برده تیغ ابرویت آب از دم شمشیرها

زخم کاری خورده‌ای مژگان شوخت تیرها

پیش خطت عاشقان را کم شده تدبیرها

ای زبون در حلقه زنجیر زلف شیرها

منت احسان گدا از اهل دنیا می کشد

ساغر از لب تشنگی خود را به مینا می کشد

آب صاف تیره را مرکز به دریا می کشد

گفتگوی کفر و دین آخر به یکجا می کشد

ای ز شرم عارضت گردید در گلشن گل آب

غنچه دارد از لبت سر در گریبان حجاب

در گلستانی که باشد دیده شبنم به خواب

می کند باد صبا هر روز پیش از آفتاب

تا مرا افگنده چشم پر خمارش از نظر

نیست همچون شمع در عالم مرا پروای سر

خط روی یار شد در ملک جانم رخنه گر

از سر تعمیرم ای خضر مروت در گذر

سیدا از گریه تا کی دشت را جیحون کنم

لاله صحرا نیم دامان خود پر خون کنم

کی توانم بر سر خود خاک چون مجنون کنم

من کیم صایب که دست از آستین بیرون کنم