... این نغمه را به زور برین تار بسته ام

در زیر بار من نبود دوش هیچ کس

دایم چو سرو بر دل خود بار بسته ام

دزدیده ام به سینه نفسهای آتشین ...

... جنس مرا به تاجر کنعان چه نسبت است

صد بار من ز گرمی بازار سوختم

در بزم آفتاب چه حال است ذره را ...

... جنس کساد کوچه و بازار نیستم

صایب ز خود غبار گرانی فشانده ام

چون بوی گل به هیچ دلی بار نیستم

... آیینه پیش صورت دیوار داشتم

همچون سرو برگ بر من آزاده بار بود

از بار اگر چه جان سبکبار داشتم

هموار بود وضع جهان در نظر مرا ...

... آخر چو شبنم از اثر صاف طینتی

در پیشگاه خاطر گل بار یافتم

آن دولتی که بال هما صفحه ای ازوست ...

... میراب زندگی ز حیات ابد نیافت

فیضی که من ز چشم گهربار یافتم

طاق پل مجاز اساس حقیقت است ...

... چون ماه مصر قیمت من خواست عذر من

گر یک دو روز بار دل کاروان شدم

از خار راه من گل امید می دمد ...

... سیلاب من کجا به محیط بقا رسد

زینسان که از غبار علایق گران شدم

افتاد حرف من به زبان چون دهان یار

هر چند بیشتر ز نظرها نهان شدم

هرگز شکوفه ام به ثمر بارور نشد

چون صبح اگر چه پیر درین بوستان شدم ...

بی خواست بس که بار دل گلستان شدم

بی اعتبار در نظر باغبان شدم

نانم همان به خون شفق غوطه می زند ...

... از سنگ خاره می گذرد تیر آه من

از بار درد اگرچه دو تا چون کمان شدم

تا کی چو سرو دست توان داشت در بغل ...

... صایب به هیچ دل نبود دیدنم گران

بار کسی نمی شوم و بار می کشم

... آفاق را ز رخنه دل سیر می کنم

از قبض و بسط دیده خونبار فارغم

رد و قبول خلق به یک سو نهاده ام ...

... جغد و هماست در نظرم مرغ یک قفس

ز اقبال بی نیازم و ز ادبار فارغم

دانسته ام که دزد من از خانه من است ...

... مانند سرو و بید درین بوستانسرا

با برگ خویش ساخته از بار فارغم

شکر خدا که کار جگر خوار عشق را ...

... طول امل نمی شود از پیچ و تاب کم

صد بار اگر شکسته مه را کند درست

یک ذره روشنی نشود ز آفتاب کم ...

... در نقطه سیر گردش پرگار می کنم

سنگین کند ز گوش گران بار درد من

صایب به هرکه درد خود اظهار می کنم

... از ساده لوحی آینه پرداز می کنم

سنگین کند ز گوش گران بار درد من

در پیش هر که درد دل آغاز می کنم ...

چندین کتاب در گرو باده کرده ایم

تا از غبار صفحه دل ساده کرده ایم

امروز نیست دست سبو زیر بار ما

دایم مدد به مردم افتاده کرده ایم ...

... گر خون عرق کنیم چو خورشید دور نیست

باری که آسمان نکشد ما کشیده ایم

چون میوه پخته گشت گرانی برد ز باغ

ما بار نخل چون ثمر نارسیده ایم

دل های مرده را ز دمی زنده کرده ایم ...

... چون غنچه تا به کنج دل خود خزیده ایم

باریم اگر چه بر دل کس بار نیستیم

خاریم اگر چه در جگر خود خلیده ایم ...

... گشته است توتیای قلم استخوان ما

از بس که بار منت احسان کشیده ایم

از موجه سراب درین دشت آتشین ...

... مردیم تا ز بحر فنا بر سر آمدیم

چندین هزار بار فشاندیم خویش را

تا همچو آب در نظر گوهر آمدیم ...

... هر چند تشنه لب ز لب کوثر آمدیم

چون کاروان آینه از زنگبار چرخ

در گلخن جهان پی خاکستر آمدیم ...

... چون کوهکن به تیشه خود جان سپرده ایم

در زیر بار همت مردانه خودیم

از ما بغیر ما همه کس فیض می برد ...

... از آه سرد سنبل و ریحان آتشیم

خاشاک ما به عشق جهانسوز بار نیست

از پیچ و تاب زلف پریشان آتشیم ...

... از کوه قاف بال پریزاد عاجزست

بار جهان به خاطر آزاده چون کشیم

در فکر آسمان و زمینیم روز و شب

با این غبار ودود نفس ساده چون کشیم

ما خون ز دست یار به صد ناز خورده ایم ...