لَیْسَ اَلْبِرَّ أَنْ تُوَلُّوا وُجُوهَکُمْ قِبَلَ اَلْمَشْرِقِ وَ اَلْمَغْرِبِ وَ لٰکِنَّ اَلْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللّٰهِ وَ اَلْیَوْمِ اَلْآخِرِ وَ اَلْمَلاٰئِکَةِ وَ اَلْکِتٰابِ وَ اَلنَّبِیِّینَ وَ آتَی اَلْمٰالَ عَلیٰ حُبِّهِ ذَوِی اَلْقُرْبیٰ وَ اَلْیَتٰامیٰ وَ اَلْمَسٰاکِینَ وَ اِبْنَ اَلسَّبِیلِ وَ اَلسّٰائِلِینَ وَ فِی اَلرِّقٰابِ وَ أَقٰامَ اَلصَّلاٰةَ وَ آتَی اَلزَّکٰاةَ وَ اَلْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذٰا عٰاهَدُوا وَ اَلصّٰابِرِینَ فِی اَلْبَأْسٰاءِ وَ اَلضَّرّٰاءِ وَ حِینَ اَلْبَأْسِ أُولٰئِکَ اَلَّذِینَ صَدَقُوا وَ أُولٰئِکَ هُمُ اَلْمُتَّقُونَ (۱۷۷)

نیست نیکی آنکه بگردانید رویهای خودتان را جانب مشرق و مغرب و لیکن نیکو آنست که ایمان آورد بخدا و روز آخر و فرشتگان و کتاب و پیغمبران را و داد مال را بر دوستی او صاحبان قرابت و یتیمان و فقیران و راه‌گذران و سؤال‌کنندگان و در خلاص کردنها و بر پا داشت نماز را و داد زکاة را و وفاکنندگان بعهدشان چون پیمان بندند و شکیبایان در شدتها و ضررها و وقت کارزار آنهااند آنان که راستی کردند و آنهااند ایشان پرهیزکاران (۱۷۷)

« در بیان بذل و بخشش »