منم که از جگر لاله داغ می دزدم

فروغ از گهر شب چراغ می دزدم ...

... چنین که محو در آن بحر بیکنار شدم

به پشت پاست مرا همچو لاله دایم چشم

ز دل سیاهی خود بس که شرمسار شدم ...

... اگر چه همچو سبو دست بسته ای دارم

ز فکر لاله عذاران برون نمی آیم

همیشه زین گل بی خار دسته ای دارم ...

... نهان به پرده راز خودست پرده درم

درین ریاض من آن لاله سیه کارم

که آب خضر شود خون مرده در جگرم ...

... من از مساعدت روزگار می لرزم

به لاله زار نلرزد دل صبا صایب

چنین که من به دل داغدار می لرزم

اگر چه در چمن روزگار خار و خسم

چو لاله داغ بود گل ز گرمی نفسم

درین ریاض من آن بلبلم که می آید ...

... مرا که صبحت داغی همیشه داشته ام

چه اوفتاده که دامن ز لاله زار کشم

مرا که دست و دل از روزگار سرد شده است ...

... کباب سوخته را اشک نیست حیرانم

که چون ز خون دلم لاله زار شد عالم

نداشت مایه ابر بهار عالم خشک ...

... ز ناله های جگرسوز خامه صایب

چو لاله یک جگر داغدار شد عالم

... شکسته کشتیم از سعی ناخدا خجلم

من خراب کجا جام لاله رنگ کجا

چو دست ماتمی از بیعت حنا خجلم ...

... به روی خوب ندیدن گناه می دانم

اگر چه شد تنم از داغ عشق لاله ستان

هنوز دعوی خود بی گواه می دانم ...

ستاره سوخته آتشین عذارانم

چو داغ لاله سیه روز نوبهارانم

به پاک چشمی من شبنمی ندارد باغ ...

... عنان گسسته تر از رشته های بارانم

چو داغ لاله به خون گرچه روی خود شستم

درین حدیقه هنوز از سیاهکارانم ...

... لباس خویش چو به از غبار خویش کنم

به خون دل ز می لاله گون بشویم دست

به اشک تلخ علاج خمار خویش کنم ...

... هزار رنگ گل داغ در بغل دارم

نه لاله ام که همین صفحه ای سیاه کنم

دوبار برخ او دیدن از مروت نیست ...

چو عکس چهره خود در پیاله می بینم

خزان در آینه برگ لاله می بینم

چرا به دست طبیبان دهم گریبان را ...

... مرا ز سیر چمن غم ترا نشاط رسد

تو خنده گل و من داغ لاله می بینم

گذشته است هلال رکابم از خورشید ...

... شکوفه ید بیضا به خاک ریخته است

ز لاله زار تجلی نشان نمی بینم

چرا ز گوشه عزلت برون روم صایب ...

... که زیر سایه آن سرو پایدار روم

خمار من به می لاله گون نمی شکند

مگر به فکر لب لعل آن نگار روم ...

... به آب و رنگ مرا نوبهار نفریبد

به ذوق داغ مگر سوی لاله زار روم

دلم گرفت ازین سایه های پا به رکاب ...

... نمی توان خمش از سینه های گرم گذشت

چراغ داغی ازین لاله زار می خواهم

رسیده مشق جنونم چنان که نتوان گفت ...

... که از غبار دل خود بس است صحرایم

نمی شود نشود داغ لاله ها ناسور

که دشت کان نمک شد ز شور سودایم ...

... چو آب آینه هر چند صاف و همواریم

اگرچه شهپر پرواز ماست لاله و گل

همان چو قطره شبنم به بوستان باریم ...