... متاع هفت دریا را کند یک قطره طوفانی

کفش با ثروت کونین شد از شرم خوی افشان

سحابش خواندم و هم هرزه گفتارم ز نادانی ...

... برهنه پای نخواهیم ماند آبله هست

در آن دیار که کفشی به پای همت نیست

چنین که قافله آه می رود به شتاب ...

پای بی کفش از سری کاید بسامان بهترست

زخم مرهم گیر از چاک گریبان بهترست ...

... راه پرخار و تهی پایان دشت شوق را

آبله کفش است آن هم کی بهر پا می رود

دل به امید مداوای که دیگر خوش کند ...

... سعادتیست سرو پا برهنگی چکنم

که کفش آبله از پا جدا نخواهد شد

کلیم منع دل از ناله در طریق طلب ...

... دست شکسته را ببریدن دوا کند

بسیار کفش آبله ها پاره می شود

تا کس سراغ آن گهر بی بها کند ...

... به پشت و روی طومار زبان را

کفش پرداخت کان گوهر و زر

فلک برچید آخر این دکان را ...

... نیزه را بین جلوه گر چون برق لامع از سحاب

نی غلط گفتم کفش خورشید اوج رفعتست

نیزه زرین بود خط شعاع آفتاب ...

... گلهای خاطر همه را رنگ و بوی داد

ابر کفش که نایب دریای رحمتست

پنجاب را زمرحمت آبی بجوی داد ...

... چراغ ضعیفان فروزد ز باد

خورد گر زابر کفش بحر آب

نریزد بجز در زمشت حباب ...

... ز بحر فطرتش موجیست تدبیر

کفش از پنج انگشت است پنجاب

وز آن پنجاب عالم گشته سیراب

دلش بحری که گوهر بر سر آرد

کفش ابری که بی موسم ببارد

دلش از صیقل الهام روشن ...

... برای حادثات او را پناهیست

رود هرچ از کفش زان بهتر آید

کند ره گم که خضرش رهبر آید ...

... گرفته اینک کشتی زماه نو به کنار

درم نیاید از آن در کفش که آتش را

میان دریا هرگز نبوده است قرار ...

... به گاه حلم نگهدارد آب در غربال

بشکر آنکه ببحر کفش فتاد ز بحر

همیشه کلکش در سجده بود چون انذال ...

... ساغر می به کفم آبله پرخون است

هرکه بیند به کفش دسته گل پندارد

بس که آیینه ز عکس رخ او گلگون است ...

... عیش دنیا و قسمت من

صحرای فراخ و کفش تنگ است

از وجد نرفت کس به معراج ...

... خوش بساط سبزه ای افکنده در صحرا بهار

آهوان خوش باشد اما کفش را بیرون کنید

شمع را کی می گذارد باد در صحرا سلیم ...

... سلیم ایام را در عیب پوشی نیست تقصیری

برای هرکه کوتاه است کفش جسته می آرد

... شه سریر ولایت علی ولی الله

که می کند به کفش کار ذوالفقار انگشت

ایا شهی که بود گلستان همت را ...

... که همچو عقد گهر مهره شد سراسر مار

به سرخ رویی شمشیر در کفش علم است

اگرچه زرد بود رنگ اهل دریابار ...

... به آن سری که ز اسباب عقل نیست درو

بجز تعلق کفش و علاقه ی دستار

به آهویی که ز مستی صدای شیر آید ...