... زدست تو خانان نشسته به خانی

زخون عدو لاله گون روی تیغت

ز خون رزان روی تو ارغوانی

... کارش همه فراشی و نقاشی بینم

فراش گل و لاله و نقاش سمن شد

آن کس که خبر یافت که مشک از ختن آرند ...

... چنگل او لعل پاش و مشک فشان شد

شوشه زر دیده ای و دسته لاله

بال و پر او نگاه کن که چنان شد ...

ترک من برگل نقاب از سنبل پرتاب کرد

لاله نعمان حجاب لولو خوشاب کرد

رنگ لعل شکرین او مرا بی رنگ کرد ...

... هر سه از بهر وصال او به کار آمد مرا

رنگ رخسار و لب او چون گل و چون لاله بود

فصل تابستان همی فصل بهار آمد مرا

ازگل و از لاله او اندر آن ساعت به چشم

خانه همچون گلستان و لاله زار آمد مرا

بی لب او چون مزاحم سرد بود از باد سرد ...

... تویی آن سرو خرامنده که در باغ جمال

با گل و لاله همه ساله تماشاست تو را

تویی آن ماه دو هفته که در برج نشاط ...

... موی و روی او به باغ و بوستان تشویر داد

سنبل و شمشاد را و لاله خود روی را

زلف و خالش را شناسد هر کسی چوگان و گوی ...

... برخیز و بیا تا ز رخ و زلف تو امشب

پر لاله کنم دامن و پر مشک کنم مشت

... کاو در شکن زلف گرفتار ندارد

ماهی است که مشک تبت و لاله خود روی

با زلف و رخش قیمت و مقدار ندارد ...

دام که بر لاله و عنبر نهند

از پی صید دل غمخور نهند ...

... وین برده زعاقلان دل و هوش

سنبل خط و لاله رخ نگاری است

آن ماه سمنبر گل آغوش

از سنبل اوست نوش من زهر

وز لاله اوست زهر من نوش

گویند که یادکن مر او را ...

... ای گشته عالمی به سر زلف تو غلام

بر ماه لاله داری و بر لاله سلسله

هرگز که دید سلسله بر مه ز عود خام ...

... کالبدر فی الریٰاحین والشمس فی الغمام

ای روی تو چو لاله و قد تو همچو سرو

وی خال تو چو دانه و زلف تو همچو دام ...

سنبل است آنکه تو از لاله برانگیخته ای

یا بنفشه است که بر طرف چمن ریخته ای ...

... ای کاش که از بزمم غایب نشدی هرگز

تا بزم من از رویش چون لاله ستانستی

رخسار چو ماه او بگرفت ز خط هاله ...

... باد آید و از حلقه زلفین تو هر شب

بر لاله ستان تو کند مشک فشانی

شادند همه شهر به دیدار تو امروز ...

... آه ازین دلبران زیباروی

رخ ایشان چو لاله بر سر کوه

قد ایشان چو سرو بر لب جوی ...

... مسجد او جویبار منبر او عندلیب

گل به صفت نادرست لاله به صورت غریب

لاله ز گل خرم است همچو خلیل از حبیب

هر که درین روزگار هست ز می بی نصیب ...

... ساخته رود و سرود چنگ زن و شعرگوی

تازه بنفشه به دشت لاله بر اطراف جوی

گشته یکی لعل رنگ گشته دگر مشک بوی

لاله مگر رنگ یافت از لب آن ماهروی

یا ز خط و زلف اوست بوی بنفشه مگر ...

... چه باران و باد و چه ابر بهار

چه خندان گل و لاله جویبار

همه دیدنی آفریده ست و بس ...

... بهم برفگند آن سواران کین

ز خون لاله گون کرد روی زمین

برآشفت کوش از سواران خویش ...

... همی مرگ بارید گفتی سپهر

ز خون رنگ لاله به ماهی رسید

ز خاک آسمان را سیاهی رسید ...

... سواری افگنده ست و کرده تباه

ز خون جوشن و تیغ او لاله رنگ

دهان و لبانش چو کام نهنگ ...