... دل همان در سینه سوزد چون چراغ از تشنگی

ساغر خون خوردنم چون لاله نم بیرون نداد

بس که دل در سینه من بود داغ از تشنگی ...

... در قفای هر که افتاده است مشکین کاکلی

زینهار از لاله رخساران به دیدن صلح کن

کز نچیدن می توان یک عمر گل چید از گلی ...

... گر به ظاهر خار بی برگم ولی از داغ عشق

لاله زاری در جگر دارم تماشاکردنی

بسته ام گر چشم چون یعقوب عذرم روشن است ...

... نیستم ایمن ز چشم شور ورنه من ز داغ

لاله زاری در دل افگار دارم دیدنی

کوه غم بر خاطر آزاده من بار نیست ...

... ترک جنت بهر گندم چند چون آدم کنی

می شود بی منت مرهم چو داغ لاله خشک

داغ خود را گر ز خون گرم خود مرهم کنی ...

... در گلستانی که اشک ما سراسر می رود

لاله از شبنم ز استغنا کند پهلو تهی

از شبیخون اجل صایب نگردد مضطرب ...

... ندارد حاصلی جز داغ گلزار جهان صایب

غنیمت دان اگر چون لاله داغی بر جگر داری

... کرم کن از کباب خام ما دامن کشان مگذر

اگر چون لاله در پیراهن خود اخگری داری

توانی دست کردن در کمر نازک میانان را ...

... به این زلف پریشان هر نفس چون شانه آویزی

به روی آتشین عشق صلح از لاله رویان کن

به شمعی هر زمان تا چند چون پروانه آویزی ...

... نمی دانی که خود را جمع اگر سازی گهر باشی

ز برگ لاله می آید به گوش این مژده عاشق را

که داغ از سینه می روید اگر خونین جگر باشی ...

... ز گوش سرنمی آید مگر دل وا کند گوشی

سیه شد پرده گوشم چو برگ لاله می خواهم

دم گرمی که از نور سخن بینا کند گوشی ...

ندارم یاد خود را فارغ از عشق بلاجویی

چو داغ لاله دایم در نظر دارم پریرویی

به برگ سبز چون خضر از ریاض جان شدی قانع ...

تا رخ از باده گلرنگ برافروخته ای

جگر لاله عذاران چمن سوخته ای

نیست صیدی که دلش زخمی مژگان تو نیست ...

... می توان یافت ز سیما که چه در دل داری

از نظربازی این لاله عذاران صایب

چه به غیر از جگر سوخته حاصل داری

... صایب از پرده افلاک قدم بیرون نه

تا چو خورشید دو صد لاله خود رو بینی

... نیست در دستم اگر چون دگران دنیایی

لاله را نعل بود بر سر آتش در کوه

در ره سیل حوادث تو چه پا برجایی ...

... ازین لباس زنان عارفانه بیرون آی

ز سنگ لاله برآمد ز خاک سبزه دمید

چه می شود تو هم از کنج خانه بیرون آی ...

ز خط سیه رخ چون لاله زار خود کردی

ستم به روز من و روزگار خود کردی ...

... هنوز کوه به خدمت نبسته بود کمر

که همچو لاله مرا داغدار خود کردی

تو از کجا و تعلق به آب و گل صایب ...

دگر چه شد که به عشاق سرگران بودی

چو لاله حرف جگرسوز در دهان داری

دگر ز دیده گستاخ ما چه سرزده است ...

... که خامه را ید طولاست در سخنسازی

چو داغ لاله مرا در جگر گره شده است

هزار ناله خونین ز بی هم آوازی ...