... در باغ بلبلان به هوای تو سوختند

گلها و لاله ها ز برای تو سوختند

خونین دلان ز شوق بقای تو سوختند ...

... تو ای گل بعد ازین با هر که می خواهد دلت بنشین

که من چون لاله با داغ جفایت زین چمن رفتم

ز موج گریه غم آستینم گشت دریایی ...

... بدیع تازه گلستان روی او دیدم

میان برگ گل و لاله تا گلو رفتم

... سیدا از گریه تا کی دشت را جیحون کنم

لاله صحرا نیم دامان خود پر خون کنم

کی توانم بر سر خود خاک چون مجنون کنم ...

... به خون آغشته مژگان عتاب آلوده بینیدش

مرا چون لاله داغ ای سیدا خندیدنش دارد

چمن را مضطرب دامان از گل چیدنش دارد ...

... بر رخت آیینه ها دیده حیرانی چند

چهره تازه تر از لاله احمر داری

گرد روی چو مهت خط معنبر داری ...

... غنچه در فکر تو افتاده ز شب تا به سحر

می خورد لاله ز سودای رخت خون جگر

روز و شب خلق تمنای تو دارند به سر ...

... چون سیدا گرفته ام از همدمان کنار

اعضای من ز داغ شده رشک لاله زار

بهر خدا بناله ام ای غنچه گوش دار ...

ای دیده از تو دوران جمشید دستگاهی

زیبد به بندگانت چون لاله کج کلاهی

روشن ز روی عدلت از ماه تا به ماهی ...

... دور از رخ یار از ره قاقی ماند

چون غنچه لاله گل کند هر سر سال

داغی که ز ساقی به دل باقی ماند

... شوره زار خاک را دریای مرجان کرده ای

لاله ای بشکفته ای را داغ بر دل مانده ای

غنچه ای را تکمه چاک گریبان کرده ای ...

پاده چی امرد که از رخ دشت را پر لاله کرد

عشقبازان را علف زار خطش گوساله کرد

بی سرو قدت خاک نشینند چمن ها

شد پنبه داغ جگر لاله سمن ها

کارم به حریف دو زبان کاش فتادی ...

داغ تو بود لاله صفت زیب تن ما

چون غنچه بود زخم تو جزو بدن ما ...

... از جای برده شوق تمنای او مرا

جویا به رنگ لاله ز بخت سیه مدام

در خون نشانده داغ تمنای او مرا ...

... از بهار و عندلیبان یاد می آید مرا

هر کجا بینم به خاک افتاده برگ لاله ای

لخت دل با داغ حرمان یاد می آید مرا ...

... تا آب تربیت نخورد از گداز دل

چون داغ لاله قد نکشد سرو آه ما

در رنگ همچو رشته یاقوت غوطه خورد ...

... نه تنها درد حرمان تو روزم را سیه دارد

چو داغ لاله در خون می کشد شب های تارم را

به یاد آن بهار جلوه گلریزان اشک من ...

... بسته ام در گرمی هنگامه چشم خویش را

تا به کی مانند داغ لاله خواهی دوختن

از طمع بر سرخ و زرد جامه چشم خویش را ...

... خصم از شکست ما شده آخر زبون ما

مانند داغ لاله نشکفته در چمن

گردیده دود آه گره در درون ما ...

... می ترواد چون عرق از هر بن مو خون ما

آنکه بی امداد آتش سوخت داغ لاله را

روشنایی داد بی روغن چراغ لاله را