اسب سواری لب آبی رسید

مرکبش از پویه بماند و رمید

زجر همی کردش و همت گماشت

اسب بجا مانده و سودی نداشت

صاف ضمیری که بدش جان پاک

[...]

دخترکی سن دهش ناتمام

ناشده در خانهٔ شویش مقام

بود یکی روز به طی طریق

کش گذر افتاد بچاهی عمیق

کرد در آن چاه نگاه و نشست

[...]

گفت کسی با دگری راز خویش

کرد در آن مطلبش انباز خویش

لیک بگفت این سخن انشامکن

پیش کسی راز من افشا مکن

روز دگر آنچه بدو گفته بود

[...]

خواجهٔ دنیا طلب کاهلی

مست خرافت ز خدا غافلی

ز اهل خساست به جهان طاق بود

منکر بخشایش و انفاق بود

داشت غلامی که ز خوبی تمام

[...]

عارفی از ضعف به بستر فتاد

مرگ برویش در محنت گشاد

موسم آن شد که از این خاکدان

روی کند در وطن جاودان

خویش و اقارب همه غمگین او

[...]

شیر خدا رهبر اهل یقین

حیدر صفدر شه دنیا و دین

سوی قبورش بفتادی گذار

گفت که ای معتکفان مزار

باغ و سرا سیم و زر و خانمان

[...]

دفتر جان بخش و داد بشر

عیب مدان باشد اگر مختصر

شهد شکر در کمی افزونتر است

سنگ همانا ز کمی گوهر است

باری از این بحر که شد اقتباس

[...]

شنیدستم بدیوانه نمائی

ترحم کرد شخصی کفش پائی

شد آن ژولیدهٔ حق بر لب رود

بزیر سر نهاد آن کفش و بغنود

ز جاجست و در آبش کرد پرتاب

[...]

بزشتی کرد تسخر عیب‌جوئی

که از خوبی نداری آبروئی

تو را حق کرده محروم از ملاحت

ز اعضای تو میریزید قباحت

بهر عضو نو عیبی آشکار است

[...]

گل و شبنم به هم در بوستانی

خوش افکندند طرح داستانی

به شبنم گفت گل از روی نخوت

تو را با من نباشد حد صحبت

چمن زیبا ز گل باشد گلم من

[...]

خرد را گفتم ای دانای هر راز

مرا از کار دل کن عقده‌ای باز

کند با هرکس این دل آشنائی

همی سوزد بهنگام جدائی

بگفتا دوستی کاریست مشکل

[...]

شنیدستم که لقمان نکو نام

بمردم بی‌طمع دادی همی وام

کسی صد درهم از وی وام کردی

به پیش خود خیال آن خام کردی

که رهن و حجتهی چون نیست در کار

[...]

بکن پندی سرور آور ز من گوش

گرت فرسود غم بر دفع آن کوش

ظهور غم بود از نارضائی

رضا شو تا زغم یابی رهائی

حقیقت نارضائی خود ملال است

[...]

بخر پند و مکن حکمت فروشی

خموشی کن خموشی کن خموشی

چو دهقانر است پنهان دانه در گل

در آخر یابد از آندانه حاصل

و گر بگشود خاک و وانمودش

[...]

گرت باید به گیتی سر فرازی

بکن در خویش کسب بی نیازی

که هر قدر از کسانچیزی بخواهی

ز قدر خویشتن قدری بکاهی

علی گفت ار کرم کردی‌امیری

[...]

محبت جلوهٔ اول ز حق دان

ز بعد کنت کنزا حببت برخوان

مرادم این بود ای یار جانی

که اسرار محبت را بدانی

چو ما بین دو کس بینی محبت

[...]

کسی پرسید از من سر خلقت

بگفتم نیستم آگه ز حکمت

من این دانم که حق با بی‌نیازی

کند با مشت خاکی عشقبازی

چنان بایدت زیستن در جهان

که بعد از تو گویند حیف از فلان

نه چون مدت عمرت آید به سر

بگویند ای کاش از این زودتر

به دنیا مشو غره کاین پیره زال

[...]

شنیدم که مردی سعادت نصیب

به شهری درآمد وحید و غریب

قضا باز دولت بد اندر هوا

که تا خود نمایند سلطان که را

غریبانه آن مرد در فکر بود

[...]

به رستم چه خوش گفت فرزانه زال

که ای پور نام آور بی‌همال

مترس از دوصد مرد شمشیرزن

بپرهیز از آه یک پیرزن

که تیغ یلان را سپر حایل است

[...]