قافلهٔ شب‌ گذشت صبح برآمد تمام

باده شد اکنون حلال خواب شد اکنون حرام

کاسه بدل شد به جام جام‌ بدل شد به کام‌

خوشتر از این روزگار کو و کجا و کدام‌؟

ای صنم چنگ زن چنگ سبک‌تر بزن

پردهٔ مستان بدر راه قلندر بزن

لشکر صبح آمدند میکده را در بزن

کوس خرابی بیار در صف لشکر بزن

خوش بود آری صبوح خاصه به وقت بهار

لعل شده کوهسار سبز شده جویبار

ای صنم تیره زلف بادهء روشن بیار

باده شده مشکبوی باد شده مشکبار

تا که ز حُوت آمدست سوی حَمَل آفتاب

گوهر سفته است خاک صندل سوده است آب

بر سر گل بلبل است بر لب طوطی شراب

در گلوی فاخته است ساخته چنگ و رباب

تا که ز جنگ بهار لشکر سرما شدست

بزم مهیا شدست عیش مهنا ‌شدست

آب مکدر شدست باد مصفا شدست

کوه چو بُسَّد شدست دشت چو مینا شدست

سرو چو منبر شدست فاخته همچون خطیب

مسجد او جویبار منبر او عندلیب

گل به صفت نادرست لاله به ‌صورت غریب

لاله ز گل خرم است همچو خلیل از حبیب

خوش بود اندر بهار یار شده صلح جوی

ساخته رود و سرود چنگ زن و شعرگوی

تازه بنفشه به دشت، لاله بر اطراف جوی

گشته یکی لعل رنگ‌ گشته دگر مشک‌بوی

ای سخن‌آرای مرد خیز به شبگیر زود

عذر نگارین خویش بشنو و بپذیر زود

می‌ زدگان را بساز چاره و تدبیر زود

باده ستان وقت شام با بم و با زیر زود

بار خدایی‌ که هست ملک زمین را شرف

وز شرف و قدر خویش فخر نژاد و سلف

مذهب حق را پناه لشکر دین را کنف

حاتم طائی به طبع صاحب کافی به ‌کف

قاعدهٔ سعد و حمد کنیت و نامش بهم

بر سر خورشید و ماه دولت وی را قدم

مضمرش اندر ضمیر مُدغَمش اندر قلم

فایده ی عمر خضر مرتبه ی مهر جم

بر تن اقبال و بخت دولت او چون سرست

وز فَلکُ‌ا‌لمَستقیم‌ همت او برترست

در همه آثار خیر مقبل و نیک‌ اخترست

درخور پیغمبر است‌ گرچه نه پیغمبر است

ای شرف ملک شاه مفخر دنیی تویی

پای نهاده به قدر بر سر شعر‌ی تویی

سِحر عدو را به خشم معجز موسی تویی

مرگ ولی را به مهر دعوت عیسی تویی

گردون فتوی عقل پیش تو آرد همی

عقل اثرهای خویش بر تو شمارد همی

خشم تو بر چشم خصم آب گمارد همی

بر جگرش روزگار آتش بارد همی

ای ز سپهر کمال تافته خورشید وار

گشته به تمییز و عقل نادرهٔ روزگار

از کرم شهریار کار تو همچون نگار

وز قلمت چون نگار مملکت شهریار

هست چو خورشید و ماه طلعت دستور شاه

طلعت تو مشتری است در بر خورشید و ماه

حضرت و درگاه توست قبله ی اقبال و جاه

ملک خداوند را ‌کِلک تو دارد نگاه

کلک روانت شدست مرکز امید و بیم

گه چو دعای مسیح‌ گه چو عصای‌ کلیم

هست ز نقل و ز نقش عادت او مستقیم

گه شد عطار مشک‌ گه شده نقاش سیم

بر دل ما تا که هست نقش خرد پادشا

جون خرد اندر دل است نقش تو در جان ما

رای تو چون‌ کوکب است همت تو چون سما

حلم تو و طبع توست همچو زمین و هوا

بار خدایا ز توست کار معزّی به‌کام

وز تو شدست او عزیز نزد همه خاص و عام

شاه به قول تو کرد جاه و قبولش تمام

پیش وزیر از تو گشت حشمت او بر دوام

تا که بود آفتاب تا که بود آسمان

فرّخ بادت بهار خرّم بادت خزان

تا که بپاید سپهر تا که بماند جهان

هم به سعادت بپای هم به سلامت بمان

تا که بود زهر و نوش تا که بود رنج و ناز

نوش خور و دل فروز باده ده و سرفراز

تا نشود میش یوز تا نشود کبک باز

جان بداندیش سوز کار نکوخواه ساز