ای خاصه شاه شرق فریاد

چرخم بکشد همی ز بیداد

نابسته دری ز محنت من

صد در ز بلا و رنج بگشاد

بی‌محنت نیستم زمانی

[...]

ای اصل سخا و رادی و داد

بخل از تو خراب و جود آباد

ای خواجه عمید نصر رستم

حساد به رنج و ناصحت شاد

چون باز تویی بلند همت

[...]

ای روی نکو سلامتت باد

من در غم تو تو با دلی شاد

رفتی و شدی مرا نبردی

ایزد به سلامتت بیاراد

ای زلف تو همچو شاخ شمشاد

وی قد تو همچو سرو آزاد

هر چند مرا زهر دو رنج است

بااین همه تا بود چنین باد

اشک من و روی خویشتن بین

[...]

از بس که کشیدم از تو بیداد

از دست تو آمدم به فریاد

فریاد از آن کنم که آمد

بر من ز تو ای نگار بیداد

داد از دل پر طمع چه دارم

[...]

از عشوه روزگار فریاد

کو خود ز وفا نمی کند یاد

آباد بر آن کسی که او هست

از بندگی زمانه آزاد

بر عمر مساز تکیه چون هست

[...]

تا چند کنم ز مرگ فریاد

چون مرگ ازوست مرگ من باد

در خانهٔ دین به پنج بنیاد

بستی در صد هزار بیداد

بر جلوهٔ این عروس آزاد

آباد‌تر آنکه گوید آباد

نیرو شکن است حیف و بیداد

از حیف بمیرد آدمیزاد

شد چشم پدر به روی او شاد

از خانه به مکتبش فرستاد

قانون مغنینان بغداد

بیاع معاملان فریاد

ای هم من و هم تو آدمیزاد

من خار خسک تو شاخ شمشاد

فرمود به دوستان همزاد

تا بر پی او روند چون باد

دل را به کسی چه بایدت داد

کاو ناورَدَت به سال‌ها یاد

چاره طلبید و کس فرستاد

در جستن عقد آن پری‌زاد

وآنگه ز مدینه تا به بغداد

در جمع سپاه کس فرستاد

کردند بسی خروش و فریاد

که‌ای داورِ داد ده، بده داد

گر هیچ رسی مرا به فریاد

آزاد کنی که بادی آزاد

آن گردن‌ِ طوق‌بند آزاد

افسوس بود به تیغ پولاد