... اما کمان ابروی آن را چسان کشد

نتوان کشید گفت ملک بار عشق را

اما چه چاره گفت که این ناتوان کشد ...

... زاهد که دی گناه به گردن نمی گرفت

بار خودی ببین که چه بر دوش می کشد

ابروی او که پنجه خورشید تاب داد ...

... در فکر روزی تو فلک کرده پشت خم

این فیل مست بار تو آسمان نمی کشد

آن کاو متاع خویش به یغمای عشق داد ...

... اهل همت ننشینند گران در دل کس

این گره تا رمقی هست به تن بار خودند

گرچه چشمان تو مستند ولی هشیارند ...

... کسب جمعیت از آن قوم سعیدا می کن

که پریشان شده نطق گهربار خودند

... تا نیفتد به ره از بال کبوتر کاغذ

یاسمن را نبود بار تعلق بر دوش

به ره آورد بهارش زده بر سر کاغذ ...

... همه مست به کار خود هشیار

جمله از سر نهاده بار خودی

نه ز سر واقف و نه از دستار ...

... عاقلی از پی زنجیر نگردد هرگز

غافل از بار گنه روی دگرگون نکند

رنگ بر چهره تصویر نگردد هرگز ...

... در شب معراج پا بر آسمان بنهاده بود

بار منت می کشد بر دوش خود گردون هنوز

تخم حسرت سبز شد بر خاک ما اما نکرد ...

... می کنی سررشته گم از پیچ و تاب ما مپرس

آسمان خم شد ز بار نامه اعمال ما

می شوی درمانده از روز حساب ما مپرس ...

... دیگر به خویش باز نیاید به سال ها

یک بار هر که از بر خود دید رفتنش

من باده نوش ساغر آن ساقیم که گاه ...

... هفته دوران ما از بس به سختی می رود

کاروانی بسته گویا بار این محمل ز سنگ

کی شود شیرین مذاق عاشق از آن سنگدل ...

... زینهار ای دل نیفتی در پی آزار دل

بار مجنون کی تواند ناقه لیلی کشید

طرفه سنگین است در راه محبت بار دل

عمرها شد بر در دل کار او رفت است و روب ...

... سرها شکسته بر سر آیین و دین دل

یک بار چون خیال گر افتی به دست من

مالم چها جبین تو را بر جبین دل ...

... صد زبان سرخ چون گل در سخن می داشتم

همچو زیر بار خود کی می شدم زار و ضعیف

بار عالم گر به دوش خویشتن می داشتم

تا نمی دیدم ز غربت سردوضعی ها به کار ...

اگرچه در نظر خلق اعتبار ندارم

ولی چو آینه در دل ز کس غبار ندارم

مرا که شهره به سرگشتگی شدم چه کنم ...

... به کوی عشق مرا پایدار کی خوانند

هزار بار اگر سر به پای دار ندارم

به روز واقعه در زیر تاک دفن کنید ...

... منم چو آینه زنگ بسته در این دور

که پوششی به تن خویش جز غبار ندارم

نفس نفس دلم از خویش می کند پرواز ...

... به رنگ زرد خود از گل نمی کشم منت

اگرچه پیش تو چون کاه اعتبار ندارم

چه شکوه ها که ندارم ز دست آن گلرو ...

... دلم ز غیر چنان پاک گشته است امروز

که خود در این حرم خاص خویش بار ندارم

به یک قرار سعیدا چگونه زیست کنم ...

منت اغیار و آزار ملامت می کشم

می کشم باری اگر بار ملامت می کشم

هرچه آید بر سرم سنگ محبت را به دوش ...

ندارد منت بار لباس از هیچ کس دوشم

نباشد چون کمان غیر از خدنگ غم در آغوشم ...

... چون فلک نی به هوای دل خود در چرخم

چون زمین بار جهان می کشم و تسکینم

ظاهرم رنگ دگر دارد و باطن دیگر ...

... آن کس که دست بر سر همیان نهاده است

در زیر بار تا کمر است و ندیده ایم

چون مردم دو چشم در این تکیه گاه یار ...

... برون ز عالم امکان شدم نشسته نشسته

ز بار کلفت و غم همچو پای خواب آلود

نهان به گوشه دامان شدم نشسته نشسته ...

... در آستانه مهر و وفای یکرنگی

غبار خاطر یاران شدم نشسته نشسته

دلیل دیده و دل گشته ام در آن خم زلف ...