ساقیا خیز که هنگام نشاط و طربست

خاصه امروز که خود عیش و طرب را سببست

فارغ از عیش در اینروز نشستن عجبست

هر کجا عاشق زاریست خلاص از تعبست

چمن از لطف خدا گشته چو مسجد معبد

بسته صفها بلب جو ز ریاحین بیحد

به قیام و به رکوعند بدرگاه احد

گل سرشاخ برآمد چو به منبر احمد

غنچه بگشوده دهن از دم بادسحری

لاله افروخته با آن همه خونین جگری

سنبل آویخته گیسوی خود از بیخبری

نرگس افکنده بدو چشم به نظاره‌گری

ای مغنی مشو از نغمه زابل دمساز

مکن آهنک عراق و بگذر از شهناز

نه بزن نغمه ترک و نه نشیب و نه فراز

شور در نه فلک انداز بآهنگ حجاز

باری ایساقی مجلس ز چه داری اکراه

نیستی گر تو از این عید مبارک آگاه

می‌بده بوسه عطا کن بشکن طرف کلاه

تا بگویم بتو ایماه چه عید است و چه ماه

کعبه زادی که بود بارگه او به نجف

قدسیان بر در قدرش چو غلامان زده صف

وه چه مولود که پرکرده جهانرا ز شعف

وه چه مولود که از مرتبت و جاه و شرف

چون خدا خواست کند خلقت نوع بشری

قدرت خویش کند جلوه‌گر هر نظری

کرد خلقت ز تراب آن بشرانرا پدری

وانگه از آن پدر امروز عیانشد پسری

مصطفی شمع حقیقت علیش نور جلی

بزم را روشنی از شعلهٔ شمع است ولی

مبری ظن که بود قدر نبی کم ز ولی

غرض آنست که خونریزی شمشیر علی

تا ابد بود یقین سر بگریبان جبریل

گر نبودیش علی روز ازل پیر و دلیل

نبود ذاتش اگر ذات خداوند جلیل

کعبه با آنکه بود خانه حق طرح خلیل

بی‌ تولای علی برگ نروید ز شجر

نیست بی‌حکم علی سوء قضا حسن قدر

مدتی جای نبی بر دگران بود مقر

تا شود قدر علی فاش بر اهل نظر

آنکه نوشید ز مینای دگر پیمانه

یار اغیار شد و شد ز علی بیگانه

کعبه را داد ز کف رفت سوی بتخانه

چه عجب گر ز سبک عقلی خود دیوانه

یا علی ای ز وجود تو بپا ارض و سما

جل شأنک ز تو آثار خدایی به ملا

عجبی نیست نصیری اگرت خواند خدا

بلکه منکر شدن فرقه بی‌شرم و حیا

چونکه در کعبه نمایان ز تو گردید جمال

آمد از پرده برون سر خدای متعال

بی‌ولای تو نجات همه کس هست محال

خنک آن کس که شود لطف تواش شامل حال

یا علی کلب پناهنده بکوی تو صغیر

نیست غیر از تو امیدش به صغیر و به کبیر

گرچه خود بهتر از او آگاهی او راز ضمیر

لیک دردی بودش کان نبود چاره‌پذیر