ای که در خم گیسو بسته‌ای به زنجیرم

کرده‌ای غم خود را سد راه تدبیرم

بر سرم بنه پایی کز غمت زمین گیرم

چیست ای نگار آخر غیر عشق تقصیرم

شد بهار و عشرت یافت از وصال گل بلبل

این منم که محرومم عیش ر از جزء و کل

باشدم حرام ای گل بی‌تو گر بنوشم مل

عاشقم به روی تو فارغم ز باغ و گل

خاصه موسمی کز دل خاک لاله رویاند

ابر در فرو پاشد باد گل بر افشاند

مجمع طیور الحق جشن شاعران ماند

قمر یک ز سرمستی حال خود نمیداند

من که در جهان همدم نیمدم نمی‌بینم

عمر را گذر آنی بی‌ندم نمی‌بینم

هر طرف که رو آرم غیر غم نمی‌بینم

جز جفا نمی‌یابم جز ستم نمی‌بینم

خیز ای بهشتی رو بادهٔ طهور آور

زان مئی که آن باشد به ز وصل حور آور

تا بری غمم از دل مایهٔ سرور آور

در کف ای بلورین تن ساغر بلور آور

خاصه در چنین فصلی عیش و باده را شایان

خاصه در چنین ماهی کان چه مه مه شعبان

خاصه یکشبش کانرا نیمه بشمرد دوران

کاندران در این عالم شد تجلی یزدان

در نکوترین میلاد از نکوترین مولود

شد جهان ظلمانی رشگ جنت موعود

بدر فیض شد طالع نور غیب شد مشهود

رفت جان باستقبال آمد آنکه بد مقصود

آیتی هویدا شد بلکه ام الایاتی

در حدوث شد ظاهر با قدم قرین ذاتی

روی خلق و خالق را شد پدید مرآتی

معدن فیوضاتی منبع عنایاتی

صاحب‌الزمان مهدی هادی هدایت‌خواه

بی‌بیان الا لا بهر او بلا اکراه

هست لااله از آن اوفتاده الا الله

جز طریق او باطل جز براه او بیراه

آنکه دادخواه از جان بهر آل یاسین است

در کرامت و معجز وارث النبین است

در زمان او موقوف از ملل قوانین است

نی هزار گون مذهب نی‌هزار آئین است

در ظهور او عالم طشت پر ز خون گردد

هر نهان شود پیدا هر درون برون گردد

بس نگون بپاخیزد بس بپا نگون گردد

درد و محنت نااهل از فزون فزون گردد

در زمان او عالم سر بسر گلستانست

دور دور شیطان‌نی عهد عهد رحمن است

وقت ظلم و زحمت نی‌گاه عدل و احسانست

جان فدای دورانش زانکه راحت جانست

دوره سلیمان را هم دلیل دورانش

وین که دیو ودد باشد سر بسر به فرمانش

صاحب‌الزمان را هم عهد اوست برهانش

در تمامی اشیاء جاری است سلطانش