غنچه بی لعل تو زندانی گلشن باشد

لاله را بی تو گل داغ به دامن باشد

صبح را با شب ما تیره سرانجامی چند ...

... دانی ای دل که چه خونها به دل غنچه کنم

داغهای جگر لاله گر از من باشد

همنشین پندت اگر نیست کم بخیه مگیر ...

... خون دل من عاقبت این رنگ برآورد

نه غنچه این باغم و نه لاله این دشت

عشق از چه سیه بختم و دلتنگ برآورد ...

... چیزی که به خاطر نرساندند وفا بود

ای لاله رخان حال دل و دیده چه پرسید

تا بود مرا دیده و دل وقف شما بود ...

گر به صحرا بگذرم از اشک من گلشن شود

در چراغ لاله آب چشم من روغن شود

سرو جان یابد به باغ ار سایه اندازی بر او ...

... کی به گل چیدن چو بیدردان به گلشن می روم

تا مرا دامن ز اشک لاله گون پر می شود

ساغرم بر کف تهی و سر پر از سودای خام ...

بیا که بی تو مرا نور در چراغ نماند

بهار عیش مرا لاله ای در باغ نماند

همین نه زمزمه ما ز لب فراموش است ...

... که آب در چمن و تاب در چراغ نماند

ز شوق گریه دلم را چو لاله پنجه غم

چنان فشرد که خونابه ام به داغ نماند ...

ز چشمم بی تو شب چندان سرشک لاله گون افتد

که هرجا پا نهد اندیشه در دریای خون افتد ...

هرگزم چون لاله دل بی داغ ته بر ته مباد

تا بود غم در دلم آسودگی را ره مباد ...

... تا ز مهر تو نیفتد به غلط ساده دلی

کاش داغ جگر لاله هم از ما باشد

... چه بی دردست از داغ محبت آن تماشایی

که در گلشن بود تا لاله نسرین و سمن چیند

ز چشم افتادگان را هم صبا محروم نگذارد ...

... تا نباشد هیچ عضوی بر تنش بی درد عشق

لاله داغ خویش را قسمت بر اعضا می کند

عالمی را ابر نیسانی به طوفان می دهد ...

... گر به دوزخ برمش منت آتش نکشد

دل که چون لاله به خون داغ کند پیکر خویش

قدسی ار بوالهوسی راه زلیخا نزدی ...

... موبه مو یافته حال دلم از شانه خویش

غرق خون چون ورق لاله بود اوراقش

هر کتابی که کنم خطبه اش افسانه خویش ...

... کز دل آوردم چو گل آرایش تن کردمش

سوی باغم گو مخوان کس کز سرشک لاله گون

یک نفس هرجا نشستم رشک گلشن کردمش ...

... چشمم که برنداشته از گام گام خویش

چون لاله بخت تیره ما جزو تن بود

ننهاده ایم فاصله در صبح و شام خویش ...

... در باغ ازان چه غنچه بگیرم دماغ خویش

در باغ ما و لاله ز یک خاک رسته ایم

هرگز نیفکنیم سیاهی ز داغ خویش

از داغ دل ز شکوه ببندد دهان خود

گر لاله را بریم به گلگشت باغ خویش

بوی می ام ز خویش برد می چه حاجت است

چون لاله بشکنم به نسیمی ایاغ خویش

... کز فریب جلوه گل از قفس بیگانه ام

از دورنگی های اهل بزم ترسم لاله وار

با حریفان لاف یکرنگی زند پیمانه ام ...

... به صحرا برد خوش خوش خار خار داغ سودایم

مگر روزی چراغی از چراغ لاله بر کردم

ازان دردی که از خود هم نهان می داشتم عمری ...

چون غنچه بجز پرده دل نیست پناهم

چون لاله نظریافته بخت سیاهم

هر عقده که پیش آوردم عشق دلیل است ...

... از پی نقش پی ناقه نیم سرگردان

داغی از لاله درین دشت تمنا دارم

نروم سوی وی آهسته ز ترسیدن جان ...