... بسته ام گر چشم چون یعقوب عذرم روشن است

ماه مصری در سفر دارم تماشاکردنی

باغ اگر بر من شد از جوش تماشایی قفس ...

... به دنبال هوای دل ز غفلت می روی اما

به جان خواهی رسیدن زین سفر روزی که واگردی

درین درگاه سعی هیچ کس ضایع نمی ماند ...

... نمی دانی درین یک مشت گل پنهان چها داری

ز گل نعل سفر دارد در آتش خاک این گلشن

تو از شبنم درین بستانسرا چمن وفا داری ...

... ز آب شور دریا صلح کن با تلخی غربت

که چون عنبر ز خامی بی سفر بیرون نمی آیی

به یاد عالم بالا ز دل گاهی بکش آهی ...

... که سبکباری خود را به خزان نگذاری

زاد راه سفر دور توکل این است

که در انبان خود اندیشه نان نگذاری ...

... گذرد قافله عمر و تو غافل باشی

در سرانجام سفر باش و سبک کن خود را

تو نه آن دانه شوخی که درین گل باشی

کعبه در گام نخستین کند استقبالت

از سر صدق اگر همسفر دل باشی

چشم بگشای که خاک تو همان خواهد بود ...

قطره را بحر نماید سفر یکرنگی

ذره خورشید شود از اثر یکرنگی ...

دل نبندند عزیزان جهان در وطنی

که به یوسف ندهد وقت سفر پیرهنی

صبح پیری شد و از خواب نگشتی بیدار ...

... آنچه از مهلت ایام نصیب تو شده است

آنقدر نیست که برگ سفر آماده کنی

بنده آزادکنان بند خود افزون سازند ...

... که خدابین نشود دیده هر خودبینی

در سرانجام سفر باش که از سنگ مزار

خیمه بیرون زده خوش قافله سنگینی ...

... ز مو به موی تو راه اجل سفیدی کرد

تو شوخ چشم به فکر سفر نمی افتی

هزار گمشده را در نماز می یابی ...

... ملول نیست دل عارف از گذشتن عمر

که دل ز ناله جرس در سفر کند خالی

زبان سبک نکند دل ز شکوه عاشق را ...

... هزار قافله در زیر بار داشتمی

قفس به دوش سفر کردمی ازین گلشن

اگر ز درد طلب خارخار داشتمی ...

چرا به سلسله زلف او نظر نکنی

چرا به عالم بی منتها سفر نکنی

شب دراز کمند غزال مقصودست ...

... کنون که مرکب توفیق زیر ران داری

ازین خرابه پرمرده چون سفر نکنی

خبر ز راز دل بحر می توانی یافت ...

... رفیق خانه به دوشان جریده می باید

سفر نکرده ز خود عزم این سفر نکنی

زبان شکوه من در نیام خاموشی است ...

برون نیامده از خویشتن سفر نکنی

ز خویش تا نبری راه عشق سرنکنی ...

... چو آفتاب به گرد جهان برآمده گیر

به هیچ جا نرسی تا ز خود سفر نکنی

ترا که برگ سفر هست همچو شبنم گل

چرا ز روزن خورشید سر بدر نکنی ...

... در راه سیل پای به دامن شکسته ای

گرد سفر ز خویش فشاندند همرهان

تو بی خبر هنوز میان را نبسته ای ...

... هموار خویش را ز پی نام کرده ای

از روز و شب دو اسبه سفر می کند حیات

صایب چه اعتماد به ایام کرده ای

... بارست سایه بر دل آزادگان و تو

بهر سفر رفیق موافق طلب کنی

صایب به غمگسار ز غم می توان رسید ...

... سررشته حیات به آخر رسید و تو

پس پس سفر چو طفل رسن تاب می کنی

درمان شیب باده روشن نمی کند ...

... چون عقل و هوش و دین و دلت را شراب برد

آهنگ این سفر به چه اسباب می کنی

موی سفید مشرق صبح قیامت است ...

... دندان خویش پاک ز مسواک می کنی

برگ سفر بساز که هنگام رحلت است

محکم چه ریشه در جگر خاک می کنی ...