گرچه هردم سیل اشک ما به دریا می رود

خوشدلم از جانب او هرچه بر ما می رود ...

ای دل آن دم شرف صحبت دلبر یابی

که به سرمایه اخلاص دلی دریابی

آبرو می طلبی خاک شو و چشم مدار

که ز دریا بکشی محنت و گوهر یابی

همچو آیینه ز دل زنگ کدورت بزدای ...

... فتح بابی که خیالی ز در میکده یافت

ناصحا با که بگویم که نمی دریابی

... حبر بر امواج وان درهای کودانی که چیست

این یکی دریا ز روی وصف و آن در عدن

تا نگویدر از مخفی در درون جامه خواب ...

... شاه کمخا از سجیف و یقه دارد تخت و تاج

از برای دکمه اش دریا فرستد در خراج

محترم کرباس زردک بهر روی صوف شد ...

... آن کله با کوی صوف موج زن در اتصال

حلقه گویی به گوش موج دریا می کنند

این همه بر جامه والا غداد مشک و زر ...

... زحیرت لنگر افزاید خود آن به

که بی لنگر درین دریا نباشیم

چنان خواهیم تنها را ملبس ...

متاع ثنای بیحد و سپاس بی اندازه کریم ستاری را که انسانرا بخلعت ولقد کرمنا بنی آدم گرامی داشت ودراعه لقد خلقنا الانسان فی احسن تقویم در بر ایشان افکندزنانرا پوشش مردان و مردانرا جامه زنان گردانید که هن لباس لکم و انتم لباس لهن محاسن را سلیم سلامت بشر ساخت که وریشا و لباس التقوی چادر شب و نهالی و بالش را ثوب نوم ساخت و پیرهن وجبه و فرجی را لبس بیداری المنزه ذاته عن النوم والیقظه والمعرا عن الماکول و الملبوس سیه پوش شب بفضلش از آب دریا گلیم خویش بیرون کشیده و قصار قدرتش تافته خورشید هر بامداد در خارای کوه بر سنگ زده

گازر تقدیر او از قرص خور در طشت چرخ ...

... پیش روشندلان بحر صفا

ذکر حق گوهر است و دل دریا

پرورش ده به قعر آن گهری ...

... جز در آب روان وضو نکند

خود چه آب روان که دریایی

دور قعری فراخ پهنایی ...

... اینچنین جویها نبود آنجا

که بود فرض و عمقشان دریا

پس وضوی رسول و صحب کرام ...

... که بود زو خدای ناخشنود

گشته مسکین به موج دریا غرق

تو چه سنگش همی زنی بر فرق ...

... به من و ما اگر شود گویا

من و مایش بود همان دریا

گرچه آرد هزار طوفان زور ...

... قطره ای را چه زهره و یارا

که تواند احاطه با دریا

هر کجا تافت آفتاب قدم ...

قطره ای از تموج دریا

در زمستان فتاد بر صحرا ...

... لیکن از هر کسی و هر جایی

می شنید اینکه هست دریای

کرد از موج و شبنم و باران ...

... گاه دیدش به شکل تف و بخار

سوی بالا روان ز دریا بار

متراکم شد آن بخار و ز آن ...

... تافت یکسر به سوی بحر عنان

چون به دریا رسید و کرد آرام

شد درین دوره سیر بحر تمام ...

... از چپ و راست چون گشاد نظر

غیر دریا ندید چیز دگر

همچنین عارفان عشق آیین ...

... ابر نیسان که درفشان آمد

آب دریا که بیکران آمد

گه شمرد آن به سبحه انگشت ...

... نه فلک نقطه ای ز پرگارت

هفت دریا نمی ز ادرارت

مدت صنع تو چو لمح بصر ...

... وانچه ز آلات شادمانی بود

گرچه جا بر کنار دریا داشت

همه با یکدگر مهیا داشت ...

... که جهان همچو او ادیب ندید

همچو دریا و کان گرانمایه

همچو خورشید و مه سبکسایه ...

آن موسوس بر لب دریا نشست

تا کند بهر تقرب آبدست

دید دریایی پر از ماهی و مار

چغز و خرچنگش هزار اندر هزار

هر طرف مرغان آبی در شناه

غوطه زن از قعر دریا قوت خواه

گفت دریایی که چندین جانور

گردد اندر وی به صبح و شام در ...

بود در جود و سخا دریا کفی

بل کش از بحر عطا دریا کفی

پر شدی از فیض آن ابر کرم

عرصه گیتی ز دینار و درم

نسبتش کم کن به دریا کو ز کف

گوهر افکندی به بیرون وین صدف ...

بود قطران نکته دانی سحرساز

قطره ای از کلک او دریای راز

بهر دریا بخشش فضلون لقب

گفت مدحی سر به سر فضل و ادب ...