... که باقی اوست الباقی هو الله

ازین موج و ازین دریا چه گوییم

بقا دریا بود ما موج اوییم

شوی آگه ز کنه این ضرورت ...

... کز ایشان نیست غیر از نام بر جا

برون کش رخت ازین دریا به تلبیس

که شد بر باد از وی تخت بلقیس ...

... نباید بعد ازین چون غافلان زیست

ازین دریا که طوفانها ازو خاست

برون کش پا که پایانش نه پیداست ...

... اگر فانی خرامد تشنه لب زین سان به میخانه

از آن دریا کش خم ها تهی سازند قالب ها

... چو فانی غرق می گشتیم لیکن عاقبت یابند

حریفان بر کنار افکنده زین دریا چو خس ما را

... از پی صیدی چنین میریزم آب و دانه را

بهر ما دریا کشان باید که سازد می فروش

از تغارش جام را وز خم می پیمانه را ...

از تغار می چنان نوشم شراب ناب را

کبر نتواند ز دریا آنچنان برد آب را

در جفا دارد قرار آن چشم و در بیداد خواب ...

... کرده مبهم سر این نه گردش پرگار را

در خرابات مغان رندان دریا دل دهند

از پی یک جرعه می این گنبد زر کار را ...

نسیم صبح نمود از تغار صهبا موج

چو باد شرطه که آرد ز روی دریا موج

به باده زورق می را گر افکنی باشد

چو کشتی ای که به دریا روان بود با موج

پی هلاک حریفان ز حله دختر رز ...

... مگر برآوردم از بحر باده موج کرم

غریق را نبرد بر کنار دریا موج

نگر به بحر فنا شرح حال فانی خوان ...

... ز اقبال درد عشق منم عالمی دگر

ورنه ز چشم و دل ز چه دریا و کان شدم

در عشق آن پری که نشانش پدید نیست ...

... چه خامه ای ست که در کارگاه کن فیکون

نگشته بی رقم او ز قطره تا دریا

چه قدرتی ست که در بارگاه چرخ بلند ...

... چرخ از علمش فتد یکسو کجا جام حباب

ظرف دریا را پی سرپوش بودن درخورست

خاطرش درهای معنی را بود شایسته درج ...

... چو ابر رحمت و درها بحر فیض بارانش

به باطن غرق دریای وصول اما به ظاهر دست

به جسم مکتسب کشتی رهان از بحر عمانش ...

... اگر جوهر فروشان بهر سودا سوی هندوستان

برند این تحفه را یا تاجر دریا به شروانش

ز روح خسروم آید دو صد انصاف و صد تحسین ...

تا شد به هوای عشق آن ماه لقا

اشکم دریا از جگر خون پالا

گریند به حال من درین رنج و عنا

مرغان هوا و ماهیان دریا

تخم هوس مکارید در خاکدان دنیا

نتوان عمارتی ساخت بر روی موج دریا

عالم همه سرابست بودی ندارد از خود ...

... آفتابی دیدمش در کف یکی جام شراب

شیوه ی دیدم دو عالم در بن دریا غریق

هفت گردون بر سر آن بحر بی کشتی حباب ...

... اشک کوهی ز پی رفتن آن سرو روان

همچو سیلاب ز کهسار به دریا می رفت

... روح بحری است که عالم همه غرقند در او

بس عجب دارم اگر جسم کف دریا نیست

قل هو الله احد گفت صمد می دانی ...

... وه که اشک چشم خون افشا نما

در نظر از هفت دریا برتر است

گرد نعلینش که نور دیده ها است ...

موج دریا نیست دریا عین ما است

همچو خورشیدیکه عین ذره ها است ...