چو روشن گشت شه را چشم امید

ز پستا زی خراسان برد خورشید

به راه اندر همی شد خرم و شاد

جفاهای جهانش رفته از یاد

ز روی ویس بت پیکر عماری

[...]

چو در مرو گزین شد شاه شاهان

عدیل شاه شاهان ماه ماهان

به مرو اندر هزار آذین ببستند

پری رویان بر آذینها نشستند

مهانش گوهر و عنبر فشاندند

[...]

چو دایه شد ز کار ویس آگاه

که چون آواره برد او را شهنشاه

جهان تاریک شد بردیدگانش

تو گفتی دود شد در مغز جانش

بجز گریه نبودش هیچ کاری

[...]

چو دایه ویس را چونان بیاراست

که خورشید از رخ او نور می خواست

دو چشم ویس از گریه نیاسود

تو گفتی هر زمانش درد بفزود

نهان از هر کسی مر دایه را گفت

[...]

چو بر رامین بیدل کار شد سخت

به عشق اندر مرو را خوار شد بخت

همیشه جای بی انبوه جُستی

که بنشستی به تنهایی گرستی

به شب پهلو سوی بستر نبردی

[...]

چو دایه پیش ویس دلستان شد

چو جادو بد گمان و بد نهان شد

سخنهای فریبنده بپیراست

به دستان و به نیرنگش بیاراست

چو ویس دلستان را دید غمگین

[...]

چو سر بر زد ز خاور روز دیگر

خور تابان چو روی ویس دلبر

به جای و عده گه شد باز دایه

نشستند او و رامین زیر سایه

مرُو را دید رامین سخت خرّم

[...]

چو روز رام شاهنشاه کشور

نبرد آراست با گردان لشکر

سرایش پر ستاره گشت و پر ماه

ز بس خوبان و سالاران در گاه

همه طبعی چو خسرو بود با کام

[...]

چو پیش ویس رفت او را دُژم دید

ز گریه در کنارش آب زم دید

دگر ره ویس با دایه برآشفت

ز شرم و بیم یزدانش سخن گفت

که من خود چون براندیشم ز یزدان

[...]

چو خواهد بد درختی راست بالا

چو بر روید بود ز آغاز پیدا

همیدون چون بود سالی دل افروز

پدید آیدش خوشی هم ز نوروز

چنان چون بود کار ویس و رامین

[...]

چو رامین بود با خسرو یکی ماه

به نخچیر و به رامش گاه و بیگاه

پس از یک مه به موقان خواست رفتن

درو نخچیر دریایی گرفتن

شهنشه خفته بود و ویس دربر

[...]

خوشا جایا بر و بوم خراسان

درو باش و جهان را مِیْ خور آسان

زبان پهلوی هر کاو شناسد

خوراسان آن بود کز وی خور آسد

خور آسد پهلوی باشد خور آید

[...]

چو بشنید این سخن آزاده شمشاد

شد از گفتار موبد خرم و شاد

نمازش برد و چون گلنار بشکفت

ز پیشش باز گشت و دایه را گفت

برو دایه بشارت بر به شهرو

[...]

چو بیرون آمد از دروازه خرم

شد از تیمار هجرش نیمه‌ای کم

چو بادی از کهستان بردمیدی

بهشتی بوی خوش زی او رسیدی

خوشا راها که باشد راه ایشان

[...]

چو آگه گشت شاهنشاه موبد

که پیدا کرد رامین گوهر بد

دگر باره بشد با ویس بنشست

گسسته مهر دیگر ره بپیوست

دل رام آنگهی بشکیبد از ویس

[...]

پس آنگه پاسخی کردش بآیین

به پایان تلخ و از آغاز شیرین

مرو را گفت شاها نیکناما

بزرگا کینه جویا خویش‌کاما

چه پیش آمد ترا از خویش کامی

[...]

چو در مرو گزین شد شاه شاهان

دلش خرم به روی ماه ماهان

ز روی ویس بودی آفتابش

ز موی ویس بودی مشک نابش

نشسته شاد روزی با دلارام

[...]

چو از دیدار ویسه گشت نومید

به چشمش تیره شد تابنده خورشید

سپردش زرد را شاهی سراسر

که هم دستور بودش هم برادر

گزید از هر چه او را بود تیغی

[...]

بدان گاهی که شاهنشاه موبد

برون رفت از نگارین کاخ و گنبد

دل از شاهی و شهر خویش برداشت

بیابان بر گزید و کاخ بگذاشت

بدان زاری و بد روزی همی گشت

[...]

چو شاه و ویس و رامین هر سه باهم

دگر باره شدند از مهر بی غم

گناه رفته را پوزش نمودند

به پوزش کینه را از دل زدودند

شه شاهان به پیروزی یکی روز

[...]