... به که برگرد دل خویش بگردد صایب

سفر کعبه کسی را که میسر نشود

تن حجاب سفر جان هوایی نشود

سیر شبنم گره از آبله پایی نشود ...

... در تماشای تو از کار دل خونشده ام

نه چنان رفت که دیگر ز سفر باز آید

زان خوشم با دل صد چاک که آن سرو روان ...

... شادی قافله مصر به گردش نرسد

هرکه را چون تو عزیزی ز سفر باز آید

نشود پیش شکر خنده من صبح سفید ...

... شبنم از چشمه خورشید اگر باز آید

سفر نکهت گل را نبود برگشتن

از دل رفته محال است خبر باز آید ...

به کف شعله اگر نقد شرر می آید

دل رم کرده ما هم ز سفر می آید

دست پیچیدن و دل بردن و پنهان گشتن ...

... جذبه ای از طرف کاهربا می باید

همه اسباب سفر کرده مهیا صایب

جنبش ابرویی از راهنما می باید

... تیر کج را ز کمان دور شدن رسوایی است

پای خوابیده ما را چه سفر می باید

عشق بیش از دهن خویش کند لقمه طلب ...

... بنمایید به جز آینه و آب کسی

که به دنبال سرم روز سفر می گرید

بر سر سوختگان گریه گرمی سر کن ...

... که بهر محو شدن تازیانه می طلبد

منم که بی خبرم در سفر ز منزل خویش

وگرنه تیر هوایی نشانه می طلبد ...

... خوش آن که حاجت ازین آستانه می طلبد

بس است از رگ جان تازیانه سفرش

دلی که بهر رمیدن بهانه می طلبد ...

دل از سفر ز بد و نیک باخبر گردد

به قدر آبله هر پای دیده ور گردد ...

... مدار چشم اقامت ز دولت دنیا

که آفتاب ملول از سفر نمی گردد

درین محیط که از صدق می گشاید لب ...

دل رمیده ملول از سفر نمی گردد

فتاد هرکه به این راه برنمی گردد ...

... ز عشق قسمت ما نیست غیر سینه چاک

کتان چه از سفر ماهتاب می آرد

در آن ریاض به بی حاصلی سمر شده ام ...

... مدار از گل خورشید دیده چشم حجاب

ز چشم آب سفر کرده کی حیا دارد

غبار سرمه چشم است پاک بینان را ...

... به طوف کعبه رسیدن گذشتن است از خود

خوشا کسی که سرو برگ این سفر دارد

به گرد چشم تو آب حیا نمی گردد ...

... چو گل کسی که درین باغ دامنی دارد

ز دوستان گرامی که می رود به سفر

که دل تهیه از خویش رفتنی دارد ...

سبکروی که ز سرپا نمی تواند کرد

سفر چو قطره به دریا نمی تواند کرد

ز بس که منفعل از کرده های خویشتن است ...

... چو مو سفید شد استادگی گرانجانی است

سفر به روشنی ماهتاب باید کرد

چو نافه صایب اگر خون کنند در جگرت ...

... نکرده آب دل خویش را چو شبنم گل

تهیه سفر آفتاب نتوان کرد

علاج غفلت خود کن که پای خواب آلود

سفر چو تنگ شود در رکاب نتوان کرد

کجا به سینه دل عاشقان قرار کند ...

تلاش بیخبری با شعور نتوان کرد

سفر ز خود به پر و بال مور نتوان کرد

خوشم به ضعف تن خود که همچو خط غبار ...

... اگر ز خویش برآیی به تازیانه وجد

سفر به عالم بی منتها توانی کرد

جمال کعبه ز سنگ نشان توانی دید ...