حرف آخر قافیه

شماره ۱: کثرت افزود، وحدت ار کاست ترا

شماره ۲: جائی که خورد ناخن مطرب به رباب

شماره ۳: یاران ریا به پرده، چه شیخ و چه شاب

شماره ۴: برغنچه لعلش خار خط دوخت نقاب

شماره ۵: سردار اگر چند به شمشیر ادب

شماره ۶: آنجا که زیاد و کم قدح نوش شراب

شماره ۷: زی خمکده خواندم ار فلانکس به شتاب

شماره ۸: می کرد ز قسمت ازل بخت خراب

شماره ۹: بگشاد خدا چو خلق آدم را دست

شماره ۱۰: مفتی که به علم و عدل و عرفان سمراست

شماره ۱۱: کعبه که بود به کیش من هستی دوست

شماره ۱۲: آنرا که هماره ذوق ساغر نوشی است

شماره ۱۳: عامی داند ز خود به خود نتوان رست

شماره ۱۴: در عهد تو قند را عتابی دگر است

شماره ۱۵: تا دیده همی نگه به دست تو گماشت

شماره ۱۶: در معرفت مفتی عرفان پرداخت

شماره ۱۷: مفتی بر آن کش همه جهل آئین است

شماره ۱۸: صوفی کش از ارواح مکرم سخن است

شماره ۱۹: تا ز لگد آرد اسب چون خیزد راست

شماره ۲۰: لعلت که بشد امید و بیمش باقی است

شماره ۲۱: زاهد چکد اشکی به ریا باد این است

شماره ۲۲: دل در تابت ز پیچش دستار است

شماره ۲۳: سردار مرا بتی که هفت آمد و هشت

شماره ۲۴: سرمایه کاستی فزود من و تو است

شماره ۲۵: در بوس نهان ضنت لعلت فاش است

شماره ۲۶: تا چند به خود مهر و به یزدان کینت

شماره ۲۷: آن حسن بدیع را حسابی دگر است

شماره ۲۸: افزود اگرش به لاله سنبل چه کم است

شماره ۲۹: همت به دو کار بر یک انسان نگماشت

شماره ۳۰: واعظ در باغ سبزش روضه مینواست

شماره ۳۱: امکان که به واجب از سلاله طین است

شماره ۳۲: بس مردم دیده در هوای تو گریست

شماره ۳۳: آنرا که نه با غیر و نه با خود کار است

شماره ۳۴: با اهل صفا جز سر انکارت نیست

شماره ۳۵: ثروت سامان عامی شیطان راست

شماره ۳۶: از منبر شیخ را دل رستن نیست

شماره ۳۷: مدح ار چه در او ذم شد از وی مفتوح

شماره ۳۸: جدگیر مراین لطیفه بی هزل و مزاح

شماره ۳۹: ز نقحبه ای ار زهر اجل در نوشد

شماره ۴۰: این خر خلفان پسر که مادر گهرند

شماره ۴۱: از پسته چو شکرت نمک ریز آید

شماره ۴۲: آنرا که بطی دو باده در چنگ آید

شماره ۴۳: می خور که روانت حکمت افزون روید

شماره ۴۴: زین جنس دوپا هر آنکه بر سر گردد

شماره ۴۵: ز آن طره به جز شکست بر دل نرسد

شماره ۴۶: این پخته که سفله خام تعبیر کند

شماره ۴۷: چون کاسه می شکسته قانون گردد

شماره ۴۸: مفتی اگرت ز ترک دستار افتاد

شماره ۴۹: آن طره به ما جهود سار استیزد

شماره ۵۰: بر خون من آن ترک شکرلب گذرد

شماره ۵۱: این خرگله مغز جو که سگ های ترند

شماره ۵۲: آن قوم که بر به ذوق بعضی دلیند

شماره ۵۳: هر فیض که آب زندگانی بخشد

شماره ۵۴: جز این دل دوزخ دم دریا پالود

شماره ۵۵: سردار پی زاهد خودبین گردد

شماره ۵۶: زآنان که نشاط باده و باغ کنند

شماره ۵۷: صورت نگران به بندگی خویش درند

شماره ۵۸: زانم چه که خم باده گلگون جو شد

شماره ۵۹: گر جام کشی مایه شینت دانند

شماره ۶۰: این خر گله بی وجود مردم ایجاد

شماره ۶۱: صوفی و مفتی خود از دوئیت بریند

شماره ۶۲: زی سنبل خط زخالش بردم فریاد

شماره ۶۳: یزدان به زلل نز در اعزاز نهاد

شماره ۶۴: جای زه از آن سخت کمان ابرو داد

شماره ۶۵: گر زاهد خر ز خوی خود برگردد

شماره ۶۶: آدم مایه گسستن آمد ز وجود

شماره ۶۷: این جنس دو پا گر همه گل خار ارزد

شماره ۶۸: گاوان گلین که نفس شاخ و لگدند

شماره ۶۹: مشنو که ز نیست هست و بودی زاید

شماره ۷۰: سردار اگر از سر صفا برخیزد

شماره ۷۱: تا از مژه آب خاک فرسود آید

شماره ۷۲: آنکو به سپیدی رخ دلبند ستود

شماره ۷۳: زین خر گله کاندر همه عالم گردد

شماره ۷۴: صوفی ز صراط با توکل گذرد

شماره ۷۵: سردار تو گرگ شیری از گربه مخور

شماره ۷۶: هستی باغی و ممکن نیست گهر

شماره ۷۷: از هر می لعل گوهر آن لب خوشتر

شماره ۷۸: با قد بلند یار پستی خوشتر

شماره ۷۹: با زفت سرین کز همه بالا و بزیر

شماره ۸۰: رایم به روش سپرد هنجار دگر

شماره ۸۱: عقل و دل و دین بستم از آن زلف دراز

شماره ۸۲: زاهد چو به گردن افکنی گاه نماز

شماره ۸۳: ای بر به وجود عاریت مرکب ساز

شماره ۸۴: خورشید بسی شد به حمل چهر افروز

شماره ۸۵: غم ایلاوس و رنج آنم افسوس

شماره ۸۶: با یک هستی چه گوئی ای سرد نفس

شماره ۸۷: سردار مر این دفتر تحقیق اساس

شماره ۸۸: مرد و زن آفاق سپردم پس و پیش

شماره ۸۹: سردار نهان و فاش نامی کم و بیش

شماره ۹۰: با نفس مصالحت به یزدان پرخاش

شماره ۹۱: کوچک شده سر بزرگ با دستارش

شماره ۹۲: در میکده گه جزو خدا نالان باش

شماره ۹۳: در دولت دیر پای سلطان ملوک

شماره ۹۴: گفتی که به مشت هاک من بعد هلاک

شماره ۹۵: ای صوفی و مفتی از من راست مقال

شماره ۹۶: سردار که بی نظام و سرهنگ و جدال

شماره ۹۷: از بنگه اعتقاد نز راه حیل

شماره ۹۸: یغما من و بخت و شادی وغم با هم

شماره ۹۹: در وسمه کشی چو ابروی خنجر فام

شماره ۱۰۰: ایزد دهد ار دولت دارای ریم

شماره ۱۰۱: کج کج منگر در من شمشیر نیم

شماره ۱۰۲: سردار اسرار مسالک آن سه مقام

شماره ۱۰۳: سردار ز روی ذوق نز سوق کلام

شماره ۱۰۴: بیش از همه کس و از همه کس کم مائیم

شماره ۱۰۵: از پیر خرابات نبرم به ستم

شماره ۱۰۶: شیخ خشک از صوفی تر نشناسم

شماره ۱۰۷: از آتش نی دوزخی افروخته‌ام

شماره ۱۰۸: در مشرب شور و تلخ پا بستش بین

شماره ۱۰۹: زین خر گله میش پوش افزون طلبان

شماره ۱۱۰: زان زلف و ذقن چیست فلک پیمودن

شماره ۱۱۱: نه شکوه ز مستقبل و نز ماضی کن

شماره ۱۱۲: دنیا نکند ریع به کسب من و تو

شماره ۱۱۳: زاهد به کتابی و کتاب من و تو

شماره ۱۱۴: مفتی ز در خم شکنی خمکده کاو

شماره ۱۱۵: بفزای به انسان ز بهائم کم شو

شماره ۱۱۶: تا کی گوئی قطره فروهل یم جو

شماره ۱۱۷: ای بخت دمی ز خواب نوشین برشو

شماره ۱۱۸: گیتی همه پیدا و نهان...به

شماره ۱۱۹: زی آن ز نخم مراین دل نامه سیاه

شماره ۱۲۰: زد بر دل من نرگس شیدای تو راه

شماره ۱۲۱: برسیم سپید ذقن آن خال سیاه

شماره ۱۲۲: جز ما و دل وین خرد بیگانه

شماره ۱۲۳: مفتی چه سر اندر پی درویشانی

شماره ۱۲۴: رازی رانم ترا به کس بر مسرای

شماره ۱۲۵: خیام که داشت پیشی از ما قدمی

شماره ۱۲۶: از آن لب جان فروز دم دم بکشی

شماره ۱۲۷: گر زاهد خشک بالمثل تر بودی

شماره ۱۲۸: تا کی پی فردوس سراپا پوئی

شماره ۱۲۹: با آن همه خردی این بزرگی تاکی

شماره ۱۳۰: دربند آویز اگر رهائی طلبی

شماره ۱۳۱: چشمش نسبت به می پرستان چه دهی

شماره ۱۳۲: تاکی ز پی خدا به خلق انگیزی

شماره ۱۳۳: صوفی صفت بدرگی آخر تا کی

شماره ۱۳۴: رخساره به خون صد پیم افزون شوئی

شماره ۱۳۵: بر کرده غراب چند از یاوه پری

شماره ۱۳۶: گر فضل به علم و خط و دفتر بودی

شماره ۱۳۷: تا کی به خود افزون زخدا کم گردی

شماره ۱۳۸: نه چهره گلی، نه سنبلان مرغولی

شماره ۱۳۹: از جان فرمش همی زتن یا کنی

شماره ۱۴۰: این جان کآمد طفیل تمثال علی

شماره ۱۴۱: تا گرم گذشتن از جهنم نشوی

شماره ۱۴۲: صوفی چو به خلسه چشم بر طاق نهی

شماره ۱۴۳: با نفس صفا و با خرد ناوردی

شماره ۱۴۴: از بنگه خود پی به خدا گم نکنی

شماره ۱۴۵: گر نفس جنون ار گهر فرهنگی

شماره ۱۴۶: آن روز که آدم به تراب اندودی

شماره ۱۴۷: هشیارانت خوار نهند از مستی

شماره ۱۴۸: از نوش لبش حدیث خال افکن طی

شماره ۱۴۹: با عارف مغز خواره صوفی حالی