... دل به طوفان محبت داده جویا آگهست

نسبت نزدیک چشم ما و دریا را به هم

... چشمم ز فیض آتش دل گشت گریه خیز

دریا به جوش آمده از تاب گوهرم

از دستبرد جرأت من غافل است خصم ...

... ز فیض عشق سراپا شکفته چون چمنم

به شور آمده دریا به ناله آمده کوه

کسی که ساخته جویا به درد عشق منم‏

رسته از قید مذاهب دست در مولا زدیم

راه ها مسدود چون دیدیم بر دریا زدیم

قابل یک چشم دیدن هم نبود این خاکدان ...

چون نهد عارف به پر از خلوت دل پا برون

کی به جریان می رود از خویشتن دریا برون

جاده را از نرمی رفتار سازد جوی آب ...

... لطف حق جویا ز قید عالم آبم رهاند

آخر از دریا درست آمد سبوی ما برون

امروز چون توان به مدارا گریستن

باید چو ابر دجله و دریا گریستن

در ماتم حسین علی گر نریزی اشک ...

... زبان گفتگو کردی عطا توفیق غوری ده

چو موجم ترزبانی با ته دریا کرامت کن

جنون آب و هوای دشت وسعت مشربی خواهد ...

... زبان نکته سنجی همچو صایب بخش جویا را

خدایا قطره ام را شورش دریا کرامت کن

... مانده ای در بند رفعت از سبک مغزی چو ابر

خاکساری پیشه کن هم سنگ دریا بار شو

پیش کس گردن منه مالک رقاب وقت باش ...

... در گریبان دل ما جام سرشار نگاه

کیست آگه غیر دریا از ته کار حباب

کس چو دریا جویا نفهمیده است اسرار نگاه

... زلال وصل ترسم افت سوز درون گردد

دلم را تشنگی در عین دریا همچون ماهی ده

چو مژگان می کشد هر خار صحرا دامن دل را ...

زاهد از خشکی است کز مینا کند پهلو تهی

ساحل لب تشنه از دریا کند پهلو تهی

از نسیم حرف سرد این نصیحت پیشگان ...

... باشد سبب گرمی دکان تو جتی

خون دل کان ریزد و آب رخ دریا

یاقوت لب و گوهر دندان تو جتی ...

... در کفش تیغ است یا موج است در بحر شکار

یا رگ ابری که بگرفته است از دریا هوا

در تن اعدای دین تیغ هنر پروای او ...

... ز عشق گرچه چو موج است حبیب صبرم چاک

به پاکدامنی من قسم خورد دریا

منم که بر سر اقبال خویشتن زده ام ...

... دل ز درد ریزش باران مرا پرآبله است

همچو بارانی که از دریا برانگیزد حباب

وحشتم چون جوهر شمشیر کی از جا برد ...

... دودی است که آمیخته با مشت شرار است

در راه تو آنرا که به دریا دل خود داد

هر موج درین بحر پر آشوب کنار است ...

... در دم ز خون شرک به صفین کارزار

دریا ز تیغ مالک اشتر فروچکد

از بس ز بیم نهی تو بگداخت دور نیست ...

... رسد به شوق نثار تو خونم از رگها

به دامن مژه چو نهرها به دریا بار

ز حرص پروری آخر ترا بدی زاید ...

... نقط ر صفحه جهد چون سپند از آتش

به جنبش آید مسطر چو موج دریابار

خوشا امید تو جویا که در نظر داری ...

... در یتیم محیط نبوتی شاها

رسانده است به دریا نسب ترا گوهر

نشانده است ید قدرت از پی ترصیع ...

... به بحر گر فتد از خصم زرد روی تو عکس

شود به دریا همرنگ کهربا گوهر

سرشک ماتمیانت نشد از این جهت است ...

... آن شهنشاه جهانی که به حکم کرمت

ابر جود تو کند بر سر دریا چو گذر

فیض اندوز شود بسکه حباب و موجش ...

... همچو گلبن ز سراپای عدو رست جگر

با حباب آنچه به دریا نکند صدمه موج

خصم را ضربت تیغ تو کند با مغفر ...

... سیر ازین آب نگردید چو ماهی خنجر

بحر جودت چو زند موج به دریا ریزد

ماهی از فلس به حکم کرمت زر به سپر ...

... سزد از خط شعاعیش طناب و چادر

مایه ور کرده سخایت ز گهر دریا را

چرخ را داده عطای تو کمر از محور ...