... می تواند دست زد در دامن منزل چو راه

هر که صایب چون خیال خود سفر در خانه کرد

... هر کجا تدبیر با تقدیر بر هم می خورد

راست کیشان را سرانجام سفر باشد یکی

در حوالی هدف صد تیر بر هم می خورد ...

... غوطه در خون می زند مرغی که بی هنگام شد

از سفر هر چند گردد پخته هر خامی که هست

نفس سرکش از دویدنهای بیجا خام شد ...

... بارها از بال بلبل دسته گل بسته اند

بر سفر کردن درین زودی دلیل روشن است

این که از شبنم جرس بر محمل گل بسته اند ...

... مرکبی چون ابلق لیل و نهارت داده اند

چون پذیرند از تو عذر لنگ کز بهر سفر

بادپایی همچو جان بیقرارت داده اند ...

... می شود روشن زآتش بوی هر هیزم که هست

نیست ممکن عیب خود کس در سفر پنهان کند

از فریب خال او ایمن مشو صایب که حسن ...

... سنگ راهی نیست چون تعجیل در راه طلب

ریگ دایم در سفر از نرم رفتاری بود

بی شعوران را نسازد بیخبر رطل گران ...

... هرکه چون شبنم درین گلزار خود را جمع کرد

هم سفر با آفتاب عالم آرا می شود

نقش شیرین کوهکن را ساخت از دعوی خموش ...

... از خس و خاشاک آتش بیش رعنا می شود

از سفر گردد دل از نور بصیرت بهره مند

در غریبی گوهر ناسفته بینا می شود ...

... همچنان از حرص افزون خارخارت می شود

هر چه را دانی سبک صایب ز اسباب سفر

می گذاری چون قدم در راه بارت می شود

... نقد جانش خرج ره می گردد از بی توشگی

از سرانجام سفر هرکس که غافل می شود

آنچنان کز کاوش آب چشمه می گردد زیاد ...

... به امید چه نخل ما گرانبار از ثمر گردد

سفر صاحب بصیرت می کند پوشیده چشمان را

به قدر گرم رفتاری قدمها دیده ور گردد ...

... که برق و و باد در دنبال عذر لنگ می گردد

سفر آسان کند هر عقده مشکل که پیش آید

پر و بال فلاخن وقت گردش سنگ می گردد ...

... که چون خم خالی از می شد بلندآوازه می گردد

عزیزی هرکه را در مصر هستی از سفر آید

مرا داغ دل گم گشته از نو تازه می گردد ...

... اگر نه شعله فطرت سخنور را به جوش آرد

سفر کن از وطن گر سینه پرجوش می خواهی

که جوش بحر هیهات است عنبر را به جوش آرد ...

زدام عشق عاشق را سفر بیرون نمی آرد

زدریا ماهیان را بال و پر بیرون نمی آرد

نباشد پختگی را آتشی چون نور بینایی

زخامی بی بصیرت را سفر بیرون نمی آرد

رخ چون آفتاب ساقیان خونگرمیی دارد ...

... ندیدم روز خوش تا رفت دامان دل از دستم

که در غربت بود هر کس عزیزی در سفر دارد

نگیرد هشت جنت جای جانان را که خون گرید ...

... که در شبها چراغی پیش دست کوهکن دارد

سفر کن تا چو یوسف شمع امیدت شود روشن

که گردد کور هر کس رو به دیوار وطن دارد ...

... که روز خوش نبیند هر که چشم دوربین دارد

اگر عارف سفر از خود کند یک بار می یابد

که دامان بهار عیش را صحرانشین دارد ...

... که پهلو از گرانخوابی زبستر برنمی دارد

سفر کن از وطن گر آرزوی پختگی داری

که جوش بحر خامی را زعنبر برنمی دارد ...