... آسایش گیتی است ز درویش تهیدست

دریا ز پری یک نفس آرام ندارد

قلبی است سخنهای محبت نه زبانی ...

... عارفان بی پرده کی گویند راز دل به هم

با صدف گوهر سر از دریا برون می آورد

سیر گلزار جهان واعظ به چشم اعتبار ...

... دل که بی عشق شد از رحمت حق دور شود

مرده را موجه دریا بکنار اندازد

نتوانم نفسی زنده بمانم بی او ...

... نباشد زینتی جز گوهر دل اهل عرفان را

مرصع پوشی ما همچو دریا از درون باشد

تو گر چوب ستم مظلوم شمشیر دعا دارد ...

... از بار درد بسکه گران است کشتی ام

دریا گر بجبهه ز گرداب میزند

بر چرخ رفت درد دل عندلیب زار ...

... پیش عقد گوهر او دم زند گر از صفا

خنده اش دندان در در کام دریا بشکند

گر زند آیینه دامن آتش آن چهره را ...

... جهل خردان کی شود حلم بزرگان را حریف

تندی سیلاب را تمکین دریا بشکند

چون حباب از بسکه پرگردیده از باد غرور ...

... در حصارند از حوادث روز و شب سرگشتگان

کشتی گرداب کی از موج دریا بشکند

گفتمش مشکن دل پر درد واعظ را زجور ...

... دل منه بر هستی مخلوق پیش لطف حق

بازی از موج سر آبی بر لب دریا مخور

می کند زهر حرامی ناگهان در کار تو ...

... روی دست جوهری از بهر تاج زر مخور

تا توانی ای گهر با شورش دریا بساز

حلقه طفلان حصار سنگ چینی بیش نیست ...

... گوهر مقصود را باشد صدف کام نهنگ

با فلوس خویش چون ماهی ازین دریا بساز

تا نیفتاده است واعظ برتو چشم صبح حشر ...

نشود عاشق از فغان خاموش

کار دریا بود همیشه خروش

سخن از عشق پخته میگردد ...

... هست تا دل با غم عالم سرو کارش بجاست

کشتی از رفتن نگردد هرگز از دریا خلاص

روی آسایش نمی بیند دل پر آرزو ...

... همچو خس بر سر هر موج ز خست لرزم

کشتی همت دریا گذری میخواهم

کس در آن در بزر و سیم نشد کامروا ...

... چو آهن حلقه بر در زد ز سنگ آید شرر بیرون

بر دریا دلان ننگست مال و ثروت دنیا

صدف نتواند آوردن سر از شرم گهر بیرون ...

... موج زن باشد گرت در دل شکار مطلبی

پشت کن قلاب در دریا کنار صبحگاه

پیش سالک کو نداند خواب و خور در بندگی ...

... کی توان کردن گران قدر خود از باد غرور

مشک را از باد در دریا نباشد لنگری

عاشقان آسوده اند از فکر سامان معاش ...

... میتواند شد شکست من شکست لشکری

کشتی دل چون ز دریا غمت بیرون رود

همچو یاد کوه تمکین تو دارد لنگری ...

در کنار یار از یار است دست ما تهی

کاسه گرداب در دریاست از دریا تهی

بی نیازی چون صدف ما را ز حق بیگانه کرد ...

... گریه نتواند دل ما را ز غم خالی کند

کی شود از خرج باران کیسه دریا تهی

تا خم گردون درین خمخانه هستی بجاست ...

... یک سر و گردن شد از ابنای جنس خود بلند

چون حباب آنکس که پهلو کرد ازین دریا تهی

اهل همت جان نمیدارند از سایل دریغ ...

... دود آه است از دل عارف

یا که ابری بروی دریا بار

تار اشک است یا ز دیده دل ...

... بر او حباب صفت چشم جمله عالمیان

بجیب و دامن دریا نه در شهوار است

نشسته در عرق خجلت از کفش عمان ...

... توان بدیده دل از ضریح او دیدن

که موج زن شده دریای رحمت یزدان

عجب که سر بتنی خاک را فرود آید ...

... بر خر گه حباب شدی موجها طناب

گر هی زدی بشورش دریا هوای او

گر جذب همتش نکشیدی فرو شدی ...

... زین بحر گذر با دل نازک نتوان

با مشک حباب کس ز دریا نگذشت