... از خس و خار خطر پرداخت راه خویش را

همچو داغ لاله ام در دل گره گردیده است

بسکه می دارم نهان در سینه آه خویش را ...

می کنم در سینه پنهان آه درد آلود را

آتش ما در گره چون لاله دارد دود را

رونداده حسن شوخش خط مشک اندود را ...

... دور از خرام سرو تو ماتم سراست باغ

هر لاله بسملی است که در خون تپیده است

آن بیخودی که محرم بزم وصال اوست ...

موسم جوش گل و نسترن است

لاله تریاکی سیر چمن است

شوخ چشم است ز بس نرگس باغ ...

... آن صید را دلم ز رمیدن گرفته است

از فیض آبیاری می لاله های رنگ

جویا به باغ حسن دمیدن گرفته است

... این نشیه ای که در نگه نیم مست تست

جویا به خون نشسته گل و لاله در چمن

از رشک رنگ و بوی بت می پرست تست

... آشنایی دلم با گل ز روی غنچه است

خون عشرت بی تو در پیمانه باشد لاله را

باده پهلو شکافی در سبوی غنچه است ...

بی تو دل را سیر گلشن باعث آرام نیست

لاله و گل را شراب عیش ما در جام نیست

بسکه در هر حالتی طبعت به شوخی مایل است ...

... دور از بهار وصل گل داغ بر دلم

مانند داغ لاله ز خون جگر شکفت

... در محفلی که روشنی اش از چراغ ماست

در خون نشسته لاله صفت برگ برگ گل

از رشک لخت لخت دل داغ داغ ماست ...

... در ریاض راز دار است شکفتن رسم نیست

عاقبت چون غنچه های لاله رازم گل کند

پیش ما داغ دل خونین نهفتن رسم نیست ...

... غنچه را در دامن گلچین شکتن رسم نیست

غنچه های لاله را هر صبحدم گوید نسیم

با وجود نشیه تریاک خفتن رسم نیست ...

... زخمهای سینه اش منت کش مرهم نشد

هر که همچون لاله بر دل داغ مادرزاد داشت

همچو موسیقار هر شب تا سحر جویا زغم ...

... طبل شهرت از تپیدن های دل جویا زدم

لاله داغ نهانم رنگ رسوایی گرفت

... مرا به بزم طلب از بلندی همت

چو برگ لاله زبان سر به مهر اظهار است

پر است بسکه دل از گرد کلفتم جویا ...

از رفتنش به خاک چمن تا کمر نشست

گلشن ز جوش لاله به خون جگر نشست

رنگ پریده ام چو ز شرم رخت گداخت ...

... در سینه بسکه زان مژه ام نیشتر نشست

در جوش لاله جلوه طراز است سرو باغ

یا از غم قد تو به خون تا کمر نشست ...

... بر زبانها شهرت شیرین و لیلا مانده است

لاله در صحرا نشان از حال مجنون می دهد

در جهان آوازه اش زین طبل سودا مانده است ...

همین نه لاله به داغ تو ای سمنبر سوخت

به باغ غنچه گل چون فتیله عنبر سوخت ...

... بیا به باغ که بیم از نگاه نرگس نیست

سپند چشم بدت لاله تا به مجمر سوخت

زشرح نامه پرسوز خود مگو جویا ...

... به دور حسن تو دیدیم کوه و صحرا را

کدام سر که نه مانند لاله اش سوداست

مراد دل زکسی جوی بعد ازین جویا ...

... تا جلوه ای ز صحن چمن رخت بسته است

چشمی است داغ لاله که در خون نشسته است

شادی در این زمانه نباشد جدا زغم ...

تا نقاب از عارض آن سرو چمن پیرا گرفت

لاله از شرم رخ لعلش ره صحرا گرفت

جلوه گر ز آیینه نقصان شود حسن کمال ...