... ز شمشاد تو سرو بوستان ها قد کشیدن ها

به داغ لاله زارم می زنی آتش چه ظلم است این

به پا بستن حنا و سرمه بر نرگس کشیدن ها ...

... یوسفم باشد کنار شهر آغوش پدر

چون دهان گرگ باشد لاله صحرا مرا

دانه خال تو هر جا پهن سازد دام خویش ...

... داغ ها در سینه روشندلان از دست اوست

کرده روی خالدارش لاله زار آیینه را

می کشیدنهایت ای ساقی به عالم روشن است ...

... آب بر پا توشه ره به کمر باشد مرا

لاله ام رو در بیابان عدم خواهم نهاد

زاد ره داغ دل و خون جگر باشد مرا ...

... وقف دندان ندامت شد لب خندان مرا

داغها چون لاله از اعضای من گل کرده است

چاک پیراهن نماید رخنه بستان مرا ...

... آزاد گردهای قد فتنه خوی توست

چون داغ لاله مشک سیاهی کند ز دور

در منزلی که قافله سالار بوی توست ...

همره اغیار آن گل سر به صحرا کرد و رفت

آتش داغ مرا چون لاله بالا کرد و رفت

مدتی چون سرو بودم پای بست یک زمین ...

... جان در اعضایم چو مرغ آشیان گم کرده است

لاله صحرا دهد از خیمه لیلی نشان

گردبادش خاکسار خان و مان گرم کرده است ...

... یوسف شد از دعای زلیخا عزیز مصر

روی تو لاله گون ز رخ کاه رنگ ماست

تا آشنا شدیم به آن دیار سیدا ...

... چشمی که خون نریخت سزاوار بستن است

بیهوده ما چو لاله گریبان دریده ایم

در گلشنی که خنده گل چاک دامن است ...

... شوخی که تندخو نبود تیغ آهن است

ما را به عهد لاله رخان اعتماد نیست

پیش بتان شکستن دل عهد بستن است ...

... ز غنچه های چمن چون جرس فغان برخاست

کدام لاله رخ آهنگ بوستان کردست

که گل خزان شد و بلبل ز آشیان برخاست ...

... گوشه چشم تو تا بر توتیا افتاده است

داغ دل را می کنم هر دم سراغ از لاله زار

این زر از جیبم نمی دانم کجا افتاده است ...

لاله رویی آمد و آتش به داغم کرد و رفت

خار در پیراهن گلهای باغم کرد و رفت ...

آمد خزان و دور نشاط از پیاله رفت

رنگ از رخ گل و نمک از داغ لاله رفت

در هیچ سینه یی ز محبت اثر نماند ...

... کسی که ساخت کف دست آشنای قدح

مرا به داغ خود ای لاله دستگیری کن

که هست نشاء سرشار من ز لای قدح ...

... ز گریه های صبوحی و خنده های قدح

ز روی لاله رخان سیدا خورد چشم آب

رخ شکفته بود باغ دلگشای قدح

... چو گردباد دمد از مزار مجنون بید

چو لاله سر زند از خاک کوهکن گل سرخ

ز غنچه دهن نافه بوی خون آید ...

... که در میخانه هر کس می رود خاموش می آید

ز دست بی ثباتی لاله در دل داغ ها دارد

برای رفتن خود زاد ره بر دوش می آید ...

... سوختم چون مزرع بی حاصلم آمد به یاد

سیدا دیدم به خاک افتاده برگ لاله را

تیغ ناحق خورده صید بسملم آمد به یاد

... قرضدار از شهر بگریزد ز دست قرضخواه

لاله داغ از سینه من برد و در صحرا فتاد

رفت حاتم از جهان و جانشین از وی نماند ...

... که گفته است به بلبل بهار می آید

کدام لاله رخ امروز در چمن رفتست

به هر که می نگرم داغدار می آید ...