... تا حشر در شکنجه این کفش تنگ باش

صایب هزار بار ترا بیش گفته ام

با خلق صلح کل کن و با خود به جنگ باش

در محفل که راه بیابی گران مباش

از حرف سخت بار دل دوستان مباش

یاد از حباب گیر طریق نشست و خاست ...

... کز یک پیاله برد زمن صبر و عقل وهوش

دیروز بود بار جهانی به دوش من

امروز میکشند مرا چون سبو به دوش ...

... آورد هرکه این دل افسرده رابه جوش

عمر دوباره از نفس گرم شیشه یافت

در مجلس شراب چراغی که شد خموش ...

... صایب مرا به عالم بالا دلیل شد

در زیر بار منتم از فکر دور خویش

... چون شمع تا به خلوت او راه برده ام

صد بار دیده ام سر خود زیر پای خویش

آمیخته است مستی و مستوریم به هم ...

... تا چند پاسبانی عیب نهان کنم

یکبار پرده می کشم از عیبهای خویش

رفتم که حلقه بردر بیگانگی زنم ...

... از مزد شود سختی هرکار گوارا

حمال ببالد به خود از بار گران بیش

از خصم برونی است بتر خصم درونی ...

... بعد ازین کردار بی گفتار باش

برگ و بار خویش را صایب بریز

از نهال وصل برخوردار باش

ز گنجهای گرانمایه بی نثار چه حظ

اگر ز خود نفشانی ز برگ و بار چه حظ

بهارتازه کند داغ تخم سوخته را ...

... چراغ صبح به یک جلوه می شود خاموش

مرابه موسم پیری ز اعتبار چه حظ

درخت خشک به نشو و نما نمی جوشد ...

... در طریق عشق پای خود نفرسودم چو شمع

سوختم صدبار و از بی اعتباریها نگشت

قطره آبی به چشم روزن ازدودم چو شمع ...

... گوهر خود را به هر بیدرد ننمودم چو شمع

روزی من بردل این تنگ چشمان بار بود

گرچه در محفل زبان برخاک می سودم چو شمع ...

... می فشاند سنبل و ریحان به دامن شانه را

آن که دارد بوی زلف مشکبار از من دریغ

کی دهد صایب مرا در بزم خاص خویش بار

آن که دارد خاک راه انتظار از من دریغ ...

... نیست جز بی ثمری حاصل پیوند جهان

برگ این نخل ز افسوس بود بار دریغ

روزی بیهده گویان جهان است افسوس ...

... چون نکردی دل خود صاف ز زنگار مدار

سنگ راباری ازین آینه تار دریغ

گرچه از خامه من شعر با معراج رسید ...

... می کند ازآبداری سیر دریا در صدف

گوهر مارا ز عزلت نیست برخاطر غبار

دارد از پیشانی واکرده صحرا در صدف ...

... مهد گوهر را کند دریا مهیا در صدف

عالم پرشور بر خلوت نشینان بار نیست

تلخی بحرست برگوهر گوارا در صدف ...

... گوهر ازگردآوری دل را مصفا درصدف

بر یتیمان از در و دیوار می بارد ملال

می نشیند گرد گوهر را به سیما درصدف ...

... بر خموشی می دهی ترجیح حرف پوچ را

می شوی قانع به کف از بحر گوهربار حیف

شد سفید از انتظارت دیده عبرت پذیر

برنیاوردی ازین روزن سری یک بار حیف

دولت دنیا سبک پرواز چون بال هماست ...

... استخوانت توتیا گردید از خواب گران

تر نشد ز اشک ندامت دیده ات یک بار حیف

آمدی انگاره و انگاره رفتی از جهان ...

ز تلخرویی دریاست بی نیاز صدف

کند به ابر گهر بار لب فراز صدف

کمند جذبه ارباب حاجت است کرم ...

... دست تادارد سرانگشت حلاوت می مکد

هرکه را بر خوان خود یک بار مهمان کرد عشق

کرد مشهور دو عالم صایب گمنام را ...

... از بحر آتشین گذرد نی سوار عشق

تکلیف بار عشق دوتا کردچرخ را

من کیستم که خم نشوم زیر بار عشق

صایب هزار مرتبه کردیم امتحان ...

... خشک سازد چشمه انعام را ابرام خشک

نیست صایب بردل من بار بی برگی چونی

می تراود نغمه های تر ز من با کام خشک

... پسته شور به شکر نگرفته است کسی

چه غریب است درآن لعل شکر بار نمک

می شود پیش لب خوش نمک یار سفید

پرده شرم فکنده است به یکبار نمک

دل مجروح مرا مرهم راحت نشود ...

ندامت بود بار مطلوب خشک

مپیوند زنهار با چوب خشک ...

از سوختن زیاده شود برگ و بار دل

چون داغ لاله است درآتش بهار دل ...

... گرد یتیمی به غریبی فتاده ای است

جز دل به هر کجا که نشیند غبار دل

بر شیشه حباب هوا سنگ می شود

دارد خطر ز سایه خود شیشه بار دل

یک بار است کن به غلط وعده مرا

کز وعده دروغ شدم شرمسار دل ...

... دیوی است در لباس پریزاد جلوه گر

عکس جهان درآینه بی غبار دل

زنهار در کشاکش دوران صبور باش ...

... مشغول خاکبازی طفلانه است اشک

در تنگنای سینه من از غبار دل

این تار چون گسسته شد آهنگ می شود ...