گنجور

 
 
 
خیام

نتوان دل شاد را به غم فرسودن

وقت خوش خود بسنگ محنت سودن

کس غیب چه داند که چه خواهد بودن

می باید و معشوق و به کام آسودن

سنایی

تا چند ز سودای جهان پیمودن

واندر بد و نیک جان و تن فرسودن

چون رزق نخواهدت ز رنج افزودن

بگزین ز جهان نشستن و آسودن

ابن یمین

ای ابن یمین چند ز می پیمودن

جانرا بغم بیخردی فرسودن

می رانه همین عیب که چون مست شوی

نتوان نفسی از هنرت آسودن

مشابه‌یابی بر اساس وزن و قافیه