ما چشم سیه بر شجر طور نداریم

جز لاله درین بادیه منظور نداریم

این طرفه که پیوسته گرفتار خماریم ...

... بیدرد را گمان که ز صیاد غافلم

کوته نظر زند به گل و لاله دست و من

از همت بلند به سرو تو مایلم ...

... خون جگر ز شیشه کشیدیم و از حسد

چون لاله داغ بر دل پیمانه سوختیم

آتش زدیم در جگر عاقلان ز رشک ...

... قدسی نظر به خواری ظاهر مکن که من

داغم ولیک در بغل لاله زاده ام

... به سینه مهر و وفای تو بیشتر کردم

نظر به روی گل و لاله ام دریغ آید

ز دیده ای که به روی بتان نظر کردم ...

... هرگاه که رفتیم به یاد تو به گلزار

پهلوی گل و لاله به صد عار نشستیم

شایسته گلزار نبودیم چو بلبل ...

... در چمن چون غنچه تا کی می توان دلتنگ زیست

خویش را چون لاله بر دامان صحرا می کشم

عشقت از غیرت ز خود می داشتم پنهان کنون ...

... ز خاک عشق گیاهی نمی دمد ناقص

تمام داغ بود لاله بیابانم

در کوه و دشت پهن شود تا نشان من

ای لاله کاش داغ تو بودی ازان من

از بس که حرف تیغ بتان شد زبانزدم ...

... نیم به رشک ز سامان غنچه چون من هم

چو لاله دارم از اسباب داغ پهلویی

ز ضعف بر دل مجروح خود گران شده ام ...

... نظر به غنچه کنی با تهی دلی چه کند

چو گر لاله نشود داغ مهربان کسی

نه خار غنچه به دستم نه داغ لاله به دل

نشد که برخورم از باغ و بوستان کسی ...

... بتان شهر نهادند داغ بر دل من

چو لاله نیست مرا داغ سینه صحرایی

به آفتاب پس از صبح کس نپردازد ...

... شکر لله که ز سودای تو گرم است دلم

نیستم سوخته چون لاله به داغ غلطی

خویش را در دل صحرای جنون گم کردم ...

... پرسد ز آفتاب که تنها چه می روی

کمتر ز لاله ای نتوان بود در جهان

بی داغ دل به دامن صحرا چه می روی ...

چنان افتاده ام از کار بهر لاله رخساری

که غیر از دیدن رویش نمی آید ز من کاری ...

دل ز بیداد تو رو کرد به آبادانی

در نظر برگ گل و لاله کند پیکانی

در تماشای در و بام تو چون مهر منیر ...

... عیش ما خوش که درین باغ تسلی شده ایم

چون گل و لاله به چاک دل و داغ جگری

من هم امید به شمشیر تو دارم تا کی ...

... موی زلف و مژه داغند ز موی کمری

نفسم سوخته چون لاله به دل گریه کجاست

که ضرورست لب خشک مرا چشم تری ...

آنکه کرد از داغ دل روشن چراغ لاله را

بر دل من کاش می افزود داغ لاله را

گر ز دل آهم نمی خیزد نه از افسردگی ست

دود دل بر سر نمی باشد چراغ لاله را

... پرده بر داغ کشم چون روم از شهر برون

بر دل لاله چرا تنگ کنم صحرا را

کی به سودای دلم سلسله مویی برخاست ...

... بود اول حکایت این که جان خالی کند جا را

به جای لاله و گل دیده پرخون برون جوشد

بت من بر زمین هرجا گذارد آن کف پا را ...