... هر دو بی شبهه نداریم شبه از اشباه

گر به دریا شوی اندر دل تحت البحری

یا روی در شکم زیپلن بر قلۀ ماه ...

... به هیچ افسون ز عصمت بر نگردد

به دریا گر بیفتد تر نگردد

چو خور بر عالمی پرتو فشاند ...

... شد روان سیل سفت آتش حرب

انگلیس از دل دریا برخاست

آتشی از سر دنیا برخاست ...

پادشهی رفت به عزم شکار

با حرم و خیل به دریا کنار

خیمۀ شه را لب رودی زدند ...

... روی زمین مسکن و مأوای تو

بر دل دریا نرسد پای تو

جای ملک در زبر خاک به ...

... ‎باز مرا جانب بالا کشید

‎موج دگر کرد ز دریا مدد

‎رستم از آن کشمکش جزر و مد ...

... ‎امر ملوکانه مکرر نمود

‎بار دگر جام به دریا فکند

‎دیده بر آن مرد توانا فکند ...

... باری آن عاشق بیچاره چو بط

دل به دریا زد و افتاد به شط

دید آبی است فراوان و درست ...

... میل دارد بسی به بادمجان 

بیند ار عکس کیر در دریا

دل به دریا زند بدون گمان

خایه اش دانی از چه پاره شده ...

... با غمزاتی که تو خانم کنی

دریا دریا به تو حسن اندر است

پرده برافکن که تلاطم کنی ...

... وصف تو به شعر در نگنجد

دریا نرود میان زورق

فرموده به شأنت ایزد پاک ...

... غیر از تو که فیض صحبت دوست

دریافت و لا حجاب فی البین

دیدی و شنیدی آنچه را لا ...

... داد بهر جرعه ای از آب دری آبدار

در کنار آب دریا آه از این سودا و سود

قاب قوسین عروجش بود بر اوج سنان ...

... تشنه از قحطی آب

یک گلستان همه بی آب و دو دریا بکنار

بهرۀ هر خس و خار ...

... که قلزم در او از کفی کمتر آمد

دریغا که دریا دلی ز آب دریا

برون با درونی پر از اخگر آمد

عجب در یکدانۀ خشگ لعلی

ز دریا برون با دو چشم تر آمد

ز سوز عطش بود دریای آتش

دهانی که سرچشمۀ کوثر آمد ...

... چنان فسرده شد از تشنگی که لا یتصور

ز قحط آب لبی خشک ماند در لب دریا

که سلسبیل لبش بود رشک چشمۀ کوثر ...

... بصورت آن گوهر مقدس ظهور معنای ذات اقدس

بقعر دریا نمی رسد خس بکنه او چون رسد تعقل

بطلعت آیینۀ تجلی ز عکس او نور عقل کلی ...

... کام تشنۀ ما را خضر آب حیوان داد

موج عشق بی پایان قطره را به دریا برد

باد مشت خاکی را برتر از ثریا برد ...

... سیلاب غمش از چشمۀ دل

اشک مژه ام را دریا کرد

بر زخم دلم افشاند نمک ...

... که از لیلی مگر یابم نشانه

زدم در راه عشقش سر به دریا

چه میزد آتش عشقم زبانه ...

... اگر نوح است کشتیان مکن هول

از این دریای ناپیدا کرانه

چه دل دادی بدلبر پس روا نیست ...

... بنیانم اشک دیده ز جا کند ای عجب

کاین سیل کوهکن ز چه دریا نمی شود

با درد هجر ساخته در چنگ غم اسیر ...

... ز بس که خون ز غمت ریختم به دل از چشم

دلم چو غرقه ز دریا به ساحل افتاده

به جز جنون نبرد ره به سوی کعبه عشق ...

... کرد تاراج غم عشق شکیبایی را

دل به دریا زد و سر راه بیابان بگرفت

دل دریایی من بین سر صحرایی را

به یکی خضر ره عالم وحدت شد و هیچ ...

... به دیگ اوفتادی ز هول حلیم

ز دریا همه بار نتوان به چنگ

گهر برد بی بیم کام نهنگ ...