۹ و قٰاتلوا فی سبیل اللٰه الذین یقٰاتلونکم و لاٰ تعتدوا إن اللٰه لاٰ یحب المعتدین ۱۹۰

می پرسند ترا از ماهها بگو این وقتهاست برای مردمان و حج و نیست نیکی اینکه درآیید خانه ها را از پشتهای آنها و لیکن نیکست کسی که پرهیز کند و در آیید خانه ها را از درهایشان و بپرهیزید خدا را تا شاید شما رستگار شوید ۱۸۹ و کار زار کنید در راه خدا آنان را که کارزار می کنند شما را و از حد تجاوز مکنید بدرستی که خدا دوست نمی دارد ازحدگذرندگان را ۱۹۰

چه از تو پرسند از أهله در اساس ...

... تا به حق گردید شاید رستگار

کارزار آرید در راه خدا

با کسی کآرد قتال او بر شما

بست باید راه بر نفس لجوج

کو کند با اهل دین هر دم خروج ...

... زآنکه عدوان ظالمان را بس بجاست

نیست ظلم آیند گر در راه راست

ظالمان را کشتن از عدل است و داد ...

و أنفقوا فی سبیل اللٰه و لاٰ تلقوا بأیدیکم إلی التهلکة و أحسنوا إن اللٰه یحب المحسنین ۱۹۵

و انفاق کنید در راه خدا و میندازید بدستهای خود خودتان را بسوی هلاکت و نیکی کنید بدرستی که خدا دوست می دارد نیکوکاران را ۱۹۵

هم کنید انفاق مال خویش را ...

... چیست احسان از خودیت رستگی

بر حق از راه فناء پیوستگی

گر دلی از سر احسان واقف است

هم موحد بر خدا هم عارف است

گر جوی در راه دین داری تمیز

نیست احسان غیر عرفان ای عزیز ...

و أتموا الحج و العمرة للٰه فإن أحصرتم فما استیسر من الهدی و لاٰ تحلقوا رؤسکم حتٰی یبلغ الهدی محله فمن کٰان منکم مریضا أو به أذی من رأسه ففدیة من صیٰام أو صدقة أو نسک فإذٰا أمنتم فمن تمتع بالعمرة إلی الحج فما استیسر من الهدی فمن لم یجد فصیٰام ثلاٰثة أیٰام فی الحج و سبعة إذٰا رجعتم تلک عشرة کٰاملة ذٰلک لمن لم یکن أهله حٰاضری المسجد الحرٰام و اتقوا اللٰه و اعلموا أن اللٰه شدید العقٰاب ۱۹۶ الحج أشهر معلومٰات فمن فرض فیهن الحج فلاٰ رفث و لاٰ فسوق و لاٰ جدٰال فی الحج و مٰا تفعلوا من خیر یعلمه اللٰه و تزودوا فإن خیر الزٰاد التقویٰ و اتقون یٰا أولی الألبٰاب ۱۹۷ لیس علیکم جنٰاح أن تبتغوا فضلا من ربکم فإذٰا أفضتم من عرفٰات فاذکروا اللٰه عند المشعر الحرٰام و اذکروه کمٰا هدٰاکم و إن کنتم من قبله لمن الضٰالین ۱۹۸ ثم أفیضوا من حیث أفٰاض النٰاس و استغفروا اللٰه إن اللٰه غفور رحیم ۱۹۹ فإذٰا قضیتم منٰاسککم فاذکروا اللٰه کذکرکم آبٰاءکم أو أشد ذکرا فمن النٰاس من یقول ربنٰا آتنٰا فی الدنیٰا و مٰا له فی الآخرة من خلاٰق ۲۰۰ و منهم من یقول ربنٰا آتنٰا فی الدنیٰا حسنة و فی الآخرة حسنة و قنٰا عذٰاب النٰار ۲۰۱ أولٰیک لهم نصیب ممٰا کسبوا و اللٰه سریع الحسٰاب ۲۰۲ و اذکروا اللٰه فی أیٰام معدودٰات فمن تعجل فی یومین فلاٰ إثم علیه و من تأخر فلاٰ إثم علیه لمن اتقیٰ و اتقوا اللٰه و اعلموا أنکم إلیه تحشرون ۲۰۳

و تمام کنید حج و عمره را برای خدا پس اگر بازداشته شوید شما پس آنچه میسر شود از هدیه و قربانی و نه تراشید سرهاتان را تا آنکه برسد قربانی بجایش پس کسی که باشد از شما بیمار یا او را آزاری است از سرش پس فدیه دهد از روزه یا صدقه یا قربانی کردن پس چون ایمن شدید پس بدرستی که تمتع گذارد بعمره بسوی حج پس آنچه میسر شود از قربانی پس هر که نیافت نیافت پس روزه سه روز درحج و هفت روز هنگامی که بازگشتید اینست ده روز تمام این از برای کسی که نبوده باشد اهلش حاضر در مسجد الحرام و بپرهیزید خدا را و بدانید که خدا سخت عقوبتست ۱۹۶ حج ماههای معلومست پس هر که واجب کرد در آن حج را پس نیست جماع و نه کارهای بد و نه جنگ در حج و هر چه می کنید از نیکی می داند آن را خدا و توشه گیرید پس بدرستی که بهتر توشه پرهیزکاریست و بپرهیزید مرا ای صاحبان عقلها ۱۹۷ نیست بر شما گناهی اینکه بجویید زیادتی را از پروردگارتان پس چون برگشتید از عرفات پس یاد کنید خدا را نزد مشعر الحرام و یاد کنید او را هم چنان که راهنمود شما را و اگر چه بودید از پیش از این هر آینه از گمراهان ۱۹۸ پس بازگردید از آنجا که برگشتید مردمان و طلب آمرزش کنید خدا را بدرستی که خدا آمرزندۀ مهربانست ۱۹۹ پس چون گذاردید مناسک حجتان را پس یاد کنید خدا را مانند یاد کردن شما پدران خود را یا سخت تر یاد کردنی را پس از مردمان هر که می گوید پروردگار ما بده ما را در دنیا و نیست مر او را در آخرت از هیچ بهره ای ۲۰۰ و از ایشان آنکه می گوید پروردگار ما بده ما را در دنیا نیکی و در آخرت نیکویی و نگاهدار ما را از عذاب آتش ۲۰۱ آنها مر ایشان را بهره ایست از آنچه کسب کردند و خداوند زود حساب است ۲۰۲ و یاد کنید خدا را در روزهای شمرده شده پس هر که شتاب کند در دو روز پس نیست گناهی بر او و کسی که واپس ماند پس نیست گناهی بر او برای آنکه پرهیز کرد و بپرهیزید از خدا و بدانید که شما بسوی او حشر کرده می شوید ۲۰۳

در بیان حج و عمره ...

... ذکر او باشد هدایتها که خواست

بر شما بنمود یعنی راه راست

پیش از این بودید یکجا بر ضلال ...

... گشت ظاهر از علیع ذات علی

هم بدینسان است رسم و راه عشق

تا ابد گر محرمی بر شاه عشق ...