هر که او عاشق جمال بود

شاهدش خود گواه حال بود

گر بود پاکباز شاهد نیز

پاک و روشن‌تر از زلال بود

حال اگر برخلاف این باشد

[...]

ای گل از غنچه کی برون آیی

که شدم ز انتظار سودایی

بلبلان را نمی‌برد شب خواب

تا سحرگه نقاب بگشایی

با صبا گفته‌ای که می‌آیم

[...]

چه نویسم ز آرزومندی

کان زبان قلم نداند گفت

ای وجودت به ذات خود قایم

ذات پاک تو قایم و دایم

اول و آخر و قدیم و عظیم

خالق و رازق و کریم و رحیم

ظاهر و باطن و غفور و ودود

[...]

هر که ره با دلیل پیماید

گرچه زحمت کشد بیاساید

از آفت ره کسی خبر دارد

که قدم در پی نظر دارد

هرکه بی همرهی رود به سفر

[...]

پیشوا یار غار او صدیق

آن رسیده به عالم تحقیق

برگزیده رسول و یزدانش

ارجحی گفته بهر ایمانش

گفت از بهر قوت از غفار

[...]

بعدازان چون خلیفه گشت عمر

شد جهان گیر دین پیغمبر

داد تأیید قادرش یاری

در جهان گیری و جهان داری

کرد اظهار دین مصطفوی

[...]

چون عمر شد روان به دار سلام

گشت عثمان خلیفة الاسلام

ناصر ملت محمد بود

ناشر سنت مؤید بود

بهدی الله عینه قرت

[...]

چون به جای نبی علی بنشست

اهل اسلام را قوی شد دست

اسد الله خلیفه فاضل

مرشد خلق عالم عامل

قدوة اهل دین علی ولی

[...]

ذوق وجد وسماع وجان بازی

هست در قوم ملت تازی

زانکه ایشان ز دل خبر دارند

با نشاط از شراب اسرارند

عاشقان حبیب معبودند

[...]

علم باید که ره نمای بود

نه فضولی شره فزای بود

جهل در داست علم درمان است

علم آب درخت ایمان است

زاب گردد درخت تازه و تر

[...]

ای سخن پرور بلند آواز

که زبان تیز کرده ای و دراز

دست حرص و هوا دراز مکن

دهن ماره آز باز مکن

تا حدیث تو دل پذیر آید

[...]

واعظانی که اهل تحقیقند

به مواعظ کلید توفیقند

یافتند از خدای عز و جل

عقل و ایمان وذوق وعلم وعمل

روز و شب کار بندگی دارند

[...]

دل‌ربایی به دل‌نوازی کن

پای‌ها بوس و سرفرازی کن

کز تواضع بلندقدر شوی

در نظرها چو ماه بدر شوی

مه چو در آسمان زیر نشست

[...]

آرزوهاست در دلت پنهان

انها من سلاسل الشیطان

که به دوزخ بدان کشند تو را

ان تکن منکر فسوف تری

دل به دنیا چو مشتغل گردد

[...]

گفتن از بهر کار در کار است

ورنه اینجا چه جای گفتار است

مهر مجنون و گرمی فرهاد

تا قیامت کنند مردم یاد

ذکر لیلی و قصه شیرین

[...]

همنفس شد سگ شبان با گرگ

گله را سگ خوردکنون یاگرگ

دزد و خازن چو یار غار شوند

آفت مال شهریار شوند

شیخ چون با مرید باده خورد

[...]

زنگیی زشت را ظریفی دید

گفت باید به ریش او خندید

با مویز سیاه برد جعل

نزد آن زشت روی گنده بغل

گفت کاین نقل باده خواران است

[...]