... داغ کلف ز آینه ماه می رود

قارون ز بار حرص به روی زمین نماند

دلو گران سبک به ته چاه می رود ...

... چون تیر راست گرد هدف می کند طواف

از بار درد قامت هر کس دو تا شود

ساز سیاه دیدن همکار سینه را ...

... در گوش چرخ حلقه مردانگی شود

از بار درد قامت هر کس که خم شود

آشفتگی به هر که رسد جای غیرت است ...

... از کوه غم شود دل افگار من سبک

بار گران به کشتی من بادبان شود

دریا شود ز گریه رحمت کنار من ...

... اشک سحاب گوهر شهوار می شود

لعل تو چون به خنده گهربار می شود

این نه صدف پر از در شهوار می شود ...

... آن نونهال را چه دماغ شکایت است

این شاخ از شکوفه گرانبار می شود

در زیر بار قرض نماند کف کریم

با دستگیر خلق خدا یار می شود

با گریه خنده شکرین را چه نسبت است

آخر دلی ز گریه سبکبار می شود

در حیرتم که از چه خم و از کدام می ...

... از خرج ابر کم نشود دخل بحر را

کی دل مرا ز گریه سبکبار می شود

صد شکوه به جاست گره زیر لب مرا ...

... دولت نصیب دیده بیدار می شود

دوری ز برگ بود به دل بار پیش ازین

امروز برگ بر دل من بار می شود

نقش قدم ز پیشروان می برد سبق ...

... زان روی آتشین دل هرکس که آب شد

صایب مرا دو دیده گهربار می شود

دل بی غبار از لب خاموش می شود

از جوهر آب آینه خس پوش می شود ...

... هر کس که از خرام تو مدهوش می شود

بار سلاح عاریه مردان نمی کشند

دریا ز موج خویش زره پوش می شود ...

... هر چند گنج قسمت ویرانه می شود

یک بار رو چرا به در دل نمی کند

آن سایلی که بر در هر خانه می شود ...

... کیفیت شراب مکرر نمی شود

دل را نگشت مانع رفتن غبار جسم

از گرد راه سیل به لنگر نمی شود

آزادگان ز چرخ شکایت نمی کنند

از بار دل ملول صنوبر نمی شود

آسوده است پرده شرم از نگاه گرم ...

از خط گرفته آن مه تابان نمی شود

این مور بار دست سلیمان نمی شود

بر روی خویش تیغ چرا می کشی عبث ...

یک بار رو به اهل وفا می توان نمود

تعمیر کعبه دل ما می توان نمود ...

... برق از سحاب بستر سنجاب می جهد

بازآکز انتظار تو هر شب هزار بار

چشم امیدواریم از خواب می جهد ...

... بی حاصلی است حاصل دل تا بود درست

این شاخ چون شکسته شود بار می دهد

موسی ز اشتیاق تجلی هلاک شد ...

... دردی به ما رسید به هر کس بلا رسید

ما را غلط به بار صنوبر کنند خلق

از بس که زخم تیغ حوادث به مارسید ...

... از دوستان فرامشی ای سنگدل بس است

کار گره ز زلف به بند قبارسید

صایب نداشتیم سروبرگ این غزل ...

... شبنم به آفتاب ز دامان تر رسید

دیگر غبار دامن هیچ آشنا نشد

تا دست من به دامن آه سحر رسید ...

... در تنگنای بیضه مرا بال وپر رسید

چون شاخ نازکی که شود خم ز جوش بار

زلف تو از گرانی دل تا کمر رسید ...

... آسوده رهروی که به صاحب نظر رسید

از درد رو متاب که عمر دوباره یافت

هر خون مرده ای که به این نیشتر رسید ...

... فردا سبکتر از پل محشر گذر کند

اینجا کسی که بار ستم بیشتر کشید

در وصل ازو توقع مکتوب می کنم ...

بر یاد عشق بار هوس می توان کشید

بر بوی گل درشتی خس می توان کشید ...

... حال درون سوخته جانان شوق را

یک بار ای بهشت خدا می توان شنید

بوی بهشت را که زمین گیر محشرست ...

... دیدید پشت و روی ورقهای آسمان

یک بار هم در آینه دل نظر کنید

زان پیشتر که این قفس تنگ بشکند

اندیشه از شکستگی بال وپر کنید

راه نجات جز ره باریک شرع نیست

از ورطه صراط هم اینجا گذر کنید ...

... هر کس که فزون ربط به این سلسله دارد

آن را که بود شوق به تن بار نگردد

ریگی که روان نیست غم راحله دارد ...