گل چو انوشیروان باز بر افروخت چهر

چمن شد از روشنی چو رای بوذرجمهر

معدلت اظهار کرد گردش وارون سپهر

مانی قدرت نگاشت نقش بدیعی ز مهر

بباغ غربال ابر لؤلؤ تر بیخته

خاک چمن سر بسر به عنبر آمیخته

لاله چو من داغ هجر بر جگر انگیخته

مگر که پیوند آن ز یار بگسیخته

گل ز درخشندگی سراج و هاج شد

زاغ عز ازیل وش از چمن اخراج شد

شاخ صنوبر ز نو مسکن دراج شد

سار انا الحق زنان بر سر هر کاج شد

ترک من ای مر مرا نداده از کام کام

وی الف قامتم کرده ز آلام لام

نبرده از من مگر بوقت دشنام نام

فکنده از گیسوان مرا بر اندام دام

بیا که زد لاله سر در چمن از ماء وطین

شد ز شقایق دمن رشگ بهشت برین

روح فزا میوزد بر لب ماء معین

نسیم گاه از یسار شمیم گاه از یمین

بفرودین بوستان چون ارم آباد شد

به اردی اطفال باغ از رحم آزاد شد

پس الفت دایگان عیان ز خرداد شد

گه امر ارشادشان به تیر و مرداد شد

بعد ز مرد بباغ سیم و زر آورد شاخ

سیم و زر آمد پدید یا گهر آورد شاخ

گهر نمودار گشت یا ثمر آورد شاخ

ثمر پدیدار شد یا شکر آورد شاخ

درخت نارنج باز بباغ آورده بر

وز پی تاراج دل جلوه کند درنظر

یا پی چذب کلیم گشته فروزان شجر

یا نه کلیم است و دست ز جیب کرده بدر

لیمو گوئی یکی حقه پر از شکر است

رنگ وی و طعم وی هر دو شگفت‌آور است

کان چورخ عاشقان ز هجر یار اصفر است

وین چو لب دلبران دلکش و جانپرور است

سیب نموده عیان چهره چون آفتاب

یا که عروسی ز رخ فکنده یکسو نقاب

غرور حسنش همی منع کند از حجاب

یا نه که داماد راست کف بلورین خضاب

تاک کهن سال بین چه خوش جوان آمده

خوشه انگور وی وقت روان آمده

تاک است انگور از آن باز عیان آمده

یا نه که پروین پدید در آسمان آمده

مدتی امرود چشم به سیر بستان گشود

حال فواکه بدید و صف لطایف شنود

پخته شد و از همه‌گوی نکوئی ربود

روز بروزش همی لطف و حلاوت فزود

گویی استاد صنع ساخته اندر چمن

گنبدی از به ولی زرد چو رخسار من

رایحه آن زند طعنه به مشگ ختن

ز اهل حبش چند تن گرفته در وی وطن

طرفه بنائی عیان ز صنع معمار بین

خجسته شهری ز نار بر سر اشجار بین

بشیوه شهر لوط ورا نگونسار بین

دکه مرجان فروش جمله بازار بین

این همه کاید پدید ز غیب نقش عجب

دانی در روزگار کیست بدانها سبب

صاحب عصر و زمان واسطه خلق و رب

یار و معین فرق پشت و پناه شعب

آنکه نگردد فلک جز که بفرمان او

ماه کند کسب نور از رخ رخشان او

هست عطارد یکی طفل دبستان او

در دو جهان بر مدار دست ز دامان او

ای شه دنیا و دین ای خلف بوتراب

گرچه نهان کردهٔی روی به پشت حجاب

لیک ز لطف تواند خلق جهان کامیاب

چنانکه از پشت ابر فیض دهد آفتاب