شمارهٔ ۱۲ - در عشق و سلوک و مذمت دنیا و مدحت پیشوای بحق ناطق حضرت امام جعفر صادق «ع »
شور عشق است بر سر من زار
یا طبیبی است بر سر بیمار
گل داغست بر سر مجنون
یا پلنگی به قلّه کهسار
پیچ و تاب است در دل ویران
یا به سر گنج یاد حق را مار
هست زنجیر، یا که غیرت عشق
همه را کرده حلقه جز غم یار
بر سر عاشق آتش عشق است
یا طبق های نور گشته نثار
دود آه است از دل عارف
یا که ابری به روی دریا بار
تار اشک است، یا ز دیدهٔ دل
نگه حسرت از پی دلدار؟
راز عشق است، یا که یوسف حسن
میکند جلوه بر سر بازار؟
نیست سودا که بهر خود سازیست
بر سر سعی عاشقان سر کار
چیست خودسازی تو؟ ویرانی!
بشکن تا درست گردد کار!
در خرابی است بس که آبادی
می‌توان گفت سیل را معمار!
جان من، تن به سیل گریه بده
چشم من، کم مباش ز ابر بهار!
شورش عشق، گریهٔ پر خواهد
این نمک آب می‌برد بسیار!
نه کمره چهره بایدت زرین
نه قبا، اشک بایدت گلنار!
رگ و پی درگرفته ز آتش عشق
بر تنت به ز جامه زر تار
آتش بی علاقگی بر سر
خوشتر است از علاقه دستار
زینت جسم، جان و دل باشد
زینت جان و دل، غم دلدار!
تاکی از شانه جسم سازی چو موی!
چند از سرمه چشم کن خونبار!
هست پهنای سینه، کو دل تنگ؟
هست طرف کلاه، کو سر یار؟!
پا نسازد به کفَش در ره عشق
سر نگیرد کلاه با این کار
جامه بر تن درد حباب صفت
هر که دارد هوای آن دلدار
عاشقان در قبا نمی‌گنجند
پردگی نیستند این اسرار
پای ننهاده راز عشق به دل
سر بر آورده است از بازار!
عشق را دشمنی است همچو هوس
اهل دل را ز پاس خود ناچار
بی غمی رخنه تا در او نکند
لاله بر داغ دل کشیده حصار
دست اگر باشدت تهی، چه غمست
دل چو پر باشد از غم دلدار!
هیچ از نعمت جهان کم نیست
عاشقان را ز دولت غم یار
رُخشان در هوای او همه زر
دلشان از جفای او همه زار
حقه دل، تمام لعل خوشاب
مخزن دیده، پر دُر شهسوار
در دل افتاده درد بر سر درد
بر سر افتاده کار بر سر کار
نه چنان پر ز داغ کیسه دل
که بود جای درهم و دینار!
آگهان را نظر به دنیا نیست
خواب دیدن نیاید از بیدار!
چیست دنیای شوم، جز رفتن؟
مخور از وی فریب آمد کار!
جای آرام نیست، این بر و بوم
گل از آن رو نشسته بر سر خار!
سیل گیر حوادث است این دشت
زده زآن، لاله خیمه بر کهسار
صر صر فتنه بس که پر زور است
کرده فانوس خود ز سنگ، شرار
کرده دزدیده ساز برگ نشاط
تاک را می‌کشند از آن بر دار
سربلندیش نخل بی ثمری است
ارجمندیش گلبنی همه خار
از برای شکستگان جهان
خواری از عزت است به صد بار
هیچ پشتی چو خاکساری نیست
هستی صورت است از دیوار
جان من، تن به خاکساری ده
که به خاک است عاقبت سر و کار
عمر من سرکشی بنه از سر
که ز پایت درآرد این غدار
بگذر از وی که برنمی‌خیزد
غیر گند دماغ ازین مردار
مسپر غیر راه همواری
که رهت هست سخت ناهموار
زندگی را به خویش آسان کن
که ره مرگ هست بس دشوار
هست صعب آنچنان گریوه مرگ
که در آن شد پیام سام سوار
کنده گور ترا شغاد اجل
دعوی رستمی مکن زنهار!
رستم آنگاه می‌توانی شد
که برآری ز دیو نفس دمار
چون کنی رستمی، که زال زری؟
پیر یعنی ز غصه دینار!
رستمی، اینچنین نمی‌باشد
که کند هر زمان غمیت شکار!
گه فتد خاطرت به بند قبا
گه زند بر سرت غم دستار!
گه کنی بهر نان، چو آب خروش
گه دوی همچو شعله بر سر خار!
گه کشد شوق منصبت به میان
گه برد موج نکبتت به کنار
گه دلت را به راه دور أمل
غم اسب و شتر کشد به قطار
در دماغت گه از غم شتران
کرده فکر جل و جهاز مهار
بهر یک عمر این همه مردن؟
بهر این راحت این همه آزار!
بهر یک جسم خاکی این همه رنج؟
بهر ویرانی این همه پیکار؟!
چه کند یک تن و هزار تعب؟!
چه کند یک خر و هزاران بار؟!
چه کند یک دل و دوصد تشویش؟!
چه کند یک گل و هزاران خار؟!
چه دل اسفندیار رویین تن
که ندارد در او اثر گفتار!
سخت از آن گشته دل، که با سگ نفس
کرده یی نرم شانگی بسیار
چون به منزل رسی؟ که در ره دین
توسن نفس بر تو گشته سوار!
گوی چوگان عشق کن سر نفس
تا بری گوی دولت از مضمار
عشق میدان کارزار خود است
مکن از خود فروشیش بازار
زیر کن نفس را در این میدان
نه به زر، یا به زور، با دل زار!
بهر این کارزار، دل باید
که دل است این مصاف را سردار
نه همین دل، که درد باید درد!
نه همین حرف، کار باید کار!
چاره جویی؟ چو درد چاره کجاست؟!
یار خواهی؟ چو غم نباشد یار!
غم چو داری، دگر چه غم داری؟
غم دین، لیک نی غم دینار!
دین، ولی دین «جعفر صادق»!
قرة العین سید اخیار!
آنکه از وی قوی است، دین را پشت
هم از او گرم، شرع را بازار
ملک دل را به یاد اوست معاش
چرخ دین را به مهر اوست مدار
ز آسمان است رتبتش را ننگ
وز جهان است همتش را عار
راه حق راست دانشش رهبر
روی دین راست رایش آینه‌وار
نطق او آب علم را میرآب
علم او کاخ شرع را معمار
خلق را از شباهت سخنش
شد به گوش آشنا دُر شهوار
غوطه چون به ید در نبات زند
چون حدیثش قلم کند تکرار
حرف علمش چو در میان آید
میکشد بحر خویش را به کنار
کشد از شرم رای انور او
به رخ آیینه پرده از زنگار
پیش مرآت رایش از دل خصم
بی نفس می‌دود به لب اقرار
دیده تا گل گشاد جبهه او
خنده‌ها میزند به صبح بهار
غنچه گردد ز شرم او گل، صبح
گر کند سایه بر سر شب تار
بر سر جا، به درگهش دایم
روز و شب راست در میانه نقار
پیش او، تا ز یاد خود نرود
خویش را صبح میکند تکرار!
داده از حیرت رخش همه روز
نور خورشید پشت بر دیوار!
تا کند مشق مدح او دوران
کرده چسبانده‌ها ز لیل و نهار!
بر سر صبح صادق، از نامش
طبق نور کرده مهر نثار!
لنگر یاد کوه تمکینش
عصر را باز دارد از رفتار!
بس که در پیش قدر اوست خفیف
میزند کبک خنده بر کهسار!
کوه را سایه گر به سر فگند
سنگ گردد عرق فشان ز شرار!
نیست دور از ضعیف پروریش
تکیه بر کاه اگر کند دیوار
بالد از نام او سلیمانی
تا که بر خویش بگسلد زنار
پیش گلزار خلق او از شرم
عرق فیض می‌چکد ز بهار
خورده آب از ریاض نسبت او
ز آن گل جعفری ندارد خار
با گل آتشی نمی‌جوشد
نکهت از ربط خلق او بسیار
نکهت از آشنایی خلقش
با گل آتشی نگردد یار
پیشش، از نام خود ز بس خجل است
عرق فتنه نیست دور از کار
گر شود رنجه پای راهروی
رنگ بازد ز بیم او گل خار
خصم در کین او دو دل گردد
گر کند یاد تیغ او یک بار
گر دهندش به تیغ او نسبت
چاک افتد به شعله چون منقار
هر که در دعا وسیله نه اوست
باشد از زاریش خدا بیزار
نشود گفت از هزار یکی
گویم ار فضل او یکی ز هزار!
عدد از همرهی فرو ماند
راه مدحش چو سرکند گفتار!
نیست حد تو ای زبان این حرف
نیست کار تو ای قلم این کار
تو، چه با این شکستگی واعظ
کرده‌ای عزم این ره دشوار؟!
در طریق عمیق مدحت اوست
پای فکر سخنوران افگار
سر ورا، قدر تست ز آن برتر
که بود چون منش مدیح نگار
از مدیحت چه آورم به زبان
بجز این، کآورم به عجز اقرار؟!
مقصد من تلاش مدحت تست
ورنه مدحت نیاید از من زار
صله میخواهم از تو، اینکه ز لطف
کنیم از سگان خویش شمار
بر درم رخ نهد فلک صدره
گر نهم روی بر درت یک بار
پیش حق جای خویش بگشایم
دهیم جا، اگر در آن دربار
عارم از پادشاهی است اگر
مدحتت را ز من نباشد عار
قبله‌گاها گذشته ز آن جرمم
که برآید ز عهده استغفار
روز بر من ز نامه سیهم
همچو شب بس که گشته تیره و تار
گر نه مهر تو در میان باشد
روی بخشش نبیندم کردار
تا نیفتد به پیش آب رخت
بر در حق دعا نیابد بار
بارالها به آبروی شهی
کوست آب رخ صغار و کبار
که به خواب اجل نرفته، ز لطف
بکن از خواب جمله را بیدار
از دو عالم معاصیم بگذر
در دو عالم حوائجم بگزار
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به توصیف شور و آتش عشق و درد فراق می‌پردازد. شاعر در قالب تصویرهای زیبا و نمادین، احساسات عمیق عاشقانه و غم و اندوه مربوط به جدایی و آرزوها را بیان میکند. او اشاره دارد که عشق می‌تواند هم دردآور و هم شگفت‌انگیز باشد، و زندگی بدون عشق به معنای پوچی است. همچنین، او به مساله مرگ و آینده نیز می‌پردازد و به تلاش برای فهمیدن عمق تجربیات انسانی و معنای عشق و دین می‌پردازد. در نهایت، شاعر به ستایش و تمجید از شخصیت‌های بزرگ دینی و فلسفی و تأثیر آنها بر زندگی انسان‌ها اشاره میکند و از خواننده می‌خواهد به یافته‌های عمیق‌تری در زندگی نگاه کند.
هوش مصنوعی: عشق به شدت به سرم چیره شده یا اینکه کسی مانند پزشک، در حال درمان من است؟
هوش مصنوعی: گلی گرم و داغ بر سر مجنون یا بر روی پلنگی که در قله کوه نشسته است.
هوش مصنوعی: در دل ویران، احساسات و خاطرات پیچیده‌ای وجود دارد، یا اینکه به یاد خداوند مانند ماری در سر آدمی می‌پیچد.
هوش مصنوعی: زنجیری وجود دارد یا غیرت عشق همه را به دور خود حلقه کرده، به جز غم معشوق.
هوش مصنوعی: آیا عشق عاشق را همچون آتشی شعله‌ور می‌سوزاند یا به او نعمت‌های روشنی بخشیده‌اند؟
هوش مصنوعی: دود ناشی از آه و ناله دل عارف است، یا شاید ابری است که بر روی دریا باران می‌بارد؟
هوش مصنوعی: آیا این اشک که بر چهره جاری است، مانند تار است یا اینکه از چشم دل به خاطر حسرتی که برای معشوق دارم، بریده می‌شود؟
هوش مصنوعی: در اینجا به یک موضوع عمیق اشاره شده است؛ آیا عشق چیزی است که با زیبایی و جذابیت نمایش داده می‌شود، مانند یوسف که زیبایی‌اش را در بازار به نمایش می‌گذارد؟ این سؤال به نوعی کنجکاوی دربارهٔ جذابیت و رازهای عشق را برمی‌انگیزد.
هوش مصنوعی: هیچ نگرانی و خیالی که برای خودت درست کنی، برای عاشقان بی‌چارگی می‌شود.
هوش مصنوعی: چیست اصلاح خود تو؟ ویرانی است! بشکن تا کارها درست شود!
هوش مصنوعی: با توجه به تخریب‌های بسیار، دیگر نمی‌توان به اینجا آبادانی گفت؛ سیل مانند یک معمار، این ویرانی‌ها را ایجاد کرده است.
هوش مصنوعی: ای جان من، بگذار اشک‌هایم به آزادی بریزد. ای چشمان من، کم نباشید از بارش باران بهاری!
هوش مصنوعی: عشق باعث شورش و آشفتگی می‌شود و این احساس عمیق به قدری تاثیرگذار است که می‌تواند اشک‌های زیادی را به همراه داشته باشد و در عین حال، حس آرامش و سکون را از بین ببرد.
هوش مصنوعی: نه نیاز به لباس مجلل و زرق و برق داری، نه به چهره‌ای زیبا، آنچه که تو را می‌آراید، تنها اشک‌های توست که مثل گلنار (میوه‌ای خوش‌رنگ و زیبا) دل‌ربا و شگفت‌انگیز است.
هوش مصنوعی: عشق در وجود تو چنان شعله‌ور است که گویی تمام رگ‌ها و بافت‌هایت را در بر گرفته است، و این حال تو از طلا بهتر و ارزشمندتر است.
هوش مصنوعی: اشتیاق و عشق واقعی ارزش بیشتری دارد تا انتظارات و تعلقات سطحی. در واقع، گاهی عدم علاقه و بی‌خیالی به موضوعات سطحی بهتر از وابستگی به چیزهایی است که عمق و معنای واقعی ندارند.
هوش مصنوعی: زینت بدن، روح و احساسات انسان است و زینت روح و احساسات، غم و اندوهی است که ناشی از عشق به معشوق است.
هوش مصنوعی: چقدر می‌توانی از زیبایی ظاهری سخن بگویی؟ چقدر می‌توانی درباره زینت‌ها و دلربایی چشم‌ها صحبت کنی؟
هوش مصنوعی: در اینجا می‌گوید که اگرچه جای وسیعی در قلب وجود دارد، اما دل‌های تنگ و ناآرام چه جایگاهی دارند؟ همچنین اشاره میکند که اگر چیزی برای پوشاندن سر یار وجود دارد، پس چرا یاری در آنجا نیست؟ این بیان به نوعی حس تنهایی و کمبود را به تصویر میکشد.
هوش مصنوعی: هیچ عشق و علاقه‌ای بدون تلاش و سختی به نتیجه نمی‌رسد. اگر در مسیر عشق گام برنمی‌داری و جدیت نداری، نباید انتظار داشته باشی که به مقصد برسی یا به آرزوهایت دست یابی.
هوش مصنوعی: هر کسی که به یاد معشوقش است و دلش برای او تنگ شده، مانند حبابی است که در اوج شادی و زیبایی، در هنگام درد و غم دچار بی‌ثباتی و لطافت می‌شود.
هوش مصنوعی: عاشقان در لباس پاک و مرتب جا نمی شوند، چرا که این رازها برای آنها نمی باشد.
هوش مصنوعی: عشق چنان قدرتی دارد که دیگر نمی‌توان آن را پنهان کرد؛ این احساس به سطحی رسیده که نمی‌توان آن را در درون نگه داشت و برای نمایش به دیگران آماده است.
هوش مصنوعی: عشق برای خود دشواری‌هایی دارد که شبیه به هوس است و افراد با دل‌های صاف و پاک، ناخواسته به دنبال حفظ عشق خود هستند.
هوش مصنوعی: بدون نگرانی و دل‌سردی، تا زمانی که لاله‌ها بر روی زخم‌های دل حصاری نکشند، به درون او نفوذ نکن.
هوش مصنوعی: اگر دستت از چیزی خالی باشد، چه اهمیتی دارد وقتی که دلت از عشق معشوق پر است و پر از احساسات است؟
هوش مصنوعی: در زندگی هیچ چیز از نعمت‌ها کم نیست و عاشقان با وجود غم یار، از خوشبختی بی‌بهره نیستند.
هوش مصنوعی: در آسمان او، چهره‌های زیبا درخشان‌اند و دل‌هایشان از ظلم و ستم او در حال سرگردانی و اندوه هستند.
هوش مصنوعی: دل مانند یک حقه بازی است و زیبایی‌های چشم، مانند جواهراتی در گنجینه‌ای هستند که پر از شگفتی‌ها می‌باشند، تحت تاثیر زیبایی‌هایی چون اسب‌های نجیب و با وقار.
هوش مصنوعی: در دل غم و درد نشسته و مشکلات یکی بعد از دیگری به سراغم می‌آید. زندگی پر از چالش و مصیبت شده و انگار هیچ راه escapeای از آنها وجود ندارد.
هوش مصنوعی: دل من به حدی از غم و درد پر شده که دیگر جای پول و ثروت در آن نیست.
هوش مصنوعی: در عالم بیداری، انسان نمی‌تواند به خواب و رویا دست یابد؛ بنابراین، هنگامی که به دنیا نگاه نمی‌کند، نمی‌تواند رویا بیندیشد.
هوش مصنوعی: دنیا چه چیز دیگری جز گذر و رفتن است؟ فریب این دنیا را نخور که همه چیز به پایان می‌رسد!
هوش مصنوعی: زمین و زمان آرامشی ندارند و زیبایی گل‌ها به خاطر وجود خارهایی است که در کنار آنها وجود دارد.
هوش مصنوعی: این دشت، جایی است که حوادث مختلف در آن رخ می‌دهد و گل لاله‌ای که در آن روییده، نمادی از زیبایی و استقامت در کنار دشواری‌ها و مشکلات کیهانی به شمار می‌آید. لاله، درختان کوه‌ها را به یاد می‌آورد و نشان‌دهنده وابستگی عمیق بین زیبایی و شرایط سخت است.
هوش مصنوعی: فتنه‌ای که به شدت قدرت‌مند است، نور خود را از سنگ‌ها گرفته و شعله‌ور است.
هوش مصنوعی: دزد نشاط برگ تاک را گرفته و آن را میکشد تا از آن بهره‌برداری کند.
هوش مصنوعی: سربلندی و شکوه نخل به تنهایی ارزشی ندارد اگر که بی‌ثمر باشد، چرا که زیبایی و گل‌فروشی آن همه به خاک‌ها و خارها محدود می‌شود.
هوش مصنوعی: نشانه‌ی افتخار در جهان، برای کسانی که در سختی‌ها شکست خورده‌اند، زیر پا گذاشتن عزت و احترام است.
هوش مصنوعی: هیچ چیز به اندازه خاکساری و فروتنی ارزشمند نیست، زیرا زندگی تنها نمایشی است که بر دیواری از تظاهر و تغییرات قرار دارد.
هوش مصنوعی: عزیزم، جان خود را به خاک بسپار، چرا که در نهایت همه چیز به خاک برمی‌گردد.
هوش مصنوعی: عمر من را کنار بگذار تا این خدعه‌کننده از پای تو بیرون برود.
هوش مصنوعی: از او بگذر که جز بوی بد و آزار چیزی از او برنمی‌خیزد.
هوش مصنوعی: از مسیرهای دشوار و ناهموار نترس، زیرا راهی که تو در پیش داری، ممکن است پر از چالش باشد.
هوش مصنوعی: زندگی را برای خود راحت و ساده بگیر، زیرا مسیر مرگ بسیار سخت و دشوار است.
هوش مصنوعی: مرگ یک مسئله دشوار و سنگین است که در آن پیام‌های سام سوار دیده می‌شود.
هوش مصنوعی: فعالیت و تلاش تو در زندگی، مانند یک کنده گور است که آماده شده تا نشان دهد هر چه باشد، سرانجام به پایان می‌رسد. بنابراین، هیچ ادعایی درباره رستمی بودن نکن و مراقب باشید که به خود فریبی مبتلا نشوید!
هوش مصنوعی: برای اینکه به مانند رستم قوی و دلیر باشی، باید بر نفس خود غلبه کنی و آن را زیر سلطه درآوری.
هوش مصنوعی: هنگامی که تو با رستم چالش می‌کنی، چه کسی زال را به یاد می‌آورد؟ پیر که از غم و اندوه دینار (پول) رنج می‌برد!
هوش مصنوعی: ای رستم، اینگونه نیست که هر لحظه غم تو را به دام بیندازد!
هوش مصنوعی: گاهی به فکر و خیال مشغول می‌شوی و به دنبال آرزوها می‌روی، و گاهی هم با دلتنگی و غم مواجه می‌شوی که بر سرت سنگینی میکند.
هوش مصنوعی: گاهی برای رسیدن به نان، مثل آب جاری می‌روی و گاهی مانند شعله‌ای در بالای خارها می‌دوی.
هوش مصنوعی: گاهی شوق و آرزوی تو تو را به اوج می‌برد و روزی دیگر، مشکلات و سختی‌ها تو را به پایین می‌آورد.
هوش مصنوعی: زمانی قلبت به سمت آرزوهای دور پرواز میکند، مانند اینکه غم و اندوهی چون بار سنگین بر دوش تو باشد و تو را به سفر کشاند.
هوش مصنوعی: در فکر تو همواره غم و اندوهی وجود دارد که به نوعی به شتران و وسایل آنها مربوط می‌شود.
هوش مصنوعی: آیا برای یک عمر، این همه سختی و درد کشیدن لازم است؟ آیا برای به دست آوردن این آرامش، باید این همه رنج را تحمل کنیم؟
هوش مصنوعی: چرا برای به دست آوردن یک جسم خاکی این‌قدر زحمت بکشیم؟ چرا برای تخریب و ویرانی این همه مبارزه کنیم؟
هوش مصنوعی: چه بر سر یک نفر می‌آید با هزار درد و رنج؟! چه بر سر یک الاغ می‌آید با هزار بار سنگینی؟!
هوش مصنوعی: چه اتفاقی می‌افتد؟ یک دل پر از نگرانی‌ها! چه اتفاقی می‌افتد؟ یک گل و هزاران دردسر و مشکل اطرافش!
هوش مصنوعی: چه دل؟ اسفندیار، مردی است بی‌نقص و نیرومند که سخن حقیقت نتواند بر او تأثیر بگذارد!
هوش مصنوعی: دل به شدت رنجیده است، چون با نفس تو مانند سگی نرم و ملایم برخورد کرده است.
هوش مصنوعی: وقتی به مقصد می‌رسی، بدان که در مسیر دین، نفس تو بر تو تسلط یافته و بر تو حکم‌فرما شده است!
هوش مصنوعی: عشق را مانند گوی چوگان بازی کن و با تمام وجود تلاش کن، تا بتوانی در میدان زندگی، موفقیت و خوشبختی را به دست آوری.
هوش مصنوعی: عشق یک میدان نبرد است و نباید به راحتی از ارزش‌ها و خودت دست بکشی.
هوش مصنوعی: در این میدان، با دل شکسته و ناراحت، نفس خود را به چالش بکش. نه از روی قدرت و زور، بلکه با احساسات و درونیاتت با این موقعیت روبرو شو.
هوش مصنوعی: برای این کار طاقت‌فرسا، به دل نیاز است، زیرا دل، فرمانده این نبرد است.
هوش مصنوعی: دل تنها باید درد را احساس کند، نه اینکه فقط دل درد را داشته باشد! و همچنین، حرف زدن کافی نیست؛ عمل و کار واقعی هم لازم است!
هوش مصنوعی: اگر به دنبال راه حلی برای درد و مشکل خود هستی، باید بدانید که این درد هیچ راه چاره‌ای ندارد. و اگر به دنبال دوست و همراهی هستی، باید بدان که اگر غم و مشکل نباشد، دلیلی برای بودن یار و دوست هم نیست.
هوش مصنوعی: وقتی غم و درد زیادی را تجربه می‌کنی، دیگر چه دلیلی برای نگرانی وجود دارد؟ تنها غمت باید مسائل معنوی و اخلاقی باشد، نه مسائل مادی و مالی مثل پول.
هوش مصنوعی: دین، اما دینی که به جعفر صادق نسبت داده می‌شود! او بهترین و محبوب‌ترین شخصیت‌هاست!
هوش مصنوعی: کسی که قدرت دارد، دین را به گونه‌ای محکم و مستحکم نگه می‌دارد و اصول دینی را در جامعه به گردش درمی‌آورد.
هوش مصنوعی: دل انسان همیشه به یاد محبوبش است و زندگی دنیوی او تحت تأثیر محبت آن محبوب قرار دارد.
هوش مصنوعی: مقام او از آسمان نشئت می‌گیرد و به همین دلیل، ننگی ندارد. اما اگر از دنیا چیزهایی به او نسبت داده شود، باید آنها را ناپسند دانست.
هوش مصنوعی: راه حقیقت مستقیم است و دانش، رهبری آن را بر عهده دارد. دین نیز به درستی تفسیر می‌شود و نظر آن مانند آینه‌ای شفاف و واضح است.
هوش مصنوعی: سخنان او مانند آب دانش است که به علم رونق می‌بخشد و علم او همچون معمار، پی‌ریزی و ساختار قوانین دینی را بر عهده دارد.
هوش مصنوعی: مردم به خاطر شباهت حرف‌هایش به هم، به خوبی صدای او را شناخته‌اند.
هوش مصنوعی: غوطه‌ور شدن مثل بید در گیاه، و این که هر بار که از او صحبت می‌شود، دوباره و دوباره به یاد آورده می‌شود.
هوش مصنوعی: وقتی علم و دانایی به میدان بیاید، انسان را از چالش‌ها و سختی‌ها دور میکند و به سوی آرامش و امنیت هدایت می‌نماید.
هوش مصنوعی: چشم‌های او از شرم، مانند آینه‌ای درخشان و بدون زنگار، نور می‌افکند.
هوش مصنوعی: در پیش آینه، احساسات قوی از دل دشمن بدون هیچ نفسی جاری می‌شود و به نوعی در حال اعتراف است.
هوش مصنوعی: چشم من با دیدن چهره زیبای او، در صبح بهار مثل گل‌ها خنده میزند.
هوش مصنوعی: اگر صبح به شب تار سایه افکند، آن وقت غنچه به خاطر شرم محبوبش به گل تبدیل می‌شود.
هوش مصنوعی: در هر لحظه و در هر زمان، او همیشه در حال قرار گرفتن در موقعیت خاص خود است و در این میان، بی‌وقفه در حال کشمکش و جدال است.
هوش مصنوعی: قبل از اینکه به خود مغرور شود، هر روز باید با تلاش و ممارست خود را بازسازی کند.
هوش مصنوعی: هر روز نور خورشید از روی دیوار به همگان می‌تابد و این موضوع نشانه‌ای از شگفتی و زیبایی است.
هوش مصنوعی: شخصی آماده است تا به ستایش و تعریف از او بپردازد، به گونه‌ای که تمام ساعات شبانه‌روز را به این کار اختصاص داده است.
هوش مصنوعی: در آغاز صبح، به خاطر نامش، خورشید را به گونه‌ای نیکو روشن کرده و بر ما تابیده است.
هوش مصنوعی: گوشه‌ای از گذشته ناب و استوار او باعث می‌شود که عصر، از رفتارهای شتاب‌زده و نامناسبش پرهیز کند.
هوش مصنوعی: به خاطر ارجمند بودن و ارزش بالای او، حتی پرنده‌ای کوچک مثل کبک هم با خوشحالی و بی‌خیالی بر بلندی‌ها می‌خندد!
هوش مصنوعی: اگر سایه بر قله کوه بیفتد، سنگ‌ها از شدت حرارت عرق خواهند کرد.
هوش مصنوعی: اگر کسی که ضعیف است به تکیه کردن بر چیزی ناپایدار مانند کاه بپردازد، طبیعی است که دیوارش فرو می‌ریزد.
هوش مصنوعی: بالاخره با نام او، مانند سلیمان، به آن درجه از آزادی و رهایی می‌رسیم که بتوانیم از قید و بندها و محدودیت‌ها رها شویم.
هوش مصنوعی: در برابر زیبایی و شکوه وجود او، از شرم، قطرات فیض و نعمت بهاری می‌چکد.
هوش مصنوعی: آب در باغ بهشتی به خاطر جایگاه او، از آن گل جعفری خاری ندارد.
هوش مصنوعی: اگر گل را به آتش بسپارند، عطر و بویی از آن به مشام نمی‌رسد، زیرا پیوند و ارتباط او با دیگران بسیار است.
هوش مصنوعی: با دوستی و شناختی که قلب‌ها با هم دارند، کسی به سوز و حسرت نمی‌افتد.
هوش مصنوعی: در حضور او، به خاطر شرم از نام خود، به شدت عرق می‌ریزم؛ به طوری که هیچ نوع فتنه‌ای نمی‌تواند مرا از کارم دور کند.
هوش مصنوعی: اگر پاهای راهرو از رنگی بدل شود، به خاطر ترس از او، مانند گلی که دارای خار باشد، رنج می‌برد.
هوش مصنوعی: اگر دشمن او یک بار یاد تیغش را کند، در کینه‌اش دو دل می‌شود و دچار تردید می‌شود.
هوش مصنوعی: اگر او را با تیغ بزنند، چاکی از او ایجاد می‌شود که به شدت مانند شعله‌ای می‌سوزد.
هوش مصنوعی: هر کس که در دعا به چیز دیگری تکیه کند و از خداوند درخواست کند، خداوند از زاری و نیاز او بیزار است.
هوش مصنوعی: من هرگز نمی‌توانم از میان هزار نفر فقط یک نفر را برگزینم، زیرا اگر بخواهم درباره فضل و ویژگی‌های او سخن بگویم، او در این هزار نفر، ویژه و بی‌نظیر است.
هوش مصنوعی: عدد از همرهی باز می‌ماند، زیرا وقتی به مدحش بپردازند، سرش را قطع میکند و سخن نمی‌توان گفت.
هوش مصنوعی: ای زبان، این صحبت‌ها از حد و اندازه تو خارج است و قلم، این نوشته‌ها کار تو نیست.
هوش مصنوعی: شما با این حال و وضعیت نامناسب، چگونه تصمیم گرفته‌اید تا در این مسیر دشوار قدم بگذارید؟
هوش مصنوعی: در مسیر عمیق ستایش او، افکار سخنوران به شدت تحت تأثیر قرار می‌گیرد.
هوش مصنوعی: سر و قامت تو از آنچه هستی فراتر است، چرا که چون من هم، از تو به نیکی یاد می‌کنم.
هوش مصنوعی: از توصیف و مدح تو چه بگویم جز این که به ناتوانی خود اعتراف کنم؟
هوش مصنوعی: هدف من والا، ستایش توست و اگر تو را ستایش نکنم، خودم در حال زاری و ناتوانی خواهم بود.
هوش مصنوعی: من از تو درخواست محبت دارم و میخواهم که با لطف خودت، ما را در رد کردن افراد پست و بی‌ارزش در زندگی‌مان یاری کنی.
هوش مصنوعی: اگر سرنوشت مرا به درب تو بیاورد، نمی‌خواهم تنها یک بار بر درِ تو نگاه کنم.
هوش مصنوعی: در برابر خداوند، جایگاه خود را باز می‌کنم. اگر در آن جایگاه، مورد پذیرش قرار گیرم.
هوش مصنوعی: اگر من نتوانم تو را ستایش کنم، پس بی‌تردید از پادشاه بودن تو شرمنده‌ام.
هوش مصنوعی: من از گذشته‌ام دلگیرم و بر این باورم که از عهدم که به اشتباهاتم اعتراف کنم، فراتر رفته‌ام.
هوش مصنوعی: روز من به خوبی و روشنی نیست و مانند شب تاریک و دلگیر شده است.
هوش مصنوعی: اگر مهر و محبت تو در میان نباشد، هیچ وقت از اعمال نیکو و بخشش چیزی نخواهم دید.
هوش مصنوعی: تا زمانی که در برابر مشکلات و سختی‌ها تسلیم نشویم و درخواست کمک نکنیم، دعای ما اثر نخواهد گذاشت و به نتیجه نمی‌رسد.
هوش مصنوعی: ای خدا، به خاطر حرمت و بزرگی آن پادشاه، رحمتی بر ما کن که در دل‌ها و زندگی‌های کوچک و بزرگ ما جاری گردد.
هوش مصنوعی: مرگ هنوز نیامده است، پس به لطف خود، همه را از خواب غفلت بیدار کن.
هوش مصنوعی: از دو دنیای موجود، بگذر و در دنیای خواسته‌ها و نیازهایت قرار بگیر.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
بر رُخَش زلف عاشق است چو من
لاجرم همچو منش نیست قرار
من و زلفین او نگونساریم
او چرا بر گل است و من بر خار؟
همچو چشمم توانگر است لبم
[...]
زان مرکّب که کالبد از نور
لیکن او را روان و جان ازنار
زان ستاره که مغربش دهنست
مشرق او را همیشه بر رخسار
بارگی خواست شاد بهر شکار
بر نشست و بشد بدیدن شار
ای دل نا شکیب مژده بیار
کامد آن شمسه بتان تتار
آمد آن سرو جلوه کرده به ناز
آمد آن گلبن خمیده ز بار
آمد آن بلبل چمیده به باغ
[...]
هست ایام عید و فصل بهار
جشن جمشید و گردش گلزار
ای نگار بدیع وقت صبوح
زود برخیز و راح روح بیار
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.