... سرو ایستاده منتظر سرو روان من بیا

از گریه من هر طرف پر لاله و گل شد زمین

وقتی به گلگشت ای صنم در گلستان من بیا ...

... بلبل نغمه ساز کن بلبله شراب را

ساغر لاله هر زمان باد نشاط می دهد

بین که چه موسمی ست خوش نقل و می و کباب را ...

... می رسد شاهی ترا بر دلبران سلطان ما

دی خرامان در چمن ناگه گذشتی لاله گفت

نیست مثل آن صنوبر در همه بستان ما ...

... تا که آمد رخ زیبات به چشم خسرو

بر گل و لاله کنون میل نظر نیست مرا

زهی بریخته بر لاله مشک سارا را

شکسته رونق خورشید گوهر آرا را ...

... ز دست چون بتوان داد روی نیکو را

به باغ غرقه خونست لاله دانی چیست

ز تیغ کوه بریدست روزگار او را ...

بشکفت گل در بوستان آن غنچه خندان کجا

شد وقت عیش دوستان آن لاله و ریحان کجا

هر بار کو در خنده شد چون من هزارش بنده شد ...

نازکیی که دیده ام آن رخ همچو لاله را

سوزم و بر نیاورم پیش وی آه و ناله را ...

... عقل نماند در سری صبر نماند در دلی

برگل و لاله کس چنین کژ ننهد کلاله را

سوخته رخت اگر سوی چمن گذر کند

در دل خود گمان برد شعله گرم لاله را

بوسه اگر همی دهی بر لب خود حواله کن ...

که ره نمود ندانم قبای تنگ ترا

که در کشید به بر سرو لاله رنگ ترا

چنین که چشم ترا خواب بسته می دارد ...

... تا زهر گنبد صدا یابی صلای خویش را

کبک رفتارا یکی بخرام و پا بر لاله سای

بی حنا کن لعل پای لاله سای خویش را

دی شدی در باغ و گل از بهر گرد افشاندنت ...

... می فرستد گل به کف کرده صبای خویش را

کبک کهساری برو ای لاله بر هر تیغ کوه

گام چندان زد که پر خون کرد پای خویش را ...

... گوییا در زیر ابری رفت ناگه آفتاب

همچو لاله داغ دارم بر دل از هجران تو

شد شکر بر آتش عشقت مرا ای جان کباب ...

گل امشب آخر شب مست برخاست

به جام لاله گون مجلس بیاراست

نشسته سبزه زین سو پای در بند ...

... که شاه شاخ را هنگام بار است

به پای سرو بین کز لاله و گل

چو دست خوبرویان پر نگار است

... پا نکردش پا اگر چه بیشتر پا برگرفت

هست صحرا چون کف دست و بر او لاله چو جام

خوش کف دستی که چندین جام صهبا برگرفت ...

... باغبانش مست و لایعقل از آنجا برگرفت

لاله را سودای خامی بود با صد شربت ابر

از دماغ لاله نتوانست سودا بر گرفت

در چمن رفتم که نرگس چینم از پهلوی گل ...

... زین جهانش چه خبر کو به جهانی دگر است

بس که از خون دلم لاله خونین بشکفت

هر کجا می نگرم لاله ستانی دگر است

ای طبیب از سر بیمار قدم باز مگیر ...

برگ ریز آمد و برگ گل و گلزار برفت

سرخ رویی رخ لاله و گلنار برفت

سرو بشکفت و چمن سبز شد و نرگس خفت ...

... نرود باغ کزان دیده که دیدت خسرو

نتواند به گل و لاله نازیبا داشت

ترک من طره مشوش کرده است

لاله از مشکش منقش کرده است

روی هم همچون آتش او ز ابروان ...

... اشکم کدام روز که پا در رکیب نیست

پیش رخت که بر ورق لاله خط کشید

گر دفتر گل است که هم در حسیب نیست ...

... تا باد برد بوی تو در باغ پیش سرو

از یاد لاله زار کله بر زمین زده ست

از بهر آن که لاف جمال تو می زند ...