... هم ز تصویر نظیرت قاصر ادراک گمان

چرخ چون لاله بپیش حکم تو طلق الجبین

دهر چون سوسن شکر عدل تو رطب اللسان ...

... همه اسب تازی مطوق گرفته

چو لاله قباهای اطلس بریده

چو نرگس کلاه معرق گرفته ...

... جای خویش اندر دل جادوی حاذق ساخته

لاله سیراب تو از ما گریزان وانگهی

زنگیان مست را یار معانق ساخته ...

... باد اندر آب میپوشد بهر دم جوشنی

خاک از آتش مینهد بر فرق لاله مغفری

غنچه پیدا میکند زان آب داده بیلکی ...

... هست هر حوضی بنیکویی کنون چو نکوثری

لاله و نرگس نگر در باغ سرمست آمده

بر سر این افسری و بر کف آن ساغری ...

... چون رخ گل همه کارولیت ساخته باد

چوندل لاله همه دشمن تو سوخته باد

هر نوایی که زند بلبل بر شاخ کنون ...

... جام گل بین که بزر آکندست

قدح لاله بمشک اندودست

تا نقاب از گل بگشاد صبا ...

... ید بیضا نه عجب بنمودست

لاله چون جوشن خصم سلطان

پاره پاره شد و خون آلودست ...

... خاک چو ارژنگ پر ز نقش و نگارست

لاله همی می کشد بجام عقیقین

نرگس را از چه روی رنج خمارست ...

... زابر بگل بر هزار گونه نگارست

لاله شکفته میان باغ تو گویی

مجمر و مشگست یا نه خط و عذارست ...

... در سر زلف بنفشه صدشکن آمد

لاله سیراب باز در قدح آویخت

نرگس سرمست باز در چمن آمد

سرخ شد و خوی گرفت عارض لاله

کز ره دور آمد و بتاختن آمد ...

... باز سر زلف سوی یکدیگر آورد

نیم شکفته بباغ لاله همانا

دست ز حناکنون مگر بدر آورد ...

... قرطه غنچه زبرون قباست

قندز لاله ز درون کلاه

زاغ هزیمت شده و عندلیب ...

... رقص شکوفه نگر از بامداد

لاله همی خندد کان پیر بین

ساغر لاله بشکستند خرد

شاعر شعبان علم الدین بمرد

ابر لب لاله پر از خنده کرد

باد صبا جان جهان زنده کرد ...

... عشق گلش باز سراینده کرد

بس کله لاله که بر بود باد

تا دهن گل بزر آکنده کرد ...

... گل ز دم باد شکر خنده کرد

لاله قدح داد دمادم چنانک

نرگس را مست و سرافکنده کرد ...

... آصفی رفتی و اینک صد سلیمان آمدی

همچو سرو آزاد و سرسبز و چو لاله تازه روی

همچو گل خوش طبع و همچو نشمع خندان آمدی ...

... از پی کم عمریست اینکه بدینحال

لاله جگر سوختست و نرگس غمناک

کس نبرد جان بدر ز گردش ایام ...

... نتوان گفتن که سخن رعناست

رنگ رخ لاله بس لطیفست

وانخال سیاه چشم بدراست ...

... ای که در رنگ و طراوت رخ تو

از گل و لاله فزون می آید

خیز و از پرده برون آی تو نیز ...

... غنچه از خنده همی ناساید

لاله با آنهمه کم عمری او

لبش از خنده فرا هم ناید ...

... چو روی یار دلکش مینماید

ز رنگ لاله های نو شکفته

همه صحرا منقش مینماید ...

... که جعدش بس مشوش مینماید

دل لاله نگر همچون دل من

که در عشقش پرآتش مینماید ...

... لعل شکر شکن و زلف زره ور بینید

لاله دل سیه و نرگس جادو نگرید

خواب خرگوش دهد نرگس رو به بازش ...

... همچو زلف تو مشوش می رود

لاله تو می زره پوشد از آنک

نرگست با تیر و ترکش می رود ...

... کو بدان بوی و بدان خم نبود

لاله گر رنگ بدان میگیرد

تا چو روی تو بود هم نبود ...

... گل چو من مدح ملک گفت و دهن پرزر کرد

لاله بنگر بحسد روی بخون میشوید

هر شبی بلبل سرمست بگوید غزلی ...

... صد کمر بسته راست چون نی بود

لاله آتش زده میانه دل

گل زشرم تو غرقه درخوی بود ...

... باغ ترتیب تجمل میکند

کرد پر لؤلؤ دهان لاله ابر

راستی باید تفضل میکند ...