دل خود را ز تاب و تابش طمع

تافته و تفته دار چون دل شمع

کان فتیله که بر فروزندش

تا نشد تافته نسوزندش

آن نباشد ولی که چون سرخاب

[...]

تازه اندر بهار حق صوفیست

سرو بر جویبار حق صوفیست

صورت سرو چیست زی عامه

راست قد تازه‌روی و خوش کامه

صوفیانی که کاسه پردازند

[...]

صوفیی از عراق با خبری

به خراسان رسید زی دگری

گفت شیخا طیقتان بر چیست

پیرتان این زمان نگویی کیست

راه و آیینتان مرا بنمای

[...]

پسری داشت شیخ ناهموار

گنج پرداز و رنج نابردار

پیر روزی ز بهر نصح و نیاز

گشت راضی به صلح نان و پیاز

بر سر مجمع از سرِ آزار

[...]

دست دین کن به علم و عدل قوی

چون سگ پای سوخته چه دوی

این ترا گویم ای لهاوری

کز جمال حریم حق دوری

لیکن آن کس که سینه صاف کند

[...]

یک جهانند زیر این افلاک

کام پر زهر و خانه پر تریاک

تا دلت زیر چرخ گردانست

هرچه زی تو بدست نیک آنست

برگذر زین سرای هزل و هوس

[...]

تو به گوهر ورای دو جهانی

چکنم قدرِ خود نمی‌دانی

با زنان نیک هم نبردی تو

با چنین زور مردِ مردی تو

چه کمست ای بزرگ زاده ترا

[...]

ای سنایی به گرد رضوان پوی

دَرِ آن از ثنای سلطان جوی

شاه بهرامشاه مسعود آن

که به حق اوست پادشاه جهان

ای سنایی کمِ سنایی گیر

[...]

مثَل ابتدای دولت شاه

بود چون یوسف و برادر و چاه

بود از آغاز رنج و غم خوردن

عاقبت گنج بود و بر خوردن

آن فکندن به چاه بهر الم

[...]

عرش اگر بارگاه را زیبد

شاه بهرامشاه را زیبد

شه به پشت حقیقت اعجاز

نه ز روی گزاف و راه مجاز

هست چرخ ارچه هرزه دوران نیست

[...]

از مدد نیزه نیزه بود آن روز

تیر پروین ربای جوزا دوز

سیهان را به خنجر روشن

کرده چون لعل مهرهٔ گردن

جزع‌گیران به زیر درع چو آب

[...]

بنه ای عدل تو بقای جهان

در کنار جهان سزای جهان

چون درِ عدل باز شد بر تو

درِ دوزخ فراز شد بر تو

عدل مر مرگ را بریزد آب

[...]

ای ز انصاف و عدل بالاتر

از عُلا رای تست والاتر

سخنی گویمت به حق بشنو

خیره بر راه تنگ و تیره مرو

هرکس از روی عرف خود آیند

[...]

دید یک شب به خواب عبداللّٰه

پدر خویش را عُمر ناگاه

گفت یا میر عادل خوش خوی

حال خود با من این زمان برگوی

با تو ایزد چه کرد بر گو حال

[...]

آن شنودی که بود چون در خورد

آنچه با میر ماضی آن زن کرد

شاه شاهان یمینِ دین محمود

که از او گشت زنده رادی و جود

کان زن او را جواب داد دُرشت

[...]

احنف قیس بهر جمعی اسیر

گفت کین بستگان برِ تو امیر

گر بحقند بسته حلمت کو

ور خود از باطلند علمت کو

عفو کان هست اصل دینداری

[...]

من ندانم ز جملهٔ اشرار

پُر گناهی چو بی‌گناه‌آزار

جز سیه روی وقت بیدادی

نکند همچو زنگیان شادی

شغل دولت که از ستم سازی

[...]

گفت روزی حکایتی پیری

که مرا بُد نشانهٔ تیری

کاندر آن روزگار شاهی بود

عالم عدل را پناهی بود

داد و انصاف و عدل گستردی

[...]

چون تبه شد خلافت مأمون

ریخت مر خلق را به ناحق خون

کرد بر آل برمک آن بیداد

کهکسی زان صفت ندارد یاد

یحیی بیگناه را چو بکشت

[...]

همچنین شاه ماضی با جود

ناصرِ دین سرِ کرم مسعود

گشت بر بوالحسین میمندی

متغیر ز چونی و چندی

رفع کردند مر ورا در کار

[...]