آبرو گر بایدت سرگشته چون خاشاک باش

طره هر موج دریا گو خم فتراک باش

کعبه مقصود خواهی خاکساری پیشه کن ...

... همره خضر پریشانی به منزل چون شوم

ذوق آشوب خطر دیوانه ام دارد چو موج

نیستم خس بسته زنجیر ساحل چون شوم ...

... تا حال ما نداند از او احتراز کن

جز موج کس گره نگشود از دل حباب

زان تیغ آبدار مرا سرفراز کن ...

... ما با وجود قامت خم مست غفلتیم

پیچیده موج باده به رگهای خواب ما

عاشق به وعده دادن جان می کند وفا

دام فریب نیست به موج سراب ما

چشم طبیب چشمه سیماب می شود ...

... شاخ ما سبز شود پیشتر از ریشه ما

موج را بحر خطرناک بود تخته مشق

هر کجا تیغ بود پا نهد اندیشه ما ...

... بر ضعیفان بیشتر می آید از دوران شکست

موج پندارد گلوی آسیا گرداب را

تیغ استاد مکمل باشد از نقصان تهی ...

ای خاکمال سرو روان تو آب ها

موج کناره کرد فریبت سراب ها

فانوس سد ره نشود نور شمع را ...

... با آنکه رفته اند به یاد تو خواب ها

ای موج آب خضر کجا می روی که باز

افتاده است بر رگ جان اضطراب ها ...

... ای چشمه حیات تغافل ز حد گذشت

موج سراب اشک من است آبشارها

هرگز ز دیدنت نشود سیر چشم ما ...

ساقیا می ده که موج او برد از جا مرا

گردبادآسا به یک دور افگند از پا مرا ...

... تکیه چون صورت به دیوار قفس باشد مرا

کشتی خود را به ساحل می رسانم همچو موج

گر ازین دریا حبابی همنفس باشد مرا ...

... در جهان با یکدگر هم پیشه را دل صاف نیست

موج نگذارد دمی بر روی آب آیینه را

چشمه آب بقا را خضر خورد و زنده ماند ...

... هر که در دنیا ز خودبینی بپوشد چشم خویش

می شمارد در نظر موج سراب آیینه را

کشتی چشم سبکباران ز عرق ایمن بد ...

... خیمه بر پا کرده ام بر روی دریا چون حباب

روزیی هر روزه از موج هوا باشد مرا

ابر بی باران ز دریا می کشد شرمندگی ...

پیشانی ناز او از موج نگه چین بست

مژگان ستم برخاست ابروی کمر کین بست ...

... عشق اگر خواهی برو دست از حیات خود بشوی

موج این دریا به گرداب فنا پیچیده است

تا قبای غنچه را سودای زلفش پاره کرد ...

شمعم و پیوسته در رگهای جانم آتش است

در دهانم موج آب و بر زبانم آتش است

ظالمان از بی کسی ویرانه ام را سوختند ...

بیا و باده کش ای محتسب به پای قدح

که موج باده نباشد کم از دعای قدح

بهار آمد و مرغان در آشیانه خود ...

... نسازند اهل دنیا حفظ آب و روی یکدیگر

ندارد موج پروا گر شکستی بر حباب آید

نباشد هیچ کس در قصر هستی از طمع خالی ...

... موی سفید پیران شد تازیانه عمر

بحر از تحرک موج سیماب می نماید

هر کاسه حبابی در بحر ناخدایست ...

... همچو شبنم خواب آسایش به چشمم تنگ بود

چین کلفت را نمی برد از جبینم موج می

دست روشنگر رخ آیینه ام را زنگ بود ...

... می تپد دل در برم چندان که از خود می روم

استخوانهای تن من موج دریا می شود

آدمی را مرگ همعصران کند دانای وقت ...