... طوطی جانم از آن پسته شکرخا باشد

لاله افروخته بر سینه مواج چمن

چون چراغ کرجی ها که به دریا باشد ...

بی تو ای دل نکند لاله به بار آمده باشد

ما در این گوشه زندان و بهار آمده باشد ...

... شرطش است است که خسرو به شکار آمده باشد

لاله خواهم شدنش در چمن و باغ که روزی

به تماشای من آن لاله عذار آمده باشد

چه به نوشینی آن شربت مرگم که نگارین ...

... به سان دختر چادرنشین صحرایی

عروس لاله به دامان کوهسار آمد

فکند زمزمه گلپونه ای به برزن و کو ...

... غزل بیار که بلبل به شاخسار آمد

برون خرام به گلگشت لاله زار امروز

که لاله زار پر از سرو گل عذار آمد

صبا به هییت گل شد وزیر تبلیغات ...

... شد مست چو من بلبل عاشق به چمنزار

تا لاله به کف جام می ناب برآمد

تصویر خیال تو پری کرد تجلی ...

... به رنگ لعل تو ای گل پیاله های شراب

چو لاله بر لب نوشین جویبارانند

به غیر من که بهارم به باغ عارض تست

جهانیان همه سرگرم نوبهارانند

بیا که لاله رخان لاله ها به دامن ها

چو گل شکفته به دامان کوهسارانند ...

لبت تا در شکفتن لاله سیراب را ماند

دلم در بیقراری چشمه مهتاب را ماند ...

... خزان خواهیم شد ساقی کنون مستی غنیمت دان

که لاله ساغر و شبنم شراب ناب را ماند

گذشته روزگاران بین که دوران شباب ما ...

... کاین همایون گوهر از کام نهنگان چون گرفتند

لاله از خاک جوانان می دمد بر دشت هامون

یا درفش سرخ بر سر انقلابیون گرفتند ...

دوش در خواب من آن لاله عذار آمده بود

شاهد عشق و شبابم به کنار آمده بود ...

... به تماشای من از روزنه کلبه درآید

دلکش آن چهره که چون لاله برافروخته از شرم

بار دیگر به سراغ من خونین جگر آید ...

... رود از دیده چو با یاد منش اشک ندامت

لاله از خاکم و از کالبدم ناله برآید

دود شد شمع از آن شعله که در خرمنش افروخت ...

... آهو از سبزه برآورد سر و شیر ز نیزار

هرگز این دور گل و لاله نمی خواستم از بخت

که حریفان همه زار از من و من از همه بیزار ...

... که گنج و حشمت قارون نمی خرد به پشیز

هنوز خون به دل از داغ لاله ام ساقی

به غیر خون دلم باده در پیاله مریز ...

... به هر زادن فلک آوازه مرگی دهد با ما

خزان لاله و نسرین هم از باد بهاران پرس

سلامت آن سوی قاف است و آزادی در آن وادی ...

به خاک من گذری کن چو گل گریبان چاک

که من چو لاله به داغ تو خفته ام در خاک

چو لاله در چمن آمد به پرچمی خونین

شهید عشق چرا خود کفن نسازد چاک

سری به خاک فرو برده ام به داغ جگر

بدان امید که آلاله بردمم از خاک

اگر به دامن چاک آمدم در این گیتی ...

... لیک من هم به صبوری دل از آهن کردم

لاله در دامن کوه آمد و من بی رخ دوست

اشک چون لاله سیراب به دامن کردم

در رخ من مکن ای غنچه ز لبخند دریغ ...

... تو یار من که نبودی منم که یار تو بودم

چو لاله بود چراغم به جستجوی تو در دست

ولی به باغ تو دور از تو داغدار تو بودم ...

... به سر بغلطم و در پیش راه باغ تو گیرم

نه لاله ام که برویم به طرف باغ تو لیکن

به دل چو لاله بهر نوبهار داغ تو گیرم

به بام قصر بیا و چراغ چهره بیفروز ...

... گویی چراغ کوکبه بامدادی ام

چون لاله ام ز شعله عشق تو یادگار

داغ ندامتی است که بر دل نهادی ام ...

... چشمی نماند شاهد شب زنده داری ام

گفتی هوای لاله عذاران ری خوش است

پنداشتی که بلهوس لاله زاری ام

طبعم شکار آهوی سر در کمند نیست ...

... چون می کنند با غم بی هم زبانی ام

ای لاله بهار جوانی که شد خزان

از داغ ماتم تو بهار جوانی ام ...

... گل این باغ به جز حسرت و داغم نفزود

لاله رویا تو ببخشای به خونین جگران

ره بیدادگران بخت من آموخت ترا ...