... زبان خنجر الماس چون برگ خزان ریزد

زبان بازی کند چون موج اگر با آب شمشیرش

گرفتاری که داغ بیگناهی برجبین دارد ...

... زمین کربلا راداغ دارد عرصه کویش

به موج پیچ وتاب غیرت افتاده است چون جوهر

مگر آیینه روی خویش رادیده است دررویش ...

... بس که شد آینه پرداز دلم ازبویش

خانه اش گر شود از موج حوادث ویران

صایب آن نیست که لنگر بکند ازکویش

... چه کند شورش دریای حوادث با من

من که از موج خطر ساخته ام لنگر خویش

نیست ممکن چو سبو کاسه در یوزه کنم ...

... محیط عشق محال است آرمیده شود

به تیغ موج بریدند ناف گردابش

هنوز مست غرور است چشم او صایب ...

مگر ز موج شراب است رشته سازش

که می دود به رگ و پی چو روح آوازش ...

... که غیر چین جبین نیست مد احسانش

نفس گداختگانند موج های سراب

که شسته اند ز جان دست در بیابانش ...

... ز مطربی که توان بوسه داد بر دهنش

ز دام موج نجات حباب ممکن نیست

چگونه دل به در آید ز زلف پرشکنش ...

... به هر کجا که شوی مستمی توان افتاد

که موج سبزه ز مخمل فکنده بستر عیش

عجب که یک دل پژمرده در جهان ماند ...

... که نافه هم به جوانی سفید شد مویش

همان ز موج صفا زنگ می برد از دل

ز خط اگر چه نشسته است گردبر رویش ...

... هوای نفس ز دست اختیار برده مرا

خجل چو موج سرابم ز خوش عنانی خویش

نیم به خاطر صحرا چو گردباد گران ...

... برق فنای خرمن پندار خویش باش

ازچاه مکر روی زمین موج می زند

ای یوسف زمانه خبردار خویش باش ...

هرچند خط باطلم از تار و پود خویش

خجلت کشم چو موج سراب از نمود خویش

چون ابر غوطه در عرق شرم می زنم ...

... دارم عقیق صبربه زیر زبان خویش

چون موج ازکشاکش این بحر نیلگون

فرصت نیافتم که بگیرم عنان خویش ...

... صایب نبود زیر فلک جای اقامت

چون موج سبکسیر درین شوره زمین باش

... ازگوشه عزلت چه ضرورست برآید

صایب که زند موج پریزاد سرایش

... مانع نشود طول امل خرده جان را

از موج شود بال و پر ریگ روان بیش

بیهوشی دولت شود از باده دو بالا ...

ز موج لطف آن سیمین بنا گوش

مرا کرده است چون خط حلقه درگوش ...

بس که زند موج نور سرو روانش

هاله ماه است طوق فاختگانش ...

... در دشت با سرابم در بحر یار آبم

چون موج در عذابم از خوش عنانی خویش

صایب ز کاردانی در دام عقل افتاد ...