ساقی می‌ده مرا که از کتاب قویم

نموده‌ام استماع کریمه‌ئی از کریم

نبئی عبادی عنی انا الغفور الرحیم

از پس این استماع ز خوردن باده بیم

من آزمودم جهان غمکده و غمسر است

بغم سرائی چنین نه غیر مستی رواست

هر آنچه آید بهست نیستیش انتهاست

بنای هستی همه در ره سیل فناست

خاصه که معمار صنع طرح نو انداخته

ساحت گلزار را رشگ جنان ساخته

لاله رخ افروخته سرو قد افراخته

کبک دری از دمن سوی چمن تاخته

ای بغمت بیخبر دل ز نوید و وعید

عشق تو عشاق را سر خط هذا سعید

دلشدگان غمت چند ز قربت بعید

رخ بنما کین زمان روی بما کرده عید

عیدی کش کبریا نعت پذیر آمده

عیدی کش مصطفی ز جان بشیر آمده

عیدی کش ناپدید شبه و نظیر آمده

از شرف اعیاد را فرد کبیر آمده

ساقی روزی چنین کش فرح و انبساط

گشته جهانرا محیط گشته جهانش محاط

عالم دارد سرور گیتی دارد نشاط

با چو منی یار شو در چمنی بر بساط

می از ولای شهی بده که جان مست اوست

هستی‌هستی همه ز هستی هست اوست

پای نهادن بعرش مرتبه پست اوست

کعبه صفت لامکان‌خانه در بست اوست

کرد به خم غدیر به امر رب جلیل

نزول با صد شعف نزد نبی جبرئیل

بعد درودش سرود کی بخلایق دلیل

صد چو منی بر درت کمینه عبد ذلیل

علی که بیمهر او نیست کسی حق‌پرست

علی که صبح ازل ترا به مسند نشست

علی که بیعت تو بست بروز الست

بیعت امت بوی بایدت امروز بست

شه به مقامی چنان برای امری چنین

ز مرکب پیلتن پیاده شد بر زمین

رایت رفعت فراشت زمین بعرش برین

پس ز جهاز شتر به امر سالار دین

از پی بذل گهر چو بحر در جوش شد

همهمه اتمام یافت غلغله خاموش شد

انجم سیار را سکون هم آغوش شد

از ملک اندر فلک ذکر فراموش شد

گرفت دست خدا به دست دست خدا

گفت بخلق زمین خواند به اهل سما

هم به برون شد بشیر هم بدرون زد صلا

که بعد من نیست کس جز این علی پیشوا

همین علی کافتاب ضو برد از رای او

از همه والاتر است همت والای او

بهر که مولا منم علی است مولای او

دوزخ و جنت بود بغض و تولای او

گفت ولی خود سران بدل نیندوختند

هر آنچه استاد گفت بخود نیاموختند

آتش حقد و حسد بجان بیفروختند

بسوختن ساختند بساختن سوختند

مطلع دیوان حق بسمله را با علی است

نقطهٔ فتح انتساب فوق فتحنا علی است

حلقه باب جنان زمزمه‌اش یا علی است

صغیر کی غم خورد یاور او تا علی است