... رو شکیب آر که در خواب گران خواهد بود

ای مه از دست تو در کوچه و بازار اسرار

بعد از این نعره زنان جامه دران خواهد بود

... سبوچه ای دهمت هر سحر ز می غالب

خدای را ز سر کوچه مغان برخیز

... به گوشه ای بنشینیم و در فراز کنیم

به کوچه بر سر ره پاسبان بگردانیم

اگر ز شحنه بود گیر و دار نندیشیم ...

... متاع ناروای کشورش بین

رقیب از کوچه گردی آبرو یافت

به کوی دوست دشمن رهبرش بین ...

ای دوست به سوی این فرومانده بیا

از کوچه غیر راه گردانده بیا

گفتی که مرا مخوان که من مرگ توام ...

... بیار باده که هنگام مستی جان است

قدم به کوچه دیوانگی بزن چندی

که عقل بر سر بازار عشق حیران است ...

... ور نه چشم و لب و رخسار و دهان این همه نیست

مگر از کوچه انصاف درآید یوسف

ور نه سرمایه سودازدگان این همه نیست ...

... بس که آلوده شد از خون خریدارانت

مشت خاکی به سر کوچه و بازار نماند

چه نشاطی است ندانم سر سودای تو را ...

... نام نیک ار طلبی گرد خرابات مگرد

که در این کوچه کسی نیست که بدنام نماند

جهد کن تا اثر خیر تو ماند باقی ...

... به تمنای تو ای سرو خرامان تا کی

سر هر کوچه زنم دست به دامانی چند

ترسم از چشم مسلمان کش کافرکیشت ...

... من نه کنون پا نهاده ام به خرابات

بر سر این کوچه بوده ام از اوایل

آن که نشوید به باده خرقه تقوی ...

... به امید عهد سستش همه عهده شکستم

پی دیدن خرامش سر کوچه ها ستادم

پی جلوه جمالش در خانه ها نشستم ...

... چندی به هوس بر در هر خانه نشستم

عمری به طلب بر سر هر کوچه دویدم

بر دامن او بند نشد دست مرادم ...

... عجبی نباشد از من که بری ز کفر و دینم

تو و کوچه سلامت من و جاده ملامت

که به عالم مشیت تو چنان و من چنینم ...

... یا همی چشم از جمال یوسف کنعان بکن

یا سر هر کوچه ای دیوانگی را پیشه کن

یا دل از زنجیر آن زلف عبیر افشان بکن ...

... زلف چون مار تو چنبر زده بر پیشانی

خلقی از روی تو در کوچه بی آرامی

جمعی از موی تو در حلقه بی سامانی ...

... یعنی که گدایی جهان دل کن

از کوچه تنگ تو شهی می گذرد

برخیز و سر شاهرهی منزل کن ...

... هفت شهر عشق را عطار گشت

ما همان اندر خم یک کوچه ایم

شیخ محمود شبستری به تقریبی در گلشن فرماید ...

... ٭٭٭

از کوچه عشق ره به در نیست

این وادی حیرتست و حرمان ...

از اهل جاجرم و جاجرم از توابع بسطام است اما مشارالیه سی سال در شیراز به سر برده ارادت جناب شیخ نورالدین آذری طوسی را گزیده و در گوشه انزوا خزیده مثنوی گوی و چوگان به نام سلطان عبدالله بن ابراهیم بن شاهرخ میرزا منظوم نموده در سنه ۸۸۴ وفات یافته در مقبره خواجه حافظ شیرازی مدفون گردیده این رباعی از اشعار اوست

در کوچه عاشقی به پیمان درست

می گفت به من اهل دلی روز نخست ...