حمیدرضا 🌐
حمیدرضا در ۱ سال و ۱۱ ماه قبل، سه‌شنبه ۳ خرداد ۱۴۰۱، ساعت ۱۰:۳۰ دربارهٔ خاقانی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۴۸:
این غزل نیز به نظر می‌رسد دشواریهای وزنی مشابه این یکی داشته باشد:
خاقانی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۳۶
حمیدرضا در ۱ سال و ۱۱ ماه قبل، دوشنبه ۲ خرداد ۱۴۰۱، ساعت ۱۶:۴۷ در پاسخ به S J دربارهٔ ناصرخسرو » دیوان اشعار » قصاید » قصیدهٔ شمارهٔ ۴۴:
حجت یکی از تخلصهای شعری ناصر خسرو است (او حجت اسماعیلیه در خراسان بوده).
حمیدرضا در ۲ سال قبل، سه‌شنبه ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۱، ساعت ۱۶:۳۵ در پاسخ به مجيد ع دربارهٔ رودکی » ابیات پراکنده » شمارهٔ ۱۷۳:
تقطیع جنابعالی منوط به این است که الفهای «آن»های بعد از «است» ها را وصل بخوانیم. اگر این «آ»ها را قطع بخوانیم که به نظرم روش طبیعی‌تر خواندن آنهاست، وزن شعر این است:
مستفعلن مفعولن مستفعلن فع لن
حمیدرضا در ۲ سال قبل، سه‌شنبه ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۱، ساعت ۱۶:۳۳ در پاسخ به مجيد ع دربارهٔ خواجوی کرمانی » دیوان اشعار » صنایع الکمال » حضریات » غزلیات » شمارهٔ ۳۳۱:
نکتهٔ بسیار جالبی را عنوان فرمودید و وزن زیبایی است که پیدا کردید، اما فقط برای بیت اول غزل (مصرع دوم با ارفاق به جهت تشدید نامتداول روی یای غالیه) همچنان که جلوتر تقطیع کردید قابل پذیرش است و برای سایر ابیات مصداق ندارد. کل غزل ذوبحرین نیست.
حمیدرضا در ۲ سال قبل، یکشنبه ۱۱ اردیبهشت ۱۴۰۱، ساعت ۲۲:۱۳ در پاسخ به مجتبی دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۱۱۲:
با سپاس، وزن تصحیح شد.
حمیدرضا در ۲ سال قبل، دوشنبه ۵ اردیبهشت ۱۴۰۱، ساعت ۲۰:۴۶ در پاسخ به عباسی-فسا @abbasi2153 دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۳:
سکتهٔ هر دو مصرع از نظر عروضی صحیح و قابل قبول است (تبدیل فعلاتن به مفعولن) و نظیرش به این صورت که میانهٔ مصرع به کار رود به خصوص در شعر سبک خراسانی (ناصرخسرو و دیگران) زیاد دیده می‌شود. اتفاقاً پیشنهادی که برای مصرع دوم ارائه کردید جدای از این که آن را روان نمی‌کند مشکل عروضی دارد.
حمیدرضا در ۲ سال قبل، شنبه ۳ اردیبهشت ۱۴۰۱، ساعت ۱۸:۳۸ دربارهٔ ابن یمین » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ٧٠٣:
میلاد عظیمی در این نوشتهٔ بسیار عالی تلگرامی بر اساس ضبط سعید نفیسی و به لحاظ شهرت هدهد در میان شاعران پارسی‌زبان به کار زشت قوّادی، «فعل» را به جای «پای» در ابتدای مصرع دوم صحیح می‌داند.
حمیدرضا در ۲ سال قبل، جمعه ۲ اردیبهشت ۱۴۰۱، ساعت ۱۴:۳۲ در پاسخ به عارف دربارهٔ حزین لاهیجی » غزلیات » شمارهٔ ۵۲:
با سپاس، خطای تصحیح نشدهٔ نرم‌افزار OCR بود و با مراجعه به منبع تصحیح شد (در این مجلس که ساغر داد یا رب خوش‌نگاهان را).
حمیدرضا در ۲ سال قبل، پنجشنبه ۱ اردیبهشت ۱۴۰۱، ساعت ۱۷:۳۱ در پاسخ به رها دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۱۲:
«بس‌رای» مصرع دوم را باید روی هم بخوانید به معنای کسی که «بسیار رای» است، یعنی کسی که اندیشهٔ توانمندی دارد. با این ترتیب: «هر کس فهمید نظر تو چیست و با این حال هنوز دنبال فکر و کار خودش می‌رود آدم چندان فهمیده‌ای نیست».
حمیدرضا در ۲ سال قبل، سه‌شنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۱، ساعت ۱۴:۲۵ در پاسخ به گستهم کیانی دربارهٔ صائب تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۸۵:
احتمالاً «فلاطون» را «افلاطون» می‌خوانید. خوانش شعر را اگر گوش کنید متوجه می‌شوید که روان است و مشکل ندارد.
حمیدرضا در ۲ سال قبل، شنبه ۲۷ فروردین ۱۴۰۱، ساعت ۲۱:۵۷ در پاسخ به نصرت الله دربارهٔ قصاب کاشانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۱۴۹:
با سپاس، بیت جاافتاده طبق فرمودهٔ جنابعالی افزوده شد.
حمیدرضا در ۲ سال قبل، جمعه ۱۹ فروردین ۱۴۰۱، ساعت ۲۱:۰۰ در پاسخ به Mahmood Shams دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳۳:
با سپاس، تصویر چاپ اصلی قزوینی زیر شعر و با عنوان منبع کاغذی گنجور در دسترس و قابل مشاهده است از این جهت منبع جنابعالی در این زمینه معتبر نیست و احتمالا ناشر یا شخص دیگری روی آن اعمال نظر کرده است.
حمیدرضا در ۲ سال قبل، جمعه ۱۹ فروردین ۱۴۰۱، ساعت ۱۹:۰۲ در پاسخ به امید صادقی دربارهٔ سعدی » گلستان » باب سوم در فضیلت قناعت » حکایت شمارهٔ ۲۷:
با استفاده از شرح گلستان خزائلی (نقل به مضمون)، حلق فراخ همان دهان باز و همیشه گرسنه است که از دست فقر و ناتوانی مشتزن به جان آمده بود، یعنی گرفتار گرسنگی و تنگدستی بود (فراخ به معنی گشاد و باز متضاد تنگ است و متناسب با آن اینجا به کار گرفته شده).
حمیدرضا در ۲ سال قبل، جمعه ۱۹ فروردین ۱۴۰۱، ساعت ۱۷:۰۳ در پاسخ به امید صادقی دربارهٔ سعدی » گلستان » باب چهارم در فواید خاموشی » حکایت شمارهٔ ۷:
برای تلفظ کهن این واژه هر دو صورت «سَخُن» و «سُخُن» ثبت شده. اما این همان سُخَن امروزی ماست و در صورتی که هم خوانش کهن و هم خوانش امروزین آن را درست بدانیم هیچکدام نادرست نیست. در این مورد خاص، فارغ از صحیح بودن تلفظهای مختلف این کلمه، «خ» در «سخن» در جایگاه قافیهٔ بیت اول شعر برای رعایت قافیه قطعاً می‌بایست با ضمه خوانده شود. خواندن سایر موارد با ضمه به نمایاندن جناس درونی حاصل از تکرار آن هم کمک می‌کند.
حمیدرضا در ۲ سال قبل، پنجشنبه ۱۸ فروردین ۱۴۰۱، ساعت ۰۹:۴۱ در پاسخ به روزبه مشعشعی دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳۰:
مطلبی که می‌فرمایید بدیهی و لزوماً صحیح نیست. در این مورد به صفحات ۴۶۰ تا ۴۶۲ شرح غزلیات سعدی از استاد فرح نیازکار نشر هرمس (چاپ اول: ۱۳۹۰) مراجعه بفرمایید تا ببینید که ایشان در مطلبی مفصل دلیل درست بودن «می‌جَست» و «درفشان» را از نظر خودشان توضیح داده‌اند. اگر خوانشی با آنچه بدیهی به نظر می‌رسد متفاوت است به احتمال قوی خوانشگر با مطالعه، خوانش نامتداولی را ارائه کرده است.
حمیدرضا در ۲ سال قبل، چهارشنبه ۱۷ فروردین ۱۴۰۱، ساعت ۱۱:۱۴ در پاسخ به سجاد رشیدی پور دربارهٔ سلیم تهرانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۵۱:
با سپاس، طبق فرموده دو شعر از هم جدا شدند و شعر دوم در حال حاضر غزل شمارهٔ ۵۱ است.
حمیدرضا در ۲ سال قبل، جمعه ۱۲ فروردین ۱۴۰۱، ساعت ۱۰:۱۸ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب سوم در عشق و مستی و شور » بخش ۵ - حکایت در معنی اهل محبت:
در مورد «ازرق‌رز» این نوشته از میلاد عظیمی را ببینید. در مطلب مستقیماً به این نکته اشاره نشده (برداشت شخصی من:) اما به نظر می‌رسد «رز» در «ازرق‌رز» از جنس «رز» در «رنگرز» باشد.
حمیدرضا در ۲ سال و ۱ ماه قبل، پنجشنبه ۴ فروردین ۱۴۰۱، ساعت ۱۷:۵۷ در پاسخ به رضا از کرمان دربارهٔ سیف فرغانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۵۱۶:
با سپاس از تذکر جنابعالی، بیت آخر به بیت اول منتقل شد.
حمیدرضا در ۲ سال و ۱ ماه قبل، یکشنبه ۲۹ اسفند ۱۴۰۰، ساعت ۱۱:۵۴ در پاسخ به بنده hashemimasoud68@yahoo.com دربارهٔ سلیم تهرانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۹۷:
با سپاس از جنابعالی بابت تذکر این مشکل، غزل از بیت ۶ شکسته شد و به شعر بعد منتقل شد (تعداد غزلیات یکی اضافه شد).
حمیدرضا در ۲ سال و ۲ ماه قبل، چهارشنبه ۲۷ بهمن ۱۴۰۰، ساعت ۲۰:۱۱ در پاسخ به امیرحسین AmirhosseinF8209@gmail.com دربارهٔ سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۸۰:
من دو منبع را نگاه کردم. شرح غزلیات سعدی فرح نیازکار و کلیات سعدی حسین استادولی و بهاء الدین اسکندری، هر دو «نُقل» را صحیح می‌دانند و اعتقاد دارند در این مصرع «سخن» به خاطر شیرینی به «نُقل» تشبیه شده است.