... گاه برهنگی چو بتابد به بوستان

از خاک لاله سر زند و از شجر ثمار

سرپوش ظلمت از سر عالم بر افکند ...

... ز بس که مرغ کند در هوای آن پرواز

گرفته لاله بدل داغ چون دل محمود

پریش طره سنبل شده چو زلف ایاز ...

... الا تا به بستان دمد در بهاران

گل و سنبل و لاله نسرین و زنبق

مراد محبش سراسر میسر ...

... گر بگذری بدین گل رخسار در چمن

چون لاله میشود ز غمت داغدار گل

باد صبا شمیم تو آورد سوی من ...

... زانرو برنک و بوی کند افتخار گل

آنرا که دل چو لاله بود داغدار وی

بر مقدمش همیشه بود خاکسار گل ...

... نه خدمتی که کند نزد دوست معتبرم

عجب نباشد اگر لاله رویدم ز مزار

که داغ بندگی دوست مانده بر جگرم ...

... از نسیم صبا علی است علی

آنکه در لاله زار بنماید

لاله را دلربا علی است علی

آنکه از لطف خویشتن سازد ...

... داغ دل از ساغر می پای گل باید ز دود

حالیا کز لاله می بینم شکل ساغری

از نوای بلبل شوریده در سودای گل ...

... این همه شوخی که اندر نرگس شهلاستی

گر نه از هجر عذار لاله گون دلبر است

از چه داغ اندر درون لاله حمراستی

سوسن آزاده خاموش است با نامحرمان ...

... بوییم گل به طره سنبل زنیم چنگ

با ما خرام لاله رخا سوی گلستان

گلچین و گل عطا کن و گلبوی و گل ستان ...

... کاموخته شهلایی از آن نرگس شهلا

بی لاله و گل باغ گر از باد خزانست

غم نیست که روی توبه از باغ جنانست ...

... با بودن گیسو و عذار تو کجا دل

بر سنبل بویا نهم و لاله حمرا

باری مه من گرچه بود فصل زمستان ...

... ساحت گلزار را رشگ جنان ساخته

لاله رخ افروخته سرو قد افراخته

کبک دری از دمن سوی چمن تاخته ...

... گل سرشاخ برآمد چو به منبر احمد

لاله را داغ بدل ماند مگر بولهب است

غنچه بگشوده دهن از دم بادسحری

لاله افروخته با آن همه خونین جگری

سنبل آویخته گیسوی خود از بیخبری ...

... رشگ منیژه ترک من ای فتنه فرنگ

با بادهی چو خون سیاوش لاله رنگ

باز آ که دل بچاه ملالت چو بیژن است ...

... فصلی چنین بویژه که ابر است ژاله ریز

وز ابر ژاله ریز گل اندوز و لاله خیز

دامان کوه و طرف دمن صحن گلشن است ...

... سرو من بیارا قد تا نگون شود شمشاد

خاصه موسمی کز دل خاک لاله رویاند

ابر در فرو پاشد باد گل بر افشاند ...

... یا شرح دهم از نفس باد بهاری

کزوی شده پر لاله و گل دامن گلزار

هان عید غدیر آمده ای ساقی مهوش ...

... خاک چمن سر بسر به عنبر آمیخته

لاله چو من داغ هجر بر جگر انگیخته

مگر که پیوند آن ز یار بگسیخته ...

... ربوده یی دل ز من گشته با غیار یار

بیا که زد لاله سر در چمن از ماء وطین

شد ز شقایق دمن رشگ بهشت برین ...

... نار نمرودی فروزان شد خلیل الله کو

تا که آتش بر محبان لاله حمرا کند

بر فرازد بیدق و بیرون کشد تیغ از نیام ...

... جز تو که از چوب میوه ها بنماید

جز تو که آرد ز خاک لاله حمرا

بر سر هر شاخ گل بطرف گلستان ...

... اگر ز داغ دل عاشقان نشان جویی

برو به باغ و ببین لاله های نعمان را

زهی مقدر بی مثل و صانع بیچون ...

... گویم سلامی آن شه مالک رقاب را

حالی که لاله را قدح باده بر کف است

ساقی مکن دریغ ز مستان شراب را ...