رخت تاثیر آهی بر نتابد

غمت هر دستگاهی بر نتابد

چنان نازک رخی داری که از دور

بصد حیلت نگاهی برنتابد

رخت را برگ رویم نیست شاید

[...]

نفس باد صبا می جنبد

غیرت مشک خطا می جنبد

سر و گویی سر حالت دراد

می زند دست وز جا می جنبد

لالۀسوخته دل پنداری

[...]

کسی که دل به سر زلف یار در بندد

بروی عقل در اختیار در بندد

چو خلوتی طلبد دیده باخیال رخش

به آب دیده همه رهگذار در بندد

برو چگونه نهم نام دلگشای که او

[...]

رنگ رویت بر ارغوان خندد

لعل تو بر می جوان خندد

خنده خونین زند انار زرشک

هر کجا آن دو نار دان خندد

با لبت گر برند نام شکر

[...]

رخی چنان که ز خورشید و ماه نتوان کرد

خطی چنان که ز مشک سیاه نتوان کرد

چگونه بوسه توان زد برای رخ نازک

که از لطیفی در وی نگاه نتوان کرد

به پیش چهرۀ تو من ز غم دمی نزنم

[...]

یار با ما وفا نخواهد کرد

با خودم آشنا نخواهد کرد

نکند رای من وگر کند او

بخت من خودرها نخواهد کرد

خوبی و بد خویی چو همزادند

[...]

زلف تو کان همه سرها دارد

گوییا هیچ سرما دارد

گرد روی تو چرا حلقه کند

گر نه با ما سر سودا دارد؟

سرکشی چون نکند هندویی

[...]

رخ و زلفت از شگرفی، صفت بهار دارد

خنک آنکه سر و قدّی ، چو تو در کنار دارد

لب لعل دل فریبت ، ز گهر حدیث راند

سر زلف مشک بارت، ز بنفشه بار دارد

رخ چون مهت ندانم، که چه عزم دارد آیا

[...]

تاب جمال تو آفتاب ندارد

با خم زلفت بنفشه تاب ندارد

کرد دلم شب خوش خیالت از یراک

دیده درین عهد چشم خواب ندارد

غمزۀ خود را بآب چشم جلاده

[...]

دلبرم رسم خود چنین دارد

که دل دوستان غمین دارد

از پی یک حدیث دامن گیر

صد جواب اندر آستین دارد

حلقة زلف او ز بلعجبی

[...]

دل من ز اندوه ننگی ندارد

چو داند که شادی درنگی ندارد

نیالوده از خون جانم زمانه

همه تر کش غم خدنگی ندارد

کشد تیغ در روی من صبح هر دم

[...]

هر که چون روی تو رویی دارد

سر بسر راحت دنیی دارد

هر که دارد دهن و زلف و خطت

کوثر و سدره و طوبی دارد

از جهان دوست ترا دارد دل

[...]

عشق تو گردست در زمانه برآرد

ز آدمیان قحط جاودان برآرد

رخصت آهی بده که تا دل تنگم

یک نفس آخر بدین بهانه برآرد

یارگی عشق تو چو تاختن آرد

[...]

گل زرشک تو پیرهن بدرد

روی تو پرده بر سمن بدرد

چون زند غمزۀ تو دست به تیغ

زهرۀ مهر تیغ زن بدرد

ز آرزوی دو لعل جان بخشت

[...]

سپیده دم بصبوحی شتاب باید کرد

پگاه دم قدحی پر شراب باید کرد

نه ذرّه‌ایم که با آفتاب برخیزیم

صبوح پیش‌تر از آفتاب باید کرد

نقاب شب ز رخ روز چون فرو کردند

[...]

دوش با من نگار من آن کرد

که بصد سال عذر نتوان کرد

زلف بر بند خود بدستم داد

حلّ آن مشکلاتم آسان کرد

قصب از پیش ماه دور انداخت

[...]

مکن ای دوست اگر بتوان کرد

هر چه از شور وز شر بتوان کرد

نه دل من که بیک غمزۀ تو

عالمی زیر و زبر بتوان کرد

چون سر زلف تو از مشک سیاه

[...]

ز رویت دسته گل می توان کرد

ز زلفت شاخ سنبل می توان کرد

ز قدّ چفتۀ من در ره عشق

بر آب دیده ام پل می توان کرد

ز نوک غمزۀ تو بی محابا

[...]

باد بر خاک ترک تازی کرد

با عروسان خفته بازی کرد

ابر از آب دیده وقت سحر

جامۀ شاخ را نمازی کرد

غنچه را بر سماع بلبل مست

[...]

باز ما را رخ زیبای تو در کار آورد

با زمان بند کمند تو گرفتار آورد

هوسم بود که چون غنچه گریزم در خود

بازم از پوست برون آن گل رخسار آورد

کرده بد روی بدیوار لامت دل من

[...]